Κάποτε ο Πάμπλο Νερούδα έγραψε πως «η ποίηση δεν ανήκει σ’ αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη». Αυτή η φράση του νομπελίστα Χιλιανού ποιητή και συγγραφέα, μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα με τις συνθήκες υπό τις οποίες η Σταματία Μωραΐτη άρχισε να γράφει και η ποίηση έγινε κομμάτι της ζωής της. Παράλληλα με τις ποιητικές αφηγήσεις της, καταπιάνεται με τη ζωγραφική και «ντύνει» τους στίχους της με εικόνες. Όπως ακριβώς έπραξε στην πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Αδήλων όψεις», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες.
Η περίοδος που η έκφραση μέσω της ποίησης υπήρξε μία αναγκαιότητα για την κ. Μωραΐτη, στάθηκε αφορμή για τη συστηματική ενασχόλησή της. Μάλιστα, η ποίηση της φιλολόγου του 1ου Γενικού Λυκείου Βόλου και υπεύθυνης εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας, που έχει έδρα στα Κανάλια, τη γενέτειρά της, δεν περνά απαρατήρητη. Τα τελευταία χρόνια έχει αποσπάσει αρκετές διακρίσεις και επαίνους, με τελευταία την τρίτη θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης και μουσικού στίχου, που διοργάνωσαν από κοινού ο Λογοτεχνικός Όμιλος Ζαλώνη (εκδίδει το περιοδικό «Κελαινώ») με τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδας και είχε θέμα τη γυναίκα (στον ίδιο διαγωνισμό είχε μία δεύτερη θέση και η συντοπίτισσά της, Αγγελική Θάνου).
Η Σταματία (Ματίνα) Μωραΐτη έλαβε μέρος με δύο ποιήματα. «Τιτλοφορούνται «Γονυκλισία» και «Μάνα, γυναίκα» και συμμετείχα σε δύο διαφορετικές κατηγορίες. Το πρώτο ποίημα αναφερόταν στην Ελληνίδα μάνα, την αγέρωχη μάνα που κλίνει το γόνυ μόνο στην Παναγιά και το άρρωστο παιδί της. Το δεύτερο, παρότι ο τίτλος του περιείχε τη λέξη «μάνα» ήταν αφιερωμένο στις γυναίκες που έχουν κάνει μαστεκτομή λόγω καρκίνου», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά στην κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής «Αδήλων όψεις», την οποία προλογίζει ο πρόεδρος του σωματείου «Ελληνική Αμφικτυονία», Δημήτρης Μπουκόνης (επιμελήθηκε την έκδοση), η Καναλιώτισσα εκπαιδευτικός είπε: «Η έκδοση περιλαμβάνει τριάντα τέσσερα ποιήματα και τα συνοδεύουν ισάριθμες ζωγραφιές. Διαβάζοντας ξανά κάθε ποίημα, έφτιαχνα και μία ζωγραφιά. Άλλωστε, αμφότερες οι τέχνες μας χαρίζουν εικόνες».
Η γραφή της είναι βιωματική και εμπνέεται από την καθημερινότητά της, την οποία μετατρέπει σε στίχους. «Η ποίηση είναι το καταφύγιό μου. Μπορώ να αντλήσω έμπνευση ακόμη και από τα πιο απλά πράγματα, αλλά αυτό δεν σε εμποδίζει να τα «παντρεύεις» με πλείστες άλλες σκέψεις», εξομολογήθηκε.
Πέρα, όμως, από την πρώτη συλλογή ποιημάτων που κρατάει στα χέρια της εδώ και μία εβδομάδα περίπου, τα προηγούμενα χρόνια έχει επιμεληθεί αρκετές εκδόσεις στο Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας, ούσα ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Μελέτης και Προστασίας του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς στη Λίμνη Βοιβηίδα – Κάρλα» (ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ). «Στο Μουσείο μάς έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε αρκετά πράγματα, ενώ σύντομα θα παρουσιάσουμε σε cd μία σειρά δέκα ποιημάτων για την Κάρλα που μελοποίησαν εγχώριοι καλλιτέχνες», αποκάλυψε κλείνοντας η υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου, το οποίο συμβάλλει πολλά χρόνια τώρα στην προβολή και διάσωση της πλούσιας ιστορίας που κουβαλάει η περιοχή της Κάρλας.