Πριν από πέντε εβδομάδες ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο οποίος πλέον ζει μόνιμα στο Πήλιο, μέσα από το κανάλι του στο YouTube μοιράστηκε με το κοινό το τραγούδι με τίτλο «Μαζί ξανά». Το έγραψε για τις μέρες της καραντίνας και το ερμήνευσε μαζί με τις δύο από τις τρεις κόρες του. Ο Κύπριος καλλιτέχνης δηλώνει «παρών» στην περίοδο του εγκλεισμού με μία γλυκιά και τρυφερή μελωδία.
Όμως πέρα από το τραγούδι ελπίδας που παρουσίασε ο σπουδαίος καλλιτέχνης καταθέτει την άποψή του για όσα βίωσαν οι συνάδελφοί του, εξαιτίας του «λουκέτου» που μπήκε στα πάντα λόγω του κορωνοϊού. Καθώς επανερχόμαστε σιγά-σιγά στην κανονικότητα, μοιράστηκε τις σκέψεις του για όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα και έφεραν μεγάλες ανατροπές στις ζωές χιλιάδων καλλιτεχνών της χώρας.
«Η αμηχανία που βλέπουμε, καταδεικνύει την έλλειψη οργάνωσης και αντιμετώπισης των προβλημάτων που έχουν οι καλλιτέχνες. Φανερώθηκε τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον πολιτισμό. Κάτι που αφέθηκε εν πολλοίς στην τύχη του και γίνεται αποκλειστικά από τις προσπάθειες των καλλιτεχνών, ακόμη και σε τομείς που συνήθως δεν είναι καλοί, όπως είναι η οργάνωση ή τα οικονομικά ζητήματα. Ο καθένας παρόλα αυτά στην Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί από μόνος του, συμμετέχοντας στον πολιτισμό του τόπου, χωρίς κάποια ουσιαστική στήριξη από πλευράς της πολιτείας. Πράγμα το οποίο μπορεί να μας φαίνεται ότι έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως, όταν είσαι άνθρωπος που ταξιδεύεις πολύ και συμμετέχεις σε φεστιβάλ με ξένους συναδέλφους, το να παρατηρείς πως εκείνοι έχουν συνεχώς τη στήριξη των χωρών τους σε οτιδήποτε κάνουν εκτός των συνόρων, σε κάνει να αισθάνεσαι πάντα ο φτωχός συγγενής. Επίσης, στο εξωτερικό βλέπουμε πως υπάρχει πρόνοια για όσους προσφέρουν πολιτιστικές υπηρεσίες και τους λύνει πολλά προβλήματα, επιτρέποντάς τους να παράγουν ανεμπόδιστα όσα θέλουν ως καλλιτέχνες» σημείωσε σχετικά για να διευκρινίσει: «Δεν αναφέρομαι στους επώνυμους, όπως τους ονομάζουμε, καλλιτέχνες ή στους αναγνωρισμένους. Η μεγάλη τέχνη δεν γίνεται πάντοτε από τα πιο προβεβλημένα μέλη της καλλιτεχνικής κοινότητας. Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι που στηρίζεται σε πέντε – δέκα γνωστά ονόματα. Ίσα – ίσα, που τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα, τα νέα ρεύματα και αντιλήψεις δεν ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα. Πρωτίστως οι προσπάθειες των υπόλοιπων πρέπει να στηρίζονται. Ο πολιτισμός είναι μία κατάσταση όλων των πολιτών μίας χώρας. Δεν αφορά αποκλειστικά τους καλλιτέχνες, οι οποίοι σαφώς δεν κάνουν πολιτισμό για να τον καταναλώνουν οι ίδιοι. Πολιτισμό κάνουμε ακόμη και με τη μουσική που επιλέγουμε να ακούσουμε μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ οδηγούμε. Είναι η αισθητική που διαμορφώνει ο καθένας μας».
Επιπλέον, ο κ. Ιωαννίδης υπογραμμίζει τη σημασία της ενίσχυσης του ρόλου των τεχνών στις τοπικές κοινωνίες. «Ο πολιτισμός δεν είναι μόνο όσα συμβαίνουν στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Και φυσικά δεν είναι μόνο οι θεσμικές διοργανώσεις. Μπορούν να είναι σημαντικές και πρέπει να γίνονται, αλλά πολιτισμός είναι οτιδήποτε συμβαίνει σε κάθε πόλη ή χωριό της επαρχίας. Κι έχει τεράστια σημασία να στηριχθούν οι τοπικές καλλιτεχνικές ομάδες κάθε είδους».
Πώς θα καταφέρει να «ανθίσει» πάλι η τέχνη μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε; Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τοποθετήθηκε με ειλικρίνεια, επισημαίνοντας: «Δεν τη φοβάμαι την τέχνη. Εξάλλου έχει περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις από μία πανδημία κι ένα lockdown των δύο μηνών. Έχει βιώσει τραγωδίες ανείπωτες, καταστροφές τρομερές, θανάτους εκατομμυρίων και δεν χάθηκε. Οι άνθρωποι σταματούν να υπάρχουν. Αυτός είναι ο μεγάλος μου φόβος και αγωνία. Όταν κάποιοι την «έβγαζαν» με τα χίλια ζόρια στις λεγόμενες καλές εποχές, τώρα δεν θα μπορούν να τη «βγάλουν» καθόλου. Τι θα απογίνουν; Όταν θα σταματήσουν οι άνθρωποι να παράγουν τέχνη, αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλους μας. Πρέπει να στηριχθούν, αλλά όχι από ελεημοσύνη. Μπορούν να υπάρξουν χίλιες ιδέες, ώστε να βγούνε από το αδιέξοδο. Να τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη και όχι εκείνοι στην πολιτεία, επειδή όταν χρειάστηκε τους έδωσε 400 ή 800 ευρώ. Οι καλλιτέχνες δεν ζητούν ελεημοσύνη. Είναι άτομα χρήσιμα στην κοινωνία κι αυτό ζητούν να παραμείνουν».