Της Ζέττας Μακρή*
Ελληνογαλλική Σχολή Βόλου «Άγιος Ιωσήφ» – αυτό είναι το σχολείο μου – το σχολείο από όπου αποφοίτησα και από το οποίο δύο χρόνια αργότερα αποφοίτησε και η μικρότερη αδελφή μου…
Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή…
Κι όχι ως σχήμα λόγου αλλά ουσίας καθώς η οικογένειά μου και συγκεκριμένα η μητέρα μου μας έφερε στην πόλη που γεννήθηκε στον Βόλο, για να φοιτήσουμε στο σχολείο από το οποίο αποφοίτησε και η ίδια: Το Ελληνογαλλικό όπως το λέγαμε τότε…
Παντρεμένη με τον δικηγόρο Μιχάλη Μακρή ζούσε μαζί του στα Γρεβενά όπου και δημιούργησαν οικογένεια, δηλαδή εμάς..
Η Ελληνογαλλική Σχολή Βόλου «Άγιος Ιωσήφ» ωστόσο, το σχολείο της μητέρας μου παρέμενε σταθερά ένα σχολείο με αρχές και ήθος, με παράδοση στη γνώση και στην καλλιέργεια, στην Παιδεία, προσφέροντας παράλληλα εξαιρετική γνώση της Γαλλικής γλώσσας και του Γαλλικού Πολιτισμού.
Λειτουργώντας στον Βόλο από το 1904 με αποφοίτους που είχαν δώσει τη δική τους πιστοποίηση γνώσης και καλλιέργειας, με πολλές επιτυχίες στην εισαγωγή μαθητριών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο όπως λέγαμε τότε, με ενεργά μέλη στην κοινωνία ήταν ένας σοβαρός λόγος να μετοικήσουμε στη μητρώα γη όπου υπήρχε και υπάρχει εστία, συγγενείς και φίλοι.
Για έξι ολόκληρα χρόνια, στην ίδια αίθουσα με τις δύο πόρτες, με τρεις σειρές θρανίων και την επιβλητική έδρα τα αρχαία και τα λατινικά, η φυσική και η άλγεβρα έλαβαν θέση στο νου δημιουργώντας ένα ασφαλές πλαίσιο γνώσης παράλληλα με άλλα γνωστικά πεδία που έχρηζαν εξάσκησης και εξοικείωσης και αφορούσαν συμπεριφορά και αγωγή, χρήση σωστών μεθόδων σε πρακτικά θέματα αλλά και πόσα άλλα…
Στην ουσία ήμασταν δύο σχολεία: Ξεκινούσαμε με τα γαλλικά για τα οποία είχαμε διαφορετικό έλεγχο και συνεχίζαμε με τα μαθήματα του ελληνικού σχολείου για να καταλήξουμε και να τελειώσουμε – αργότερα από τα άλλα σχολεία – με συνομιλία και εξάσκηση στη γαλλική γλώσσα.
Ένα σχολείο επιβλητικό στο κέντρο της πόλης του Βόλου, ένα σχολείο με ξεχωριστή αισθητική και αρχιτεκτονική δομή με ανεπιτήδευτη φροντίδα και σεβασμό στη χρήση δομών παραμένει τόσα χρόνια το ίδιο, στέκει αλώβητο στον χρόνο χάρη στην αγάπη των αποφοίτων, στην υποστήριξη των εκπαιδευτικών που το υπηρετούν και κυρίως των αδελφών που το τροφοδοτούν με σεβασμό και αγάπη.
Τότε και τώρα, στη διασταύρωση των οδών Σπύρου Σπυρίδη και Ρήγα Φεραίου, με απλότητα και καθαρότητα χώρου και καρδιάς, το Ελληνογαλλικό του Βόλου μας προσέφερε γνώση ζωής και γνώσεις για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή τηρώντας αρχές και όρια χωρίς αυστηρότητα και τυπολατρία ….
Αλησμόνητο το περίφημο «Καρνέ» όπου ο γονέας επιβεβαίωνε την απουσία ή και την καθυστέρηση κάποιων ωρών ή και λεπτών από το καθημερινό πρόγραμμα…
Αλησμόνητοι οι καθηγητές μας που διακρίνονταν για την ευρυμάθεια και την αγάπη τους στα αρχαία ελληνικά, στη λογοτεχνία και την ιστορία, στα μαθηματικά και στις άλλες επιστήμες.
