Του Βασίλη Κοντορίζου
Προσπαθώ να συγκρίνω τη σημερινή ιατρική με αυτή της δεκαετίας του 1940. Τότε επικρατούσαν τα γιατροσόφια τα οποία υπερτερούσαν της κανονικής ιατρικής.
– Έχει μαγουλάδες, το παιδί. Να το πάμε στο γιατρό.
– Άντε καλέ… κόψε ένα λεμόνι στα δύο, χάραξε ένα σταυρό στο εσωτερικό, ζέστανέ το στη σόμπα και ακούμπησέ το στο λαιμό του παιδιού. Αύριο θα είναι «περδίκι».
– Πονάει ο λαιμός του παιδιού μάλλον… Θα έχει αμυγδαλές.
– Ά… πήγαινε το στην κυρά Σοφία, έχει «μισιαντίρι» θα το φυσήξει στο λαιμό του και θα είναι μια χαρά. Μαντζούνια, βότανα, καταπλάσματα. Για το κρύωμα βεντούζες «κοφτές»!
– Έχω αυπνίες…
– Βράσε και πιες «μάκια». Συνεπαγόμενο με κάτι υπερβολικά εθιστικό και επικίνδυνο για τα μικρά παιδιά, εφόσον πρόκειται για το άνθος παπαρούνας από την οποία εξάγεται το όπιο.
Γιατροσόφια, λοιπόν, του περασμένου αιώνα εναντίον της επιστήμης της ιατρικής και στην κορυφή όλης αυτής της «επιστημονικής σοφίας» δεσπόζει το σαραλίκι. Έχω προσωπική οδυνηρή εμπειρία επ’ αυτού.
Γεννήθηκα στην Πορταριά, στο «χειμωνιάτικο» της «μανιάς» μου της Ζαφειρής με μαιευτήρα τη μαμή την Πάρνενα (σύζυγος του Β. Πάρνου). Μετά με εξέτασε εμένα και τη μάνα μου ο γιατρός ο Στρατηγόπουλος (γενικός παθολόγος).
Την Πάρνενα τη θυμάμαι πολύ καλά, διότι εκτός από μαμή, είχε και άλλες ικανότητες. Μία απ’ αυτές ήταν η ειδικότητά της να γιατρεύει τη χρυσή=ίκτερος, «σαραλίκι» το έλεγαν. Ο τρόπος που γινόταν η θεραπεία ήταν οδυνηρός και πρωτόγονος.
Σε ηλικία 8 περίπου ετών, διαπίστωσαν ότι είχα χρυσή – σαραλίκι. Τη διάγνωση έβαλαν οι γειτόνισσες, όχι κάποιος γιατρός. Η μάνα μου με πήγε στην Πάρνενα να με «κόψει» το σαραλίκι. Η μαμή, με ένα ξυραφάκι απ’ αυτά που ξυριζόμαστε μόνοι μας, μου ξύρισε τα μαλλιά στην κορυφή του κρανίου μου σε επιφάνεια 4 τετραγωνικών εκατοστών και με το ίδιο ξυραφάκι έσκισε την επιδερμίδα του κρανίου μου, σε σχήμα σταυρού. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τον πόνο. Σφάδαζα, έκλαιγα, φώναζα και αποπειράθηκα να φύγω. Ήταν όμως, αδύνατο να γλυτώσω από τα δυνατά χέρια και πόδια της Πάρνενας, που με έσφιγγαν σαν μέγγενη. Στη συνέχεια τοποθέτησε πάνω στην πληγή, μπαρούτι, σκόρδο και δεν ξέρω τι άλλο. Τα υλικά μου τα εξήγησαν αργότερα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω, Απορώ πώς τα κατάφερα και δεν λιποθύμησα. Έτσι… υποτίθεται ότι γιατρεύτηκε η χρυσή, που μάλλον δεν είχα.
Η πληγή, πόνεσε μερικές μέρες μόνο. Το σημάδι, όμως, απ’ την ξυραφιά, το έχω ακόμη και όσο αραιώνουν τα μαλλιά, τόσο και πιο έντονα διακρίνεται.
Κι ένα ευτράπελο, άσχετο με το «σαραλίκι». Γαμπρός της Πάρνενας στην κόρη της Σμαράγδα, ήταν ο πολύ καλός μου φίλος Θανάσης Πολυχρόνου,
Επάγγελμα σοβατζής, «αμμοκονιαστής» επί τω επιστημονικώ. Γύρω στο 1947-1948, ένας από τους διορισμένους, τότε, κοινοτάρχες της Πορταριάς , διάβαζε τον εκλογικό κατάλογο. Εκεί βλέπει (Ρήγας Παλιούρας αμμοκονιαστής) και τότε αναφωνεί. « Ω… ρε, ακόμη και εδώ τον Ρήγα ΕΑΜΟ κομμουνιστή τον γράφουν.
Σήμερα, όμως, η ιατρική επιστήμη, δεν έχει κάνει απλώς βήματα προόδου, αλλά άλματα σε σύγκριση με τη δεκαετία του 40.
Πολλές από τις ασθένειες που μάστιζαν τον κόσμο έχουν εξαφανιστεί. Πολλοί άνθρωποι έχουν βρει την υγειά τους, ενώ τους είχαν ξεγραμμένους.
Αυτό βέβαια οφείλεται στις άοκνες προσπάθειες που κατέβαλαν και καταβάλουν οι ερευνητές γιατροί στα ξένα αλλά και στα ελληνικά Πανεπιστήμια με καταπληκτικές επιδόσεις, αλλά και οι σύγχρονοι γιατροί που εφαρμόζουν τις νέες μεθόδους. Δεν εξέλιπαν όμως και οι «ψευτογιατροί» που εκμεταλλεύονται τον πόνο των απελπισμένων. Ένας τέτοιος καταδικάστηκε πρόσφατα 8 φορές ισόβια. Προσοχή.