Από το πρωί στο δρόμο ψάχνοντας για δουλειά
Ανεργία. Η μάστιγα του 21ου αιώνα είναι έντονη στην επαρχία, με νεαρούς να πλήττονται αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία, που βρίσκονται ήδη κοντά στη σύνταξη. Δεν είναι λίγες μάλιστα οι περιπτώσεις ανέργων σε προχωρημένη ηλικία, που περιμένουν να τους ζήσουν τα… παιδιά τους.
Ρεπορτάζ:
ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΑΝΤΖΑ
Χαρακτηριστικό δείγμα ανεργίας ατόμων που βρίσκονται κοντά στη σύνταξη, αποτελεί η περίπτωση του κ. Μανώλη Κιντέρογλου ο οποίος διανύει τη δεκαετία των ’50. Ο ίδιος εξομολογείται στη «ΘτΔ»: «Είμαι εδώ και δύο μήνες άνεργος. Εργαζόμουν επί 24 συναπτά έτη ως οδηγός Γ’ κατηγορίας σε κάποια εταιρεία. Μια μέρα ο ιδιοκτήτης της εταιρείας με φώναξε, για να μου ανακοινώσει τα νέα μισθολογικά μου έσοδα. Ήθελε να με παραπέμψει στο λογιστή της εταιρείας, ώστε να μου μειώσει το μισθό. Προφανώς δεν με ήθελε άλλο στη δουλειά, ήθελε να με απολύσει ή καλύτερα -για εκείνον- να φύγω από μόνος μου. Απευθύνθηκα στην Επιθεώρηση Εργασίας και η δικαστική μας διαμάχη βρίσκεται σε εξέλιξη. Μετά από 24 χρόνια δουλειάς ήθελε να μου δίνει τα μισά λεφτά».
Ο κ. Κιντέρογλου έχει οικογένεια. Σύζυγο και δύο παιδιά, 23 και 21 χρονών. «Η σύζυγός μου δεν εργάζεται, η κόρη μου, που είναι 23 χρονών, είναι κομμώτρια και ούτε εκείνη έχει δουλειά. Μόνο ο 21χρονος γιος μου εργάζεται ως σεκιούριτι σε κάποια εταιρεία. Από εκείνον περιμένουμε τώρα όλοι. Πάλι καλά που εργάζεται ο μικρός και μπορούμε και έχουμε ένα πιάτο φαγητό το μεσημέρι στο σπίτι. Με ένα μεροκάματο, με 700 ευρώ που παίρνει, κουτσά – στραβά μας συντηρεί όλους», λέει ο ίδιος με πικρία.
Για τον κ. Κιντέρογλου ο χρόνος πλέον κυλάει βασανιστικά. Ξυπνάει νωρίς το πρωί με την αγωνία για την «επόμενη μέρα», φεύγει από το σπίτι του προς αναζήτηση του μεροκάματου, καθώς τα χρέη τρέχουν και οι αντοχές εξαντλούνται. Κάθε πρωί ξεφυλλίζει εφημερίδες, τριγυρνάει στα εργοστάσια, αφήνει το βιογραφικό του, ρωτάει γνωστούς και φίλους. «Μπορώ να κάνω τα πάντα…», εξομολογείται. Ώρες ολόκληρες βρίσκεται στο δρόμο, συζητά με εργοδότες, με εταιρείες, με εργοστάσια.
Περίπου στις 12 το μεσημέρι βρίσκεται στον ΟΑΕΔ. «Κάθε μέρα είμαι στον ΟΑΕΔ. Εδώ μέρα με τη μέρα εμφανίζονται όλο και περισσότεροι άνεργοι. Σηκώνομαι από νωρίς το πρωί και ψάχνω. Γυρίζω τα εργοστάσια και ό,τι βρω, θα το κάνω. Έχω βγάλει κάρτα ανεργίας, αλλά δεν μπορώ να πάρω το επίδομα, καθώς πρέπει να γίνει πρώτα το Δικαστήριο. Γυρίζω στο σπίτι και διαβάζω τις αγγελίες. Όσο πάει και λιγοστεύουν κι αυτές. Η κατάσταση είναι τραγική και δουλειές δεν υπάρχουν πουθενά».
Τι ελπίζει για το μέλλον; «Έτσι όπως είναι η κατάσταση, δυστυχώς δεν ελπίζω τίποτα. Ελπίζω να βρω μια δουλειά, όποια κι αν είναι αυτή, δεν με νοιάζει, απλά να βγαίνει το μεροκάματο για την οικογένειά μου θέλω. Έχω κάνει ένα σωρό αιτήσεις, έχω απευθυνθεί σε γνωστούς, σε φίλους, όπου βρω μπαίνω μέσα και ζητάω δουλειά. Δεν γίνεται τίποτα όμως».
Αυτή είναι η καθημερινότητα για τον κ. Κιντέρογλου, που εδώ και δύο μήνες ψάχνει απεγνωσμένα και για ένα μεροκάματο. Πενηντάρης πλέον, έπειτα από μια πολυετή επαγγελματική πορεία ως οδηγός, σήμερα ζει τον εφιάλτη της ανεργίας και την αγωνία για την επόμενη μέρα. Την ώρα που οι δείκτες της ανεργίας βρίσκονται στο κόκκινο και στο τέλος του χρόνου αναμένεται να αγγίξουν το 22%, ο πρωθυπουργικός στόχος έχει ήδη επιτευχθεί: «Ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια…».
Η νεολαία
Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, η νεολαία έχει απελπιστεί. Τα πτυχία είναι κρεμασμένα στις κορνίζες, προοπτική δεν υπάρχει καμία. Ένας 22χρονος, ο Γιώργος Ντελάκος, ψάχνει κάθε πρωί για δουλειά.
«Δούλευα την καλοκαιρινή σεζόν σε ένα ξενοδοχείο, όμως εδώ και ένα μήνα είμαι άνεργος. Έχω τελειώσει το Τεχνικό Λύκειο και κάνω ό,τι δουλειά να είναι. Πέρσι το χειμώνα δούλευα για ένα διάστημα σε μια καφετέρια, αλλά μετά από λίγο καιρό με σταμάτησαν, για να πάρουν κάποιο γνωστό τους. Προσπαθώ εδώ και δύο χρόνια να βρω μια σταθερή δουλειά, έτσι όπως τα έχει φέρει η ανάγκη».
Καθημερινά ψάχνει στις αγγελίες, πηγαίνει στον ΟΑΕΔ, ρωτάει από ‘δω κι από ‘κει.
Ο ίδιος ασχολείται με τη γυμναστική. «Νομίζω πως δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο στη νεολαία, από το να έχουν ένα χόμπι, που θα τους γεμίζει. Κάθε μέρα παίζω λίγο μπάλα, πάω λίγο γυμναστήριο, γιατί αν δεν κάνω κι αυτά, θα τρελαθώ».
Ποσοστά
Εφιαλτική είναι η πρόβλεψη του ΔΝΤ για την πορεία της ανεργίας, η οποία σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) έφτασε το 16,3% στο 2ο τρίμηνο του 2011. Για το 2012 το ΔΝΤ προβλέπει ανεργία της τάξης του 18,5%, με την Ελλάδα να βρίσκεται στη 2η θέση μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης πίσω από την Ισπανία.
Ήδη σήμερα υπάρχουν πάνω από 800.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι, όταν το 1961 ήταν 864.000, δηλαδή το 26,4% του εργατικού δυναμικού, το οποίο ήταν τότε 3.640.000.
Εξάλλου, πενήντα χρόνια πίσω θα γυρίσει η αγορά εργασίας στην Ελλάδα, σύμφωνα με όσα εκτιμά το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η ετήσια έκθεσή του τονίζει -μεταξύ άλλων- ότι από το 1991 ως το 2008 δημιουργήθηκαν 1.000.000 θέσεις εργασίας, το ένα τέταρτο των οποίων χάθηκαν στην τριετία 2009-2011 και επισημαίνει πως μέσα σε μία δεκαετία χάθηκε το 50% της αγοραστικής δύναμης των μισθών, που είχε συσσωρευτεί σε μια δεκαετία.