Βόλος: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη από την ΑΔΕΔΥ στην Επιθεώρηση Εργασίας

Το Γενικό Συμβούλιο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. αποφάσισε την κήρυξη 24ωρης νέας απεργιακής κινητοποίησης για τις 16 Ιουνίου και σειρά πολύμορφων δράσεων (συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, ενημερώσεις), ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Χατζηδάκη. Στον Βόλο, το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ έχει προγραμματίσει συγκέντρωση, στις 10.00 π.μ., έξω από το ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας), στην οδό Ελ. Βενιζέλου 2.

Σύμφωνα με την ΑΔΕΔΥ:

Το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση προβλέπει, μεταξύ άλλων:

1. Την κατάργηση του 8ώρου και την επιβολή εβδομάδας 50 ωρών εργασίας, μέσω των ατομικών συμβάσεων εργασίας.Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη αντιμεταρρύθμιση του νομοσχεδίου, που καταργεί την εμβληματικότερη κατάκτηση των εργαζομένων, 135 χρόνια από την απεργία στο Σικάγο και 101 χρόνια μετά την καθιέρωση του 8ώρου στη χώρα μας. Οι επιπλέον 2 ώρες εργασίας, καθημερινά, είναι χωρίς αμοιβή και χωρίς προηγούμενη συλλογική σύμβαση. Θα «επιστραφούν» στον εργαζόμενο, όταν η επιχείρηση το αποφασίσει, με μειωμένο ωράριο ή ρεπό ή μέρες άδειας. Ο εργαζόμενος, δηλαδή, σε μία εποχή αυξημένης ανεργίας και εκβιαστικών διλημμάτων, προκειμένου να διατηρήσει τη θέση εργασίας του, καλείται να… προτείνει ο ίδιος στον εργοδότη του την επιπλέον απασχόλησή του, χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Να συναινέσει, δηλαδή, «εθελοντικά» στην αποστέρηση και του ελάχιστου χρόνου που του έχει απομείνει για ξεκούραση, μόρφωση και οικογενειακές υποχρεώσεις.
   Να μεταβληθεί σε ζωντανό εξάρτημα της επιχείρησης.
2. Ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση και φαλκιδεύει ακόμη περισσότερο το δικαίωμα στην απεργία.Πέρα από το γνωστό 50%+1, που νομοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση το 2018, για την απεργία, προβλέπει την ηλεκτρονική ψηφοφορία στις Γενικές Συνελεύσεις, καταργώντας έτσι το δικαίωμα στον ζωντανό διάλογο, στην αντιπαράθεση των θέσεων και απόψεων, στη ζύμωση και τελικά στη σύνθεση. Πρόκειται ουσιαστικά, για την κατάργηση του δημοκρατικού διαλόγου στα συνδικάτα.

Ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία τους δεν έχουν όρια, αφού από τη μια ζητούν το 50%+1 για την απαρτία των Γενικών Συνελεύσεων για απεργία κι από την άλλη νομιμοποιούν τα αποτελέσματα των ψευδοεκλογών στην εκπαίδευση, που είχαν συμμετοχή 5 – 8%!!!

3. Καταργούν τον εμβληματικότερο και φιλεργατικότερο νόμο στη χώρα μας για τα εργασιακά, τον Ν. 1264/82.Στο Δημόσιο, ουσιαστικά, απαγορεύουν την απεργία, αφού για πρώτη φορά, πέρα από το προσωπικό ασφαλείας, καθιερώνουν και το προσωπικό «ελάχιστης εγγυημένης εργασίας» σε ποσοστό 33,3%!!!

Ταυτόχρονα, παραπέμπουν στον Ο.ΜΕ.Δ. τις απεργίες και μέχρι ο μεσολαβητής να αποφασίσει, η απεργία αναστέλλεται!!!

Οι ρυθμίσεις αυτές, μαζί με την κατάργηση του άρθρου 15 για τις Επιτροπές Προστασίας συνδικαλιστικών στελεχών και εργαζομένων από τις απολύσεις, απομειώνουν ακόμη περισσότερο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Σε ένα ήδη απονευρωμένο συνταγματικό δικαίωμα, αυτό της απεργίας, όπου το 90% των απεργιών κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές, προστίθενται κι άλλα εμπόδια, που στόχο έχουν την περαιτέρω φαλκίδευσή του, αν όχι την κατάργησή του.

4. Καταργούν την Κυριακάτικη αργία σε 31 κλάδους κι επιχειρήσεις, μειώνουν την αμοιβή των υπερωριών(αν και όταν αυτές πληρώνονται) και απελευθερώνουν τις απολύσεις εργαζομένων, αφού ο εργοδότης δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο, αν δικαιωθεί στο δικαστήριο. Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας ωφελεί μόνο τους εργοδότες κι αποστερεί τη μόνη μέρα ξεκούρασης από τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα, καμιά νομική υποχρέωση δεν έχουν οι εργοδότες για αύξηση των θέσεων εργασίας, οι οποίες θα μειωθούν ακόμη περισσότερο εξαιτίας των αυξημένων υπερωριών και του 10ώρου.

Μια επιχείρηση με 100 εργαζόμενους και με 10ωρη εργασία την ημέρα
(100 x 10 = 1.000 ώρες) έχει όφελος 25 ημερομίσθια, σε σχέση με την 8ωρη εργασία (100 x 8 = 800) 1.000 – 800 = 200, 200 : 8 = 25!!!

5. Διαλύουν ουσιαστικά το ΣΕΠΕ απομακρύνοντάς το από την ευθύνη του Υπουργείου Εργασίας με τη μετατροπή του σε «δήθεν» ανεξάρτητη αρχή, απεκδυόμενοι την πολιτική ευθύνη για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.