Την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου και ώρα 20.30 στο καφέ-βιβλιοπωλείο «Η Χάρτα», το «Άσυλο των Ποιητών» παρουσιάζει μια ποιητική και μουσική βραδιά αφιερωμένη στο ποιητικό έργο του Γιάννη Φάτση με αφορμή τα είκοσι χρόνια από την αναχώρησή του.
Την εκδήλωση συντονίζει ο Κώστας Κόγκας, εισηγήτρια Έλενα Ψαραλίδου, απαγγέλουν Σούλα Γάκη, Αστέρης Γκέκας, Βασίλης Κουτσιαρής, Μαρία Μπάνη, Ελευθερία Νικολίδου, Γιάννης Τράντας, Φίλιππος Τσούφης, Σταμούλης Φιλιππιτζής, Έλενα Ψαραλίδου. Παίζουν οι μουσικοί Αλέξης Βαγενάς και Γιάννης Καλαντζής.
Ο Γιάννης Φάτσης (1930-1997), ποιητής, δημοσιογράφος, πνευματικός άνθρωπος, γεννημένος στον Αλμυρό, έζησε στον Βόλο μέχρι το 1969, με ένα διάλλειμα σπουδών στη Νομική Αθηνών και φυλάκισής του στα Τρίκαλα και τη Λέρο από τη Χούντα από το 1967 μέχρι το 1969, κατόπιν καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση εξαιτίας ενός ποιήματος, του L147.
Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος αρχικά στις εφημερίδες του Βόλου «Θεσσαλία» και «Μαγνησία», και κατόπιν στις αθηναϊκές εφημερίδες «Ακρόπολις», «Βήμα» και «Νέα», ως ρεπόρτερ και πολιτικός συντάκτης. Πραγματοποίησε δημοσιογραφικές έρευνες για τη δολοφονία του Νικηφόρου Μανδηλαρά, για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για τον Αλέκο Παναγούλη, για τα βασανιστήρια της χούντας και έγραψε βιβλία πάνω στα ίδια θέματα. Το ποιητικό έργο του εξαπλώνεται από το 1960 μέχρι το 1972. Περιλαμβάνει τις ποιητικές συνθέσεις οι οποίες έχουν δημοσιευθεί στον Βόλο από το 1960 μέχρι το 1968, «Εξολοθρεμός» (1960), «Το πλήθος» (1962), «Ο τύμβος» (1963), «Εκτέλεση και κραυγή» (1965), «Οδός Κωνσταντά αρ. 109 (1966), «Διαστημική ωδή» (1967), «Μεταγωγή» (1968), «Μπετόν» (1970). Υπάρχει και το αδημοσίευτο έργο, που εκτείνεται από το 1967 μέχρι το 1972, το οποίο επιμελήθηκε ο Β. Αναγνωστόπουλος και δημοσιεύθηκε το 2005 στα ποιητικά άπαντά του, που εκδόθηκαν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας και τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2005. Υπήρξε πρωτεργάτης της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και «παρών» στην πνευματική ζωή του Βόλου μέχρι τέλους. Το έργο του, ενώ αναφέρεται στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης, στον ψυχρό πόλεμο, στην κατάκτηση του διαστήματος και τη χρησιμοποίησή του για πολεμικούς σκοπούς, στη δικτατορία του 1967, υμνεί τις οικουμενικές αξίες της ειρήνης, ελευθερίας, συνεργασίας, χαράς, αγάπης
«ταιριάζοντας στο πρόσωπο του κόσμου τη νέα φόρμα του γέλιου
κι έναν ορίζοντα πάλι ξεδιπλώνοντας απάνω απ’ τη φωνή μας,
ενώ απ’ τα παράθυρα μας έστελναν ζητωκραυγές οι καρδερίνες
με τα δικά μας μάτια αφουγκράζονταν η γη τον ήλιο της
κι ήταν σαν ένα οκτάωρο γρανάζι το γέλιο μας
κι ήταν στη μέση μιας αστροφεγγιάς η λευτεριά μας
(από την ποιητική σύνθεση «Το πλήθος», 1962).