Του Δημήτρη Τσιμπανάκου, οικονομολόγου
Οι δυνάμεις της συντήρησης από τη μία και οι δυνάμεις του εθνολαϊκισμού από την άλλη μεριά προσπάθησαν και εξακολουθούν να προσπαθούν στα χρόνια της κρίσης να κάνουν κυρίαρχη την άποψη της αποχής των πολιτών από τα πολιτικά δρώμενα μέσω της συστηματικής απαξίωσης της πολιτικής ενασχόλησης. Αυτό κατέστη δυνατό καθώς από τη μία υπήρξε αδυναμία του πολιτικού συστήματος να θωρακίσει εγκαίρως τη χώρα από την κρίση και από την άλλη ένα κομμάτι του επένδυσε στην κοινωνική απελπισία και στον διχασμό και όχι στη ρεαλιστική αντιμετώπιση της νέας κατάστασης.
Πιστεύω πως η προοπτική για τη χώρα θα υπάρξει ανοίγοντας τα μεγάλα ζητήματα αναπτυξιακής φύσης: Ποιους τομείς πρέπει να στηρίξει η χώρα και με ποια συγκεκριμένα μέτρα, ποιους νέους αναπτυξιακούς δρόμους θα ανοίξει με ποια φιλοσοφία και με ποια συγκεκριμένα εργαλεία; Οι επιχειρήσεις που φέρνουν συνάλλαγμα από το εξωτερικό μέσω της εξωστρέφειας τους πρέπει να αποτελέσουν την πρώτη γραμμή στήριξης; Πρέπει να εφαρμοστούν πολιτικές γενικότερα που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το ισοζύγιο της χώρας και να επιστρέψουν ανταποδοτικά στη κοινωνία μέσω νέων θέσεων εργασίας; Ο τουρισμός ανήκει και αυτός στην πρώτη γραμμή; Ο πρωτογενής τομέας πρέπει να στηριχθεί; Αν ναι ποιοι συγκεκριμένοι τομείς με τι στόχο και με ποια συγκεκριμένα εργαλεία; Ποιες είναι οι άλλες αναπτυξιακές διέξοδοι που μπορούν να προκύψουν για τη χώρα; Είναι οι νέες τεχνολογίες και η ναυτιλία; Θα μπορούσε να είναι ένα νέο αναπτυξιακό εργαλείο η παροχή υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικών προγραμμάτων από τα Πανεπιστήμια σε αλλοδαπούς φοιτητές; Τα ερωτήματα είναι ατελείωτα που μπορούν να τεθούν, το ζήτημα είναι πως θα έρθουν οι απαντήσεις αυτών των ερωτημάτων στο προσκήνιο και ποιοι μπορούν στην κοινωνία που μέρα με τη μέρα εξαθλιώνεται να εξηγήσουν στους πολίτες πως αυτές οι πολιτικές μπορούν να του καλυτερέψουν τη ζωή και να τους κάνει σύμμαχους του σε αυτές τις ιδέες;
Η άποψή μου είναι πως ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς πρέπει να έχει ξεκάθαρες θέσεις σε θέματα όπως το ασφαλιστικό. Η μεταρρύθμιση Γιαννίτση που δεν έγινε τελικά πράξη το 2001 μνημονεύεται στις μέρες μας για τη διορατικότητα και την «προοδευτικότητά» της και αποτελεί κατά τη γνώμη μου πρωτοβουλία φάρο για το αύριο με την έννοια της προοδευτικής αντίληψης της πολιτικής που τεκμηριώνεται μέσω της πρόβλεψης και παραγωγής πολιτικού αποτελέσματος με προστιθέμενη αξία για τον πολίτη. Η νέα κεντροαριστερά πρέπει να γίνει ο κορμός μιας μεγάλης συμμαχίας της αλήθειας που μέσω του δημογραφικού ζητήματος, της ανεργίας και του μοντέλου παραγωγής να εξηγήσει στους πολίτες πως μπορούν να διατηρηθούν κεκτημένα δεκαετιών αλλά και να δοθεί προοπτική να έχουν απολαβές από αυτό το κράτος πρόνοιας και οι επόμενες γενιές. Ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα οφείλει να συγκρουστεί με τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, το πελατειακό κράτος και να αγωνιστεί για τη δημιουργία νέων και πολλών ευκαιριών για όλους, με αξιοκρατία και σεβασμό στους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Η προσωπική μου επιλογή σε αυτή τη διαδικασία έχει γίνει με τα κριτήρια της ανανέωσης και της αλλαγής πολιτικής κουλτούρας. Πιστεύω όμως πως αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία και από την επιλογή του καθενός μας είναι η προσπάθεια στο μικρό χρονικό διάστημα που έχει απομείνει να γίνει μια προσπάθεια από όλους μας ευαισθητοποίησης και ενεργοποίησης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που υπάρχουν αλλά είναι δυστυχώς ανενεργές μέχρι σήμερα μέσω της πολιτικοποίησης της διαδικασίας ώστε να γίνουν όλο και περισσότεροι οι συμμετέχοντες στο τέλος αυτής της διαδρομής στη γιορτή της προοδευτικής παράταξης.
Απευθύνω λοιπόν και εγώ από μεριάς μου κάλεσμα συμμετοχής για τη δημιουργία ενός σύγχρονου και δημοκρατικού κομματικού φορέα με απώτερο στόχο τη σύνθεση του προοδευτικού αφηγήματος που θα μπορέσει να απευθυνθεί αξιόπιστα και με πολιτική ελπίδα στα μη εκπροσωπούμενα, παραγωγικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που ασφυκτιούν έχοντας γυρίσει την πλάτη στην πολιτική. Στις 12 του Νοέμβρη είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τους πολίτες να βάλουμε όλοι μαζί τη σφραγίδα της επιλογής του καινούργιου, του νέου, του προοδευτικού μέλλοντος της χώρας. Ας μην τη χάσουμε.