Η έκδοση του Τμήματος Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41», παρουσιάστηκε χθες στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Βόλου.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκδοση: Το ότι και από τις δυο πλευρές, του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου, ο πόλεμος έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, δε σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα είναι αδιάφορο όταν δέχεται ένοπλη επίθεση στη χώρα του. Το θέμα είναι να μη βρεθεί κάτω από τη σκέπη της αστική τάξης, του «εθνικού» μετώπου, της «εθνικής ενότητας», σε τελευταία ανάλυση κάτω από «ξένη σημαία». Η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, πρέπει να έχουν ετοιμότητα και ικανότητα για να οργανώσουν κατά τη διάρκεια του πολέμου τη δική τους ένοπλη πάλη, ώστε και να μην επιτρέψουν να αποσπαστούν εδάφη ή να προσαρτηθούν άλλα και να πραγματοποιηθεί η έξοδος από τον πόλεμο με επικεφαλής τη νέα εξουσία, της εργατικής τάξης.
Η πατρίδα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της είναι η Ελλάδα, απαλλαγμένη από την ταξική εκμετάλλευση. Το ζήτημα τίθεται ως εξής: ή ο λαός θα πολεμά και θα θυσιάζεται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή θα πολεμά και θα θυσιάζεται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων συμμάχων της, τα δικά του συμφέροντα.
Το συμπέρασμα αυτό δεν ισχύει μόνο για την εργατική τάξη της Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών και πρώτα από όλα των γειτονικών μας, Βαλκανικών και της Τουρκίας. Πρώτη και αναντικατάστατη προϋπόθεση είναι το εργατικό κίνημα όλων των χωρών να ξεπεράσει κάθε προπαγάνδα διάσπασης, αντιπαράθεση με οποιονδήποτε μανδύα ή πρόσχημα, εθνικιστικό, θρησκευτικό, πολιτισμικό. Οι διαχωρισμοί και διαιρέσεις του παρελθόντος που οφείλονται στην ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και πρακτική, τις κεφαλαιοκρατικές, εθνικιστικές επιδιώξεις των αστικών τάξεων, πρέπει να ξεπεραστούν, με συλλογική προσπάθεια, με την εργατική αλληλεγγύη, το προλεταριακό διεθνισμό. Διαφορετικά οι λαοί θα παραδέρνουν ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανασφάλεια.