Χθες το απόγευμα στην παραλία σε ένδειξη αντίδρασης για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, που χειροτερεύουν την καθημερινή ζωή
Έφθασαν μέχρι το Βόλο οι φωνές αγανάκτησης των Ισπανών. Έτσι Βολιώτες ανταποκρίθηκαν μαζικά και πήραν μέρος στη χθεσινή συγκέντρωση των αγανακτισμένων ανθρώπων από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, που πραγματοποιήθηκε μπροστά από το κτίριο Παπαστράτου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Πολίτες όλων των ηλικιών, πήραν μέρος σε μία ειρηνική και χωρίς συνθήματα και πανό συγκέντρωση, αντιδρώντας στις πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά και τις επιπτώσεις που δέχονται και έχουν αλλάξει προς το χειρότερο την καθημερινή τους ζωή.
Η κ. Μαρία Χατζηνικολάου σημειώνει ότι πήρε μέρος στη συγκέντρωση, διότι πρέπει να στηριχθεί αυτή η κίνηση των πολιτών και πρόσθεσε: «Σωστά οι Ισπανοί είπαν ότι «θα πρέπει να κάνουν ησυχία για να μην ξυπνήσουν οι Έλληνες». Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα δεν αντιδρούμε όπως πρέπει. Εγώ ήρθα εδώ για να διαμαρτυρηθώ για όλα αυτά που έχει υποστεί η γενιά μου. Είναι η γενιά αυτή που πληρώνει το τίμημα όλα αυτά τα χρόνια».
Στη συγκέντρωση και η κ. Μαρία Πάτρα. Όπως λέει συμμετέχοντας σε αυτή τη συγκέντρωση, διαμαρτύρομαι «για όλα τα μέτρα που έχει πάρει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και είναι πολύ άσχημα για όλους εμάς».
Την ίδια άποψη εξέφρασε και η κ. Ειρήνη Μαλανδρίνου. Σημειώνει ότι «τα προβλήματα που υπάρχουν πλέον στην καθημερινότητα είναι πάρα πολλά και δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει πλέον ο κόσμος. Σήμερα αντιδρά με αυτό τον τρόπο».
Από τη Νέα Ιωνία κατέβηκαν οι δύο επόμενοι. Ο κ. Θεόδωρος Ευτυχίδης σημειώνει ότι τελικά με βάση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος κάθε μέρα είναι και λιγότερος» και προσθέτει: «Κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ περισσότερος ο κόσμος. Χρειάζεται μία αντίδραση».
Από την πλευρά του ο κ. Γιάννης Παυλίδης επισημαίνει ότι «ανταποκρίθηκα σε αυτή την ειρηνική συγκέντρωση» και προσθέτει: «Ήρθα για να διαμαρτυρηθώ για όλα αυτά τα μέτρα που έχουν μπει στην καθημερινή μας ζωή. Ήρθα να διαμαρτυρηθώ και για όλα εκείνα τα μέτρα, τα οποία θα έρθουν το επόμενο διάστημα».
Η ώρα περνάει. Ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται. Ο ίσκιος που υπάρχει από την πλευρά της Αργοναυτών όπου παλιότερα υπήρχε το Μνημείο των Ηρώων βοηθά στο να παραμένουν εκεί. Παραμένουν ανά παρέες ή κινούνται και βρίσκουν κάποιο γνωστό. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Κάποιοι φοιτητές δεν διστάζουν να ανοίξουν το τάβλι για να παίξουν επί τόπου μία παρτίδα. Σε όλο το μήκος και το πλάτος της συγκέντρωσης δεν υπάρχει ούτε ένα πανό. Δεν ακούγεται ούτε ένα σύνθημα. Ακούγεται μόνον ο ήχος από τις συζητήσεις των συμμετεχόντων στη συγκέντρωση. Αρκετοί από τους συμμετέχοντες στη συγκέντρωση προτιμούν να κάθονται στα σκαλοπάτια του νέου Μνημείου των Ηρώων. Με έναν καφέ στο χέρι ή με κάποιο αναψυκτικό, είναι το μέρος ενός μεγάλου συνόλου που βρίσκεται εκεί διαμαρτυρόμενο για τις επιπτώσεις από τις αλλαγές που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα και έχουν υποβαθμίσει την καθημερινή του ζωή.
Η αγανάκτηση αυτή αποτυπώνεται και στην αυτοσχέδια πινακίδα που έχει σηκώσει μία νεαρή κοπέλα, η Αναστασία: «Η ανεργία θα με στείλει στην Αυστραλία». Την πλησιάζουμε. Μας λέει ότι «βρίσκεται στη συγκέντρωση για να διαμαρτυρηθεί» και προσθέτει χαρακτηριστικά: «Δεν με παίρνουν ούτε για λαντζιέρα πλέον. Έχω τρία πτυχία και ξέρω πέντε γλώσσες και η μόνη διέξοδος που έχω είναι να φύγω για την Αυστραλία».
Η κ. Πένη Μπάκου σημειώνει ότι βρίσκεται στη συγκέντρωση γιατί έπρεπε να έρθει να διαμαρτυρηθεί για όλα αυτά που γίνονται.
Η ώρα έχει πάει 7.30. Ο περισσότερος κόσμος μιάμιση ώρα μετά παραμένει εκεί. Κάποιοι στο μεταξύ έχουν φύγει, όμως άλλοι ήρθαν για να πάρουν τη θέση τους. Στις 8 η ώρα αρχίζει να υπάρχει μία μείωση του κόσμου, όμως η συγκέντρωση είναι αξιοπρεπής και οι περισσότεροι παραμένουν. Πιο έντονη η παρουσία των νέων ανθρώπων. Όμως και στις άλλες ηλικίες η συμμετοχή είναι ικανοποιητική.
Είναι χαρακτηριστική η άποψη που εκφράζεται και στο μανιφέστο των Ισπανών, που έχει κάνει ήδη το γύρο του κόσμου: Στο μανιφέστο αυτό των Ισπανών «αγανακτισμένων», αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν εσάς: Τους ανθρώπους, που ξυπνούν κάθε πρωί για να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Οι άνθρωποι, που δουλεύουν σκληρά κάθε ημέρα για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον για τους γύρω τους.
Μερικοί από μας θεωρούνται προοδευτικοί, άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί από εμάς πιστεύουν στο Θεό, μερικοί όχι. Μερικοί από εμάς έχουν σαφώς καθορισμένες ιδεολογίες, άλλοι είναι απολιτίκ, αλλά είμαστε όλοι ανήσυχοι και εξοργισμένοι για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που βλέπουμε γύρω μας: Τη διαφθορά ανάμεσα σε πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, αφήνοντάς μας αβοήθητους, χωρίς φωνή.
Αυτή η κατάσταση έχει γίνει κανονικά, μια καθημερινή ταλαιπωρία, χωρίς ελπίδα. Αλλά αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα, ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε ότι: Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων. Αυτά είναι αναφαίρετες αξίες που πρέπει να ισχύουν στην κοινωνία μας: Το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, καθώς και τα δικαιώματα των καταναλωτών για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή. Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Η θέληση και ο σκοπός του ισχύοντος συστήματος είναι η συσσώρευση του χρήματος, όχι όσον αφορά την απόδοση και την ευημερία της κοινωνίας. Σπαταλώντας πόρους, μολύνοντας τον πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και δυσαρεστημένους πολίτες. Οι πολίτες είναι τα γρανάζια μιας μηχανής σχεδιασμένης για να εμπλουτίσει μια μειοψηφία, η οποία δεν αφορά τις ανάγκες μας. Είμαστε ανώνυμοι, αλλά χωρίς εμάς τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχε, γιατί εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν ως κοινωνία δεν μάθουμε να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας, ζώντας σε μια ανεξέλεγκτη οικονομία, η οποία δεν επιστρέφει ποτέ τον παραγόμενο πλούτο στους περισσότερους, δεν θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε την αδικία απ’ την οποία υποφέρουμε».