Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc Ποινικού
και Εγκληματολογικού Δικαίου,
αρθρογράφου, ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένοι και αγαπημένες και καλή Κυριακή σάς εύχομαι από καρδιάς! Σήμερα, από αυτή εδώ τη στήλη μου, θα σας μιλήσω για το βιβλίο ενός πολύ ευγενικού και ευαίσθητου ανθρώπου, ενός τρυφερού κι αξιαγάπητου μπαμπά, μα και ενός πολύ αξιόλογου δικού μου συναδέλφου, του δικηγόρου και συγγραφέα Νίκου Παπαδόπουλου, για το υπέροχο «Το πέρασμα» από τις εκδόσεις Ήβη, του Σεπτεμβρίου του 2022.
Ποιος είναι όμως ο Νίκος Παπαδόπουλος, αν και πολλοί εδώ στον Βόλο ίσως ήδη τον γνωρίζετε;
Ο Νίκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1974 στον Βόλο όπου και κατοικεί. Σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 2000 ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία, εκθέτοντας έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη και τον Βόλο. Διετέλεσε μουσικός παραγωγός σε ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης και του Βόλου, ενώ από το 2001 υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός στη Δημοτική Ραδιοφωνία του Βόλου όπου παρέμεινε μέχρι το 2010. Είναι πατέρας δύο παιδιών, τα οποία τον παρότρυναν να προχωρήσει για πρώτη φορά στην έκδοση κάποιων διηγημάτων του.
Το βιβλίο «Το πέρασμα» μυρίζει θάλασσα που τόσο πολύ αγαπά ο Νίκος και ψαροτόπια και μικρά-μικρά ταβερνάκια μπροστά στο κύμα με τους θαμώνες ψαράδες τους να λένε τις ιστορίες τους. Μας θυμίζει την παιδικότητά μας και τη λησμονημένη μας αθωότητα και όλη την τρυφερότητα που ο καθένας κρύβει μέσα του. Γιατί πραγματικά είναι ένα ειλικρινές και τρυφερό βιβλίο. Είναι ένα ευαίσθητο βιβλίο με όλη τη σημασία της λέξης. Μα κι ένα επαναστατικό βιβλίο. Το τελευταίο κείμενο, με τον τίτλο «Οι πυγολαμπίδες», ένιωσα την ανάγκη να το διαβάσω όρθια, μπροστά στο μεγάλο παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα. Έτσι σηκώθηκα από τον καναπέ, το πήρα στα χέρια μου, πήγα κοντά στο παράθυρο και λουσμένη στο φως του ήλιου άρχισα να το διαβάζω στην αρχή ψιθυριστά και μετά σχεδόν φωναχτά ως μια πράξη επανάστασης, ως μια πράξη εξέγερσης, ως μια πράξη ανυπακοής. Γιατί πραγματικά το βιβλίο του Νίκου Παπαδόπουλου είναι μια πράξη επανάστασης και ανυπακοής.
Άλλωστε ως μια πράξη επανάστασης και εξέγερσης πιστεύω ότι το παρουσίασε ένα Σάββατο βράδυ εν είδει δίκης στα έδρανα του Δικαστικού Μεγάρου τηρώντας όλους τους Νόμους της Ποινικής Δικονομίας. Να τι λέει ο ίδιος γι αυτή την εμπειρία:
«Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το Σάββατο δεν παρουσιάσθηκε τελικά κάποιο βιβλίο. Αντιθέτως έγινε μία κανονική δίκη τηρουμένων στο ακέραιο όλων των διαδικασιών και τύπων που προβλέπει η ποινική δικονομία, με τη μόνη διαφορά ότι δεν δικαζόταν κάποιο από τ’ αδικήματα που προβλέπουν τα 469 άρθρα του κοινού ποινικού κώδικα ή των ειδικών ποινικών νόμων. Πάνω στην έδρα υπήρχε ένας άλλος κώδικας, άγραφος, τις διατάξεις του οποίου όλοι γνωρίζουμε και φέρουμε μέσα μας. Υπήρχε ο κώδικας εκείνος που μας κατατάσσει στο γένος των ανθρώπων, ο κώδικας των ονείρων, των τύψεων, των αξιών, της αγάπης, της μετάνοιας, της συγχώρεσης, της εσωτερικής πάλης. Το βιβλίο εισέφερε απλώς τα πραγματικά περιστατικά, την ιστορική βάση του προβληματισμού και της στιχομυθίας μεταξύ των παραγόντων της δίκης».
Ειλικρινά και πραγματικά είναι ένα θαυμάσιο, εμπνευσμένο βιβλίο, πλασμένο με λίγη νιότη μα κι ωριμότητα μαζί που μιλάει για τις βαθιές ρίζες της οικογένειας, τη δύναμη που έχουν οι μνήμες μα και τα τραύματά μας, καθώς και τα βαθιά συναισθήματα, όπως ο έρωτας ακόμη και μέσα σε μια Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων, η αγάπη, η λύτρωση, αλλά μιλάει επίσης και για τους κατηγορούμενους της ζωής και τις απολογίες τους. Το διήγημα «Επινέφελος ο χαλκούς» μου θύμισε το βιβλίο «Ο γέρος και η θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, που τόσο αγάπησα ως παιδί! Μα κι όλα τα άλλα διηγήματα είναι τόσο όμορφα, που δεν ξέρεις ποιο πραγματικά να διαλέξεις. Τα αγαπημένα μου είναι «Ο καναπές», που με άγγιξε βαθιά και λόγω επαγγελματικής διαστροφής «Το κατηγορητήριο» που με συγκίνησε. Αλλά όλα είναι θαυμάσια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Σας προτρέπω να πάρετε στα χέρια σας το βιβλίο και να το διαβάσετε τα ήσυχα βράδια του χειμώνα που μόλις μπήκε, