Ο κ. Διονύσης Λεϊμονής γράφει:
«Μια καινούρια χρονιά ξεκίνησε και μεμιάς το κλίμα απαισιοδοξίας και κατήφειας των προηγούμενων ημερών, των τελευταίων του χρόνου που έφυγε μεταβλήθηκε άρδην! Αυτό πιστοποιεί κατ’ εμέ και τη μυστική δύναμη που ελλοχεύει μέσα μας, μια μικρή σπίθα που σιγοκαίει στο εσώτερό μας κι ενίοτε γίνεται φωτιά που μας λαμπαδιάζει. Μπορεί οι προβλέψεις για το μέλλον να είναι αποτρεπτικές για όνειρα, μπορεί να έχουν έλθει τελευταία τα πάνω κάτω στη ζωή μας, να έχουμε βιώσει μόλις πρόσφατα πρωτοφανείς καταστάσεις που δύο χρόνια πριν ούτε είχαμε φανταστεί, μα ο άνθρωπος διαθέτει μέσα μου μια φοβερή δύναμη να μην καταβάλλεται, να αγωνίζεται, να ελπίζει, να επιχειρεί να ανέλθει στο χείλος του πηγαδιού για να ατενίσει τη ζωή. Είναι πραγματικά φοβερό πως η ανθρώπινη ψυχή δεν παύει να προσπαθεί, πως το ανθρώπινο μυαλό κατεργάζεται τρόπους να μην αφανιστεί, να επιβιώσει να μη χαθεί ακόμα και στη δίνη μιας τρομακτικής καταιγίδας. Το νέο χρόνο όλοι τον ατενίζουμε με άλλο μάτι, ακόμα κι αν ξέρουμε πως θα πρέπει να δώσουμε μια μεγάλη μάχη με τα «τέρατα» που μας περιβάλλουν με τις δυνάμεις που τείνουν να μας στερήσουν κεκτημένα δικαιώματα. Ξέρουμε πως ο δρόμος είναι σπαρμένος με αγκάθια, πως δρέπουμε άδικα καρπούς που έσπειραν άλλοι, κι ίσως κι εμείς με τη μέχρι τώρα αδιαφορία και ανευθυνότητά μας απέναντι στο οικείο μας πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή πια από το να κρατιόμαστε από τη μοναδική σανίδα σωτηρίας που βρήκαμε ριγμένη στο πέλαγος για να γλιτώσουμε απ’ τη μανία των κυμάτων. ‘Ετσι αποδεικνύουμε περίτρανα έμπρακτα πως ο άνθρωπος διαθέτει ανεξάντλητη δύναμη για αγώνα και δεν καταβάλλεται εύκολα παρά τη φαινομενική πιθανόν αδυναμία. Σηκώνει το κεφάλι ψηλά κι ατενίζει τον ήλιο, εκείνος πάλι μπορεί να κρύβεται πίσω από σύννεφα, να κάνει τα κόλπα του να στερεί το φως του απ’ τους διψασμένους για φως και ζωή, αλλά έρχεται προφανώς η στιγμή που οι δυσκολίες θα μεριάσουν κι ο θρίαμβος της ανθρώπινης φύσης θα επιτελεστεί μια μέρα των ημερών μας. Αρκεί όλοι να συγκλίνουν, να συγκλίνουμε σ’ αυτό, αρκεί να βαδίσουμε ενωμένοι προς την έξοδο αψηφώντας το ρίσκο που μπορεί να πάρουμε στην πορεία. Κι αρκεί βέβαια οι ισχυροί του κόσμου, του κόσμου μας να μην μας κοντράρουν επιχειρώντας να μας βυθίσουν το κεφάλι στο νερό. Στον ναυαγό κανείς τείνει χείρα βοηθείας αν επιθυμεί τη σωτηρία του. Ο καθένας διαθέτει τις αντιστάσεις του, αλλά μερικές φορές καταβάλλεται μόνο από την αγριότητα και τη σκληρότητα των άλλων γύρω του, όταν αντιλαμβάνεται πως πλέει ολομόναχος στον ωκεανό. Η αίσθηση της συντροφικότητας και της κοινότητας ενός αγώνα ακόμα και επίπονου, μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό των μαχομένων, να εξακοντίσει τις απειλές, να αποτελέσει το εφαλτήριο για επιτυχία και επίτευξη τρελών φαινομενικά στόχων και ακατόρθωτων κατά μερικούς σκοπών. Σύμπνοια και κοινός αγώνας είναι αυτό που χρειαζόμαστε προκειμένου να βγούμε όσο γίνεται λιγότερο βρεγμένοι από μια πλημύρα που μας έπληξε απρόσμενα καθιστώντας μας σε βαλλόμενους επαίτες ανθρωπιάς και κατανόησης. Αυτή τη νέα χρονιά ας καταβάλλουμε όλοι μας τη μέγιστη προσπάθεια που θα μας εξασφαλίσει την εθνική, αλλά και την ατομική μας συνέχεια μέσα σε πλαίσια αξιοπρέπειας και τιμής σα κι αυτήν που αξιώνουμε μόνο και μόνο από την ανθρώπινη φύση μας».