Αλησμόνητη επίσης και η αξιολόγηση της συμπεριφοράς μας με βαθμούς στην ευγένεια και τη συνεργασία, στη συμμετοχή και στην ευταξία…
Πολλά ή λίγα τα έξι χρόνια πέρασαν και άφησαν για πάντα αναμνήσεις που έγιναν μια ζωή γεμάτη θάρρος και ενεργή υποστήριξη χάρη στις αρχές που ήταν οι βάσεις για μια ζωή.
Συμμαθήτριες που έγιναν φίλες, μαθήτριες άλλων τάξεων που πορευόμαστε μαζί σε επαγγελματικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.
Χάρη στον Σύλλογο Αποφοίτων του Σχολείου μας που λειτουργεί ενεργά και δραστήρια δεν σταματήσαμε να βλεπόμαστε και να βρισκόμαστε στους ίδιους χώρους που μεγαλώσαμε.
Εκεί στην αίθουσα εκδηλώσεων όπου παρουσιάζαμε τις θεατρικές μας παραστάσεις με την αλησμόνητη «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» (στην οποία συμμετείχα μαθαίνοντας τον ρόλο σε μια νύχτα μετά την απώλεια γονέα συμμαθήτριας), στην αυλή και στις αίθουσες, στον δικό μας χώρο, στο δικό μας σχολείο…
Η Ελληνογαλλική Σχολή Βόλου «Άγιος Ιωσήφ» δεν μετρά απλά αποφοίτους αλλά ενεργούς πολίτες, μαθήτριες που διακρίθηκαν στον τομέα σπουδών και στην κοινωνική δράση, μαθήτριες που συνεχίζουν ως μαθήτριες να διακονούν την πίστη στο καλό με την ενεργή δράση τους.
Έχω λάβει την τιμή της διάκρισης με ειδική εκδήλωση αφιερωμένη σε εμένα με σχετικές αναφορές και παρουσιάσεις. Μοναδική στιγμή που περικλείει στο παρόν το παρελθόν δομώντας ενεργά το μέλλον που οφείλει να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.
Φωτογραφίες που κοσμούν το φουαγιέ του θεάτρου από εκδρομές και εκδηλώσεις, από στιγμές που ανέδειξαν δυνατότητες και έθρεψαν όνειρα που πολλά έγιναν πραγματικότητα πιστοποιούν ότι το σχολείο μας παραμένει σημείο αναφοράς και σταθερή πηγή έμπνευσης και δύναμης.
Κι είναι πάντα εκεί, στους ίδιους δρόμους με την ίδια δομή και δυναμική κι εμείς νοερά ανεβαίνουμε την ίδια σκάλα από το προαύλιο στον όροφο για να εισέλθουμε στην τάξη μας υπό το άγρυπνο βλέμμα των αδελφών για την αρτιότητα και ευπρέπεια της ενδυμασίας και της συμπεριφοράς μας.
Είμαστε οι ίδιες που παλεύαμε να δώσουμε το περίφημο κλειδί ή αλλιώς «Cle» που λάμβανε όποια μιλούσε ελληνικά και σε όποια ξέμενε αντιμετώπιζε τιμωρία που συνήθως περιελάμβανε τη γραφή – αντιγραφή ποιημάτων…
Κι έτσι ποιήματα του Πωλ Βερλαίν ή του Πωλ Ελυαρ και του Ζακ Πρεβέρ μας συντροφεύουν για πάντα κι αβίαστα – όπως οι αναμνήσεις – ξεχειλίζουν πιστοποιώντας την εξαίρετη γαλλική προφορά – προσφορά ή αλλιώς πρόσφορο μιας ολόκληρης ζωής.
Γιατί από το Ελληνογαλλικό Σχολείο μπορεί να έχεις αποφοιτήσει και να έχεις φύγει αυτό ωστόσο δεν θα φύγει από τη ζωή και τη συμπεριφορά σου ποτέ.
Πιστοποιώντας ότι το πάντα σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει…
* Ομιλία της βουλευτού Ζέττας Μακρή στην Ελληνογαλλική Σχολή Αθηνών με την ευκαιρία της εορτής του Αγ. Ιωσήφ