Το ραντεβού της Ρεάλ με την Λίβερπουλ στο Παρίσι πριν 41 χρόνια

Η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια και 41 χρόνια μετά Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης θα αναμετρηθούν σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στην ίδια πόλη. Το 1981 οι δύο ομάδες είχαν «κονταροχτυπηθεί» πάλι στο Παρίσι (στο «Παρκ ντε Πρενς»), με τους «κόκκινους» να είναι οι τελευταίοι που έχουν κερδίσει σε τελικό τους «μερένχες». Μάλιστα ο ίδιος τελικός είχε επαναληφθεί στο Κίεβο το 2018, όταν οι Ισπανοί είχαν επικρατήσει με 3-1.

Στις 27 Μαΐου 1981 διεξήχθη ο 26ος τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αντιμέτωπες ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης, κάτοχος έξι τροπαίων μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο, και η Λίβερπουλ που έφτανε στον τρίτο της τελικό, μετά από τις δύο σερί κατακτήσεις του 1977 και του 1978, έχοντας μάλιστα και τον τίτλο του φαβορί.

Ακόμα κι απ’ την ίδια, και σπουδαία, ομάδα της Μαδρίτης μιας και το ταλέντο των «κόκκινων», εκείνης της εποχής, εκτός του φόβου σε κάθε αντίπαλο, προκαλούσε και τον θαυμασμό των ποδοσφαιρόφιλων του πλανήτη. Αυτό ακριβώς σκεφτόταν και ο Βούγιαντν Μπόσκοφ, αφού παρέταξε τη Ρεάλ με σαφείς αμυντικούς προσανατολισμούς, προκειμένου να «καταστρέψει» το παιχνίδι των Άγγλων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι παίκτες του επιστράτευσαν υπέρμετρη σκληρότητα, γεγονός που παρέσυρε και τους ποδοσφαιριστές του Μπομπ Πέισλι στην ίδια μέθοδο.

Κι όμως η Ρεάλ δεν ήταν μέτρια ομάδα. Τουναντίον διέθετε ίσως τους πιο ποιοτικούς Ισπανούς, όπως οι αμυντικοί Γκαρσία Κορτές, Χοσέ Καμάτσο, οι μέσοι Βιθέντε Ντελ Μπόσκε και Άνχελ, ο δεξιός εξτρέμ Χουανίτο και ο σέντερ φορ Σαντιλιάνα. Το δίδυμο των ξένων αποτελούσαν ο Γερμανός Ούλι Στίλικε που «κατάπινε» χιλιόμετρα στο κέντρο και ένας ίσως ξεχασμένος Άγγλος ακραίος χαφ, ο Λόρι Κάνιγχαμ.

Επρόκειτο για εκρηκτικό αριστεροπόδαρο ποδοσφαιριστή με άρτια τεχνική κατάρτιση, ο οποίος μαζί με τους Σίριλ Ρίτζις και Μπρέντον Μπάντσον συνέθεταν τη φανταστική τριπλέτα «Three Degrees» της Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον. Έγινε ο πρώτος μαύρος που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας -σε επίπεδο Ελπίδων- το 1977. Τα παραπάνω υποχρέωσαν τον ισπανικό σύλλογο να ξοδέψει 950.000 λίρες για να τον κάνει δικό της.

Πάντως ο Κάνιγχαμ ποτέ δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Λάτρης της νυχτερινής διασκέδασης -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά το ποδόσφαιρο, ενώ η μη κλήση του για το Euro 1980 έριξε κατακόρυφα την ψυχολογία του. Ακολούθησαν σοβαροί τραυματισμοί και όλα αυτά τον εμπόδισαν να κάνει καριέρα ανάλογη του ταλέντου του. «Αν ο Λόρι ήθελε, θα ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο» εξομολογήθηκε ο Ντελ Μπόσκε για τον Κάνιγχαμ, ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας πέφτοντας θύμα τροχαίου δυστυχήματος το 1989 σε ηλικία 33 ετών.

Απέναντί τους είχαν μια ομάδα όπου το ταλέντο ξεχείλιζε. Γκρέιαμ Σούνες, Τέρι Μακντέρμοντ, δέσποζαν στη μεσαία γραμμή Άλαν και Ρέι Κένεντι έδιναν δύναμη στην αριστερή πτέρυγα, με το δίδυμο Κένι Νταλγκλίς-Ντέιβιντ Τζόνσον να πετά «φωτιές» στην επίθεση. Στο συγκεκριμένο ματς ο σκληροτράχηλος Σάμι Λι χρησιμοποιήθηκε ως δεξιός μέσος, προκειμένου να ελέγξει τις επελάσεις του Κάνιγχαμ, που μόλις είχε προλάβει να αναρρώσει από σπασμένο δάκτυλο στο πόδι.

Ένας τελικός που θα μπορούσε, βάσει της ποιότητας των φιναλίστ να είναι ένα όμορφο θέαμα, κατέληξε σε «σκυλομαχία» εντός αγωνιστικού χώρου. Χαρακτηριστική η δήλωση του Νταλγκλίς πριν μερικά χρόνια πως αν ο διαιτητής Παλοτάι εφάρμοζε τον τωρινό κανονισμό, οι δύο ομάδες θα είχαν μείνει με επτά παίκτες.

Τελικά η Λίβερπουλ ήταν εκείνη που χαμογέλασε, καθώς μια επέλαση του Άλαν Κένεντι στάθηκε αρκετή για να κρίνει τον τελικό. Ήταν το 82’, όταν ο Άγγλος αριστερός μπακ εμβόλισε την αντίπαλη οπισθοφυλακή και με διαγώνιο σουτ δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον Αγκουστίν διαμορφώνοντας το τελικό 1-0.

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ: Κλέμενς, Νιλ, Τόμσον, Χάνσεν, Αλ. Κένεντι, Μακντέρμοτ, Σούνες, Λι, Ρ. Κένεντι, Νταλγκλίς (85′ Κέιζ), Τζόνσον.

ΡΕΑΛ: Αγκουστίν, Κορτές (87′ Πινέδα), Ναβάχας, Σαμπίντο, Καμάτσο, Άνχελ, Ντελ Μπόσκε, Στίλικε ,Χουανίτο, Κάνιγχαμ, Σαντιλιάνα.

Ο τελικός των… τσιρότων
Ο τελικός είχε έντονο παρασκήνιο το οποίο είχε να κάνει με τις εμφανίσεις. Ο θάνατος του ιδιοκτήτη της Umbro, Τζον Χάμφρεϊς, άνοιξε την όρεξη του Χορστ Ντάσλερ να ντύσει τη Λίβερπουλ με Adidas, όπως είχε κάνει και με άλλες αγγλικές ομάδες εκείνη την εποχή.

Οι «κόκκινοι» δεν ήταν ευχαριστημένοι από τις υπηρεσίες της Umbro και ο ιδιοκτήτης της Adidas επιθυμούσε με κάθε τρόπο να την… εξαφανίσει. Έτσι κατάφερε να πείσει την ΟΥΕΦΑ ότι οι διαφημίσεις των κατασκευαστριών εταιρειών δεν θα έπρεπε να επιτρέπονται στον τελικό της διοργάνωσης. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτό θα έπληττε και τον Ντάσλερ, αφού έντυνε και τη Ρεάλ. Ωστόσο ο παμπόνηρος Γερμανός ήξερε ότι παρότι το λογότυπο θα ήταν καλυμμένο, οι τρεις ρίγες στις φανέλες των Μαδριλένων θα μαρτυρούσαν την παρουσία της εταιρείας του στον τελικό.

Έτσι οι δύο φιναλίστ παρατάχθηκαν με λευκά… τσιρότα πάνω στις μάρκες των εταιρειών ένδυσης, κάτι ήταν πιο ορατό στη κόκκινη εμφάνιση της Λίβερπουλ, που πληροφορήθηκε την απόφαση την τελευταία στιγμή. Τελικά το «φλερτ» της Adidas με την αγγλική ομάδα κατέληξε σε «γάμο» το 1985, με τον Ντάσλερ να αναδεικνύεται νικητής σε μια ιδιότυπη «μονομαχία»…