Την ατομική της έκθεση παρουσίασε στη Σκόπελο η αυτοδίδακτη ζωγράφος Μαρία Φάλκου. Η Μαρία Φάλκου ζωγραφίζει από μικρό παιδί, όπως αναφέρει και έχει παρουσιάσει τις εξής εκθέσεις: Πίνακες από αποξηραμένα λουλούδια, Γλώσσα Σκοπέλου, 1984, ατομική.
Πίνακες από αποξηραμένα λουλούδια, Ηράκλειο Κρήτης, 1985, ατομική. Έκθεση ζωγραφικής, Γλώσσα 2009, ατομική. Έκθεση ζωγραφικής, Σκόπελος 2010, ομαδική. Έκθεση ζωγραφικής, Σκόπελος 2011, ομαδική. Έκθεση ζωγραφικής, Γλώσσα Σκοπέλου, 2014, ομαδική. Έκθεση ζωγραφικής, Γλώσσα Σκοπέλου, 2015, ομαδική. «Η Σκόπελος δημιουργεί», ζωγραφική, Σκόπελος, 2020, ατομική. Η νοσταλγία και η αγάπη για το νησί της, τη Σκόπελο, που της είχε λείψει, καθώς διέμενε στην Κρήτη από το 1977, εκεί που έκανε την οικογένειά της, την έκανε να ξυπνήσει μέσα της έντονα το ταλέντο και να αρχίσει να δημιουργεί.
Όπως αναφέρει η ζωγράφος «έτσι χρειάστηκε να περπατήσω από άκρη σ’ άκρη στα δρομάκια της Γλώσσας, που γεννήθηκα και μεγάλωσα, να θυμηθώ τα παιχνίδια στις γειτονιές, που κάναμε, που γελάσαμε, που κλαίγαμε από τα πεσίματα και τις σκανταλιές μας. Τραγουδούσαμε και χορεύαμε αυτά που μας μάθαιναν οι δάσκαλοί μας στο σχολείο. Αυτή η συλλογή των εικόνων μ’ έκανε να δημιουργώ. Μου ερέθισαν το μάτι και ήθελα να τις καταγράφω, για να μη χαθούν ποτέ. Στην ψυχή μου οι θύμισες πολλές και τα συναισθήματα ατελείωτα και έντονα. Το 1999 συνεργάστηκα με τον Δήμο Σκοπέλου, με τον τότε και σήμερα δήμαρχο Σταμάτη Περίσση, στο πλαίσιο κάποιων προγραμμάτων για τα καλλιτεχνικά και έτσι παρέδιδα μαθήματα ζωγραφικής δυόμιση χρόνια σε παιδιά και ενήλικες. Πήρα πάρα πολλά και έδωσα, γέμισα αγάπη και γνώση απ’ όλους, περισσότερο απ’ τα παιδιά, τα οποία αγαπώ και λατρεύω. Εκτός από τη ζωγραφική ασχολούμαι με διάφορες κατασκευές-δημιουργίες από ξύλα θαλάσσης, πηλό, κατασκευή κοσμημάτων από χαλκό και ανακυκλωμένα υλικά, ραπτική και κέντημα».
Για την ατομική της έκθεση η Μαρία Φάλκου αναφέρει συγκεκριμένα: «Τα άτομα που με παρότρυναν να εκθέσω τα έργα μου, ήταν η κόρη μου Ειρήνη κι ο γιος μου Χαρίδημος, οι οποίοι είχαν δει τα πρώτα πέντε κομμάτια. Στην πορεία όμως τα είδε κι ο καλός μου φίλος Ηλίας Προκοπίου, ο οποίος επέμενε να τα εκθέσω. Στην αρχή αρνήθηκα, γιατί αυτά τα έργα τα έκανα για τα παιδιά μου. Αλλά στο τέλος, μετά από πολύ κόπο και συζήτηση, με έπεισε να τα εκθέσω. Το πρώτο έργο το ξεκίνησα το 2004 και ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου. Μια παρουσία που με σημάδεψε θετικά στα παιδικά χρόνια, ζώντας μαζί της όμορφες στιγμές. Ήθελα λοιπόν να ζωντανέψω αυτές τις μνήμες. Το δεύτερο ερέθισμα ήταν όταν γύρισα από το Ηράκλειο Κρήτης οριστικά στο νησί μου και ανεβαίνοντας στη Γλώσσα στις βρύσες του χωριού (το Λούκι) και αντικρύζοντάς το είδα ένα μέρος να λείπει και στη θέση του υπήρχε η σημερινή κοινότητα. Πόνεσε η ψυχή μου. Κατανοώ την ανάγκη για εκσυγχρονισμό του περιβάλλοντος, που κατήργησε το (Λούκι). Είναι αλλαγές που βελτιώνουν προς το καλό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αφήνουν πόνο. Εκεί λοιπόν επιτόπου γεννήθηκε η ιδέα να ζωντανέψω ξανά τις πιο δυνατές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Σιγά σιγά άρχισα να φτιάχνω τον έναν πίνακα μετά τον άλλον, ταξιδεύοντας στις μνήμες μου. Στα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Συναισθηματικά ήταν επίπονο, γιατί υπάρχουν πρόσωπα γνωστά, όπως των γονιών μου, της γειτονιάς που δεν υπάρχουν πια. Όμως εγώ τους έδωσα ξανά ζωή και για μένα θα είναι πάντα εδώ δίπλα μου. Είναι μια προσωπική συλλογή, που έχω κάνει για τα παιδιά μου και την εγγονή μου και πιστεύω μεγαλώνοντας να ζήσει τις στιγμές της γιαγιάς της μέσα από τα έργα της. Θέλω να προσθέσω, ότι μαζί με τους πίνακές μου υπάρχουν αντίστοιχα γραμμένες και οι ιστορίες τους. Πρώτα έγραψα την ιστορία και μετά άρχισα να ζωγραφίζω. Θα συνεχίσω να ζωγραφίζω, γιατί έχω και άλλο υλικό καταγράψει, όμως αυτό θα είναι έτοιμο, ελπίζω, την επόμενη χρονιά. Τα χρώματα που χρησιμοποίησα για τους πίνακες είναι ακρυλικά. Όμως γενικότερα δουλεύω και λάδια, ακουαρέλες και ξυλομπογιές».