Ο αντισημιτισμός στο Βόλο έχει νεύρα και ονοματεπώνυμα… “Θ”

Η εβραϊκή κοινότητα στο Βόλο είναι από τις ιστορικότερες και τις σημαντικότερες στην ανάπτυξη της πόλης. Στο Βόλο ουδέποτε αναπτύχθηκαν αισθήματα αντισημιτισμού. Αναγνώρισε και απέδωσε τιμή σε εκείνους που πολέμησαν το ναζισμό οραματιζόμενοι έναν καλύτερο κόσμο.
Νέοι ήταν οι περισσότεροι, ξεσπιτωμένοι από το διωγμό, συχνά μόνοι και ορφανεμένοι, βρήκαν μια νέα, δυναμική οικογένεια στο Πήλιο και υπηρέτησαν τον ένοπλο αγώνα με πολλούς τρόπους, με θάρρος και αποφασιστικότητα. Κορυφαία πάντα στιγμή στις σχέσεις της κοινότητας και της πόλης οι εκδηλώσεις μνήμης για το Ολοκαύτωμα.
Η κοινότητα διατηρούσε αγαθές σχέσεις τόσο με το Δήμο (μέχρι χθες).
Επίσης έντονη ήταν και είναι η συνεργασία της με τοπικά σωματεία και μεταξύ των αποδεκτών υλικοτεχνικής και οικονομικής βοήθειας ήταν ο π. Καλλιτεχνικός Οργανισμός του Δήμου Βόλου, η Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου, η Μητρόπολη Βόλου, το σωματείο «Φίλες της Αγάπης», διάφορες βιβλιοθήκες.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αρνήθηκε να εκδώσει ψήφισμα για το Ολοκαύτωμα.
Ξεκινώντας από τη θέση του Jean Paul Sartre, το 1944, ότι «ο αντισημιτισμός δεν είναι απλά μια εβραϊκή υπόθεση, αλλά ευρύτερα θέμα ουσίας για μια δημοκρατία», ας σταθούμε στο τι διαφοροποιεί τον αντισημιτισμό από τις άλλες μορφές διακρίσεων και ρατσισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο: Αλλάζει εκφάνσεις, μορφές, ρητορική, αλλά είναι η πιο δραματική απόδειξη ότι ο σκοτεινός Μεσαίωνας δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τον 21ο αιώνα στο Βόλο.
Μια Δημοτική Αρχή λοιπόν που λειτουργεί με τα χρήματα των Βολιωτών φορολογουμένων τάχθηκε σαφέστατα κατά της Εβραϊκής Κοινότητας υποβαθμίζοντας το Ολοκαύτωμα και υπονομεύοντας τη μοναδικότητά του, αρνούμενη την αναγνώρισή του μέσα από ψήφισμα.
Αυτή η πόλη οφείλει να ξανασυνδεθεί με την κοινή λογική και την αξιοπρέπεια, και να δώσει έμφαση στις αξίες.
Να δώσει έμφαση όχι μόνο στο σεβασμό απέναντι στους άλλους, αλλά στον εαυτό της.