Το σχέδιο διαχείρισης υδάτων για τη Θεσσαλία είναι πραγματικότητα και για τη λεκάνη απορροής του Αλμυρού και του Πηλίου αποτυπώνονται τα πολλά και μεγάλα προβλήματα.
Η ζώνη του Αλμυρού είναι το νούμερο ένα πρόβλημα. Με δεδομένη την πολυπλοκότητα αλλά και την ιδιαίτερη σημασία των ζητημάτων που αφορούν στο νερό ως φυσικό πόρο, απαιτείται ικανός συντονισμός και καθοδήγησή στη βάση ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού για την επίτευξη της καλής κατάστασης των επιφανειακών και υπογείων υδάτων, από την υφαλμύρωση και την υπερκμετάλλευση. Σε ότι αφορά τον Βόλο, η Αγχίαλος και η Νέα Ιωνία καταναλώνουν νερό «εμπλουτισμένο» αποκλειστικά με χλωριόντα, σύμφωνα με τη μελέτη.
Από τα επτά παράκτια υδάτινα σώματα στο Υδατικό Διαμέρισμα Θεσσαλίας, αυτό που βρίσκεται στη Λεκάνη Απορροής Ρεμάτων Αλμυρού – Πηλίου, δηλαδή ο όρμος του Βόλου που έχει επιφάνεια 33,37 km² βρίσκεται σε μέτριο οικολογικό δυναμικό και κατώτερη της καλής χημική κατάσταση.
Σε ότι αφορά στις ευπρόσβλητες σε νιτρορρύπανση γεωργικής προέλευσης ζώνες, στο Υδατικό Διαμέρισμα Θεσσαλίας εμπίπτει το μεγαλύτερο τμήμα της θεσμοθετημένης περιοχής «Πηνειός – Θεσσαλικό Πεδίο» η οποία εκτείνεται σε 10374,37 km2 στη Λεκάνη Απορροής Πηνειού και σε 773,84 km2 στη Λεκάνη Απορροής Αλμυρού‐Πηλίου. Στο πλαίσιο της μελέτης προτείνεται να προστεθεί στην ευπρόσβλητη ζώνη του Πηνειού η περιοχή Αλμυρού – Σούρπης στη Λεκάνη Απορροής
Αλμυρού‐Πηλίου. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει το νότιο τμήμα της λεκάνης της Σούρπης, με αποτέλεσμα η ευπρόσβλητη ζώνη του Πηνειού να διευρύνεται.
Από τα υπόγεια υδατικά συστήματα που αναπτύσσονται στην υδρολογική λεκάνη του Αλμυρού‐Πηλίου, μόνο το κοκκώδες σύστημα του Αλμυρού βρίσκεται σε καθεστώς υπερεκμετάλλευσης. Στα υπόλοιπα υπόγεια υδατικά συστήματα δεν παρατηρούνται προβλήματα υπερεκμετάλλευσης, πέραν
τοπικών μόνο προβλημάτων, και οι απολήψεις αποτελούν μικρό μόνο ποσοστό της μέσης ετήσιας φυσικής τροφοδοσίας τους.
Στο υδατικό σύστημα του Αλμυρού οι υπεραντλήσεις έχουν ως αποτέλεσμα την θαλάσσια διείσδυση σε μεγάλη απόσταση από την ακτή και την ποιοτική υποβάθμισή του.
Οι μεγάλες επίσης απολήψεις που θεωρητικώς λαμβάνονται από το υδατικό σύστημα Πηλίου αναφέρονται κυρίως σε υδρομαστεύσεις πηγών ή και ρεμάτων κατά την θερινή περίοδο χωρίς, κατά κύριο λόγο, να πραγματοποιούνται αντλήσεις μέσω γεωτρήσεων που θα μπορούσαν να υποβαθμίσουν ποσοτικά το σύστημα.
Κάποια από τα υπόγεια υδατικά συστήματα που εντάσσονται στην υδρολογική λεκάνη Ρεμάτων Αλμυρού‐ Πηλίου επεκτείνονται και σε διπλανές λεκάνες. Οι συνολικές απολήψεις που σημειώνονται καλύπτουν έτσι και υδατικές ανάγκες διπλανών λεκανών.
Στην υδρολογική λεκάνη Ρεμάτων Αλμυρού‐Πηλίου συναντάται υφαλμύρινση στα παράκτια υπόγεια υδατικά συστήματα, τόσο λόγω υπεραντλήσεων, όσο και λόγω φυσικών‐γεωλογικών αιτίων. Στο προσχωματικό σύστημα Αλμυρού παρατηρείται θαλάσσια
διείσδυση λόγω υπεραντλήσεων στο βόρειο και το νότιο ανάπτυγμα της πεδινής έκτασης. Στο κεντρικό παράκτιο τμήμα δεν παρατηρούνται αντίστοιχα φαινόμενα. Η υφαλμύρινση οφείλεται στις υπεραντλήσεις που πραγματοποιούνται στο υδροφόρο σύστημα. Οι τιμές στις συγκεντρώσεις χλωριόντων ξεπερνούν τοπικά τα 1600 mg/l στις λεκάνες της Ευξεινούπολης και Σούρπης.
Στο υδρολογικό σύστημα Κάρλα-Μαυροβούνι παρατηρούνται υψηλές συγκεντρώσεις χλωριόντων στα νοτιοδυτικά του όρια (περιοχή Βιομηχανικής περιοχής και εργοστάσιο Αρμάτων). Συναντώνται εδώ τιμές χλωριόντων που ξεπερνούν και τα 600 mg/l. Το νοτιοδυτικό αυτό τμήμα του καρστικού συστήματος εκφορτίζεται στον Παγασητικό κόλπο μέσω της παράκτιας υφάλμυρης πηγής Μπουρμπουλήθρας, ενώ προς το Αιγαίο πέλαγος, η εκφόρτιση γίνεται μέσω υποθαλάσσιων πηγών. Η υφαλμύρινση αυτή δεν συνδέεται με υπεραντλήσεις αλλά με φυσικά γεωλογικά ‐ παλαιογεωγραφικά αίτια. Απλώς η αύξηση των αντλήσεων επιβαρύνει περαιτέρω την ποιότητα των υπογείων νερών.
Αντιθέτως το ανατολικό και ΒΑ τμήμα του συστήματος δεν παρατηρείται υφαλμύρινση.
Σύστημα Ορθρυος:
Στο καρστικό σύστημα παρατηρείται εκτεταμένη υφαλμύρινση στο βορειοανατολικό του τμήμα στην επαφή του με το κοκκώδες σύστημα του Αλμυρου. Στο σημείο αυτό εκφορτίζεται η σημαντική πηγή Κεφάλωση Πλατάνου σε υψόμετρο 26,5μ και με συγκεντρώσεις χλωριόντων που ξεπερνούν κατά περιόδους τα 1400 mg/l. Η υφαλμύρινση αυτή συνδέεται με γεωλογικά ‐ τεκτονικά ‐ παλαιογεωτραφικά αίτια. Η παρουσία τόσο αυξημένων συγκεντρώσεων χλωριόντων σε υψόμετρο 26,5μ υποδηλεί συνθήκες σιφωνισμού και τροφοδοσία από τη θάλασσα μέσω παλιών και ενεργών σήμερα καρστικών εγκοίλων. Η υφαλμύρινση αυτή του καρστικού συστήματος έχει επηρεάσει και την κοκκώδη υδροφορία της πεδινής έκτασης μέσω της μετάγγισης σε αυτό των υπογείων νερών με τις υψηλές συγκεντρώσεις χλωριόντων.
Σύστημα υδροφοριών Ν.Αγχιάλου – Ν.Ιωνίας Το σύστημα αυτό περιλαμβάνει διαφόρους τύπους υδροφοριών (καρστικούς, κοκκώδεις, ρωγματώδεις). Στο βόρειο και βορειοανατολικό του τμήμα συναντώνται οι ασβεστόλιθοι (περιοχή ΒΙΠΕ Βόλου) και οι σύγχρονες αποθέσεις (Ν.Ιωνία). Στην περιοχή αυτή στους ασβεστολίθους και στις σύγχρονες αποθέσεις συναντώνται υψηλές συγκεντρώσεις χλωριόντων που ξεπερνούν τα 1200 mg/l. Η ζώνη αυτή αποτελεί το πεδίο μέσω του οποίου εκφορτίζεται στη θάλασσα τμήμα του καρστικού συστήματος Κάρλας ‐ Μαυροβουνίου μέσω της παράκτιας υφάλμυρης πηγής Μπουρμπουλήθρας. Οι αντλήσεις που πραγματοποιούνται στην περιοχή επιδεινώνουν περαιτέρω την υφιστάμενη κατάσταση.
Το Σχέδιο Διαχείρισης των Νερών δεν αποτελεί την αφετηρία, ούτε το πέρας της εφαρμογής του Νόμου αλλά ένα σημαντικό σταθμό στον οποίο καταγράφεται η πρόοδος που έχει επιτευχθεί και περιγράφεται ο προσανατολισμός των δράσεων του διαχειριστικού κύκλου που ακολουθεί. Το σχέδιο αποτελεί το πρώτο κατά την Οδηγία Πλαίσιο, Σχέδιο Διαχείρισης και αναφέρεται στην περίοδο έως το 2015, αξιοποιώντας μεγάλο μέρος της διαθέσιμης πληροφορίας για τον εντοπισμό των σημείων που χρήζουν προσοχής και τη λήψη αντίστοιχων μέτρων διαχείρισης και προστασίας των νερών. Το σχέδιο θα συμπληρώνεται δυναμικά από τα δεδομένα που θα προκύψουν από το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα παρακολούθησης των νερών έτσι ώστε να επικαιροποιηθούν οι στόχοι και τα αναγκαία μέτρα στο διαχειριστικό σχέδιο της περιόδου 2015‐2021.