Της ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ
Βεβηλώθηκαν οι ψυχές
σε ανήλιαγα μονοπάτια
θολερά οδεύουν…
μισερώθηκαν οι φωνές
σε άγνωρα σώματα
αδειανά παλεύουν…
ένδεια προβεβλημένη
με πανωφόρι δανεικό
σε σκηνικό θεατρικό
της νόησης προσκόμματα
στον κόσμο τον εικονικό,
Ως μαριονέτες κινούνται
οι υπάρξεις…
σε οξυκόρυφες επάλξεις
ξεχασμένες, αδειανές
οι πολεμίστρες…
χορταριασμένος, άβατος,
με αγκάθια
ο νους διαβαίνει…
κι ο κόσμος στην άγνοια
αργοπεθαίνει…
Το «ξεχορτάριασμα»
βούληση ξεχασμένη
μα τόσο επιβεβλημένη.
Της ψυχής μαλάματα
Πλημμύρισα μαλάματα
ήχους, φωνές, θεάματα εσωτερικά της ψυχής,
χαρά ακραιφνής,
πράσινο χρώμα γύρω
της ελπίδας, της ζωής… γαλάζιο,
υδάτινο του Ουρανού
της γλυκιάς μαρμαρυγής… σύνθεση,
ευτυχισμένης στιγμής.
Εθώπευσα το υδάτινο κορμί σου
αφέθηκα στη γαλήνια στιγμή…
ταξίδεψα μαζί σου…
θάλασσα κυματιστή,
στου βυθού σου
την αρχέγονη πνοή…
στον απέραντο ορίζοντα
η ματιά μου έχει σβηστεί.