Βολιώτισσα έζησε τον τρόμο στην πλατεία της Βαρκελώνης- Η Μαρία Σαβελίδη βρέθηκε στο σημείο της τρομοκρατικής επίθεσης και μίλησε στη “Θ”

«Δεν ξέραμε τι συμβαίνει. Βλέπαμε τον κόσμο να τρέχει, να ουρλιάζει. Νιώθαμε ότι μπορεί να πεθάνουμε και εμείς». Με αυτά τα λόγια περιέγραψε τη σοκαριστική εμπειρία που είχε η Βολιώτισσα Μαρία Σαβελίδη, που μαζί με ένα φιλικό της πρόσωπο βρέθηκε χθες το απόγευμα στην κεντρική πολυσύχναστη πλατεία της Βερκελώνης, όπου έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα.
Φανερά ανακουφισμένη η ίδια δήλωνε αποκλειστικά στη «Θ» πέντε ώρες μετά την τρομοκρατική επίθεση: «Ευτυχώς είμαστε καλά. Μόλις όλα τέλειωσαν, κλαίγαμε από χαρά. Ζήσαμε πρωτόγνωρες στιγμές έντασης και άγχους».
Η περιπέτεια της Μαρίας ξεκίνησε χθες το απόγευμα όταν η παρέα της επέλεξε να επιστρέψει στο ξενοδοχείο με το λεωφορείο, αντί για το μετρό. «Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία κοιτούσαμε τις βιτρίνες των καταστημάτων. Ξαφνικά είδαμε κόσμο να τρέχει, να ουρλιάζει. Δεν καταλαβαίναμε γιατί γινόταν αυτό. Μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε μπροστά μας, ο ιδιοκτήτης του οποίου προσπάθησε να μας ηρεμήσει. «Μην αγχώνεστε» μας έλεγε. «Μπορεί να είναι και πλάκα».
Μείναμε για λίγο μέσα στο κατάστημα αυτό και όταν λίγο ηρέμησε η κατάσταση περάσαμε τον δρόμο και μπήκαμε σ’ ένα άλλο κατάστημα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Ρωτήσαμε τι είχε συμβεί. Μας είπαν για κάποιο ατύχημα. Λίγο αργότερα μας ενημέρωσαν ότι θα έκλειναν το κατάστημα και ότι αν θέλαμε μπορούσαμε να μείνουμε. Επιλέξαμε να φύγουμε από την πίσω πλευρά του μαγαζιού και βγήκαμε σ’ έναν δρόμο, που δεν είχε επαφή με την πλατεία και κινηθήκαμε από την άλλη. Ακούμε σειρήνες, ουρλιαχτά, ελικόπτερα πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας. Είναι αυτό που λένε έχανε η μάνα το παιδί. Έτσι, στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκαμε μπροστά μας, μπήκαμε στη ρεσεψιόν μαζί με 20 άλλα άτομα. Ο καθένας έμπαινε όπου έβρισκε πόρτα ανοιχτή. Μετά περίπου από ένα δεκάλεπτο μας είπαν ότι δεν μπορούσαμε να βγούμε από το ξενοδοχείο. Ακούσαμε ότι δράστες μπήκαν σ’ ένα καφέ και ότι κρατούσαν ομήρους. Σε λίγο ακούσαμε ένα δυνατό βουητό και ανθρώπους να ουρλιάζουν. Μπήκαμε στην τουαλέτα και περιμέναμε. Μετά από τέσσερις ώρες μας άφησαν να βγούμε και μας συνόδευσαν στο ξενοδοχείο μας».
Στην ερώτηση πώς ένιωσε ζώντας αυτή την περιπέτεια η Μαρία Σαβελίδη μας απάντησε: «Νιώθαμε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέραμε τι ακριβώς συνέβαινε. Ό,τι μαθαίναμε, το μαθαίναμε επικοινωνώντας με την Ελλάδα. Φοβόμασταν ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε να μπει στο ξενοδοχείο και να μας κρατήσει ομήρους. Έξω γινόταν πανικός, ελικόπτερα πετούσαν, παντού αστυνομικοί και ασθενοφόρα. Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος. Μια μητέρα είχε χάσει τα παιδιά της και ούρλιαζε».
Και η Μαρία καταλήγει: «Ήταν μια σοκαριστική εμπειρία και στο τέλος έκλαιγα, αλλά δεν ξέρω αν ήταν από τις στιγμές έντασης που περάσαμε ή από χαρά που σωθήκαμε. Λέμε να φύγουμε σήμερα Παρασκευή από τη Βαρκελώνη, αλλά δεν γνωρίζουμε αν θα λειτουργεί το αεροδρόμιο, αν θα γίνονται πτήσεις».