Της Μαρίας Μαρκουλή

Σύµφωνα µε προφητείες των Μάγια, το τέλος του κόσµου έρχεται κάπου εκεί στο τέλος της επόµενης χρονιάς. Και τώρα τα καλά νέα: Εµείς δεν θα το ζήσουµε. Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, θα έχουµε καταστραφεί πριν από αυτό. Μα τι σκοτεινές σκέψεις είναι αυτές στην αυγή της νέας χρονιάς και µε µια µερική έκλειψη Ηλίου πάνω από το κεφάλι µου; Η αλήθεια είναι πως το προσπαθώ. Να ανεβάσω τους αισιόδοξους τόνους, να βάλω λίγο χορό, λίγο τραγούδι, την πρώτη πράξη ενός µιούζικαλ, µια χαρούµενη πινελιά στο κάδρο. Αλλά δεν µου βγαίνει. Ελπίζω να έρθει µια ανατροπή, όπως συµβαίνει στις ταινίες, εκεί που τα πράγµατα έχουν γίνει τροµερά δυσοίωνα και αποδεικνύεται τελικά ότι αυτοί είναι οι άλλοι, αλλά όλοι – και αυτοί και οι άλλοι – είναι το ίδιο. Το ίδιο και χειρότερο. Ζητείται αισιόδοξη σκέψη επειγόντως. Ποιος όµως την έχασε τελευταία για να τη βρούµε εµείς; Κανείς που να ξέρω εγώ. Ακόµη και αν το πνεύµα των Μάγια βγει µέσα στο λυκόφως και πει ταπεινά «σόρι, γράψε λάθος, δεν ήταν το τέλος του κόσµου, ήταν το τέλος του «Lost» που είχαµε προβλέψει και πάλι προβλέψαµε λάθος χρονιά», η ζηµιά θα έχει γίνει. Και ούτε ένα σόρι δεν θα έχουµε ακούσει – διότι, όπως έχουµε ακούσει πολλές φορές, είµαστε µέρος του προβλήµατος. Οπότε καλά κρασιά, αλλά καµιά καλή ενέργεια γύρω, σε ακτίνα που να πιάνει το µάτι. Συνεχίζω παρ’ όλα αυτά να ψάχνω την αισιόδοξη σκέψη. Κάπου θα έχει ξεχαστεί κάποια από αυτές, ακόµη και αν έχει επάνω της παλιά ηµεροµηνία. Έστω. Μια καλή σκέψη και ας είναι και ληγµένη.

Από «ΤΑ ΝΕΑ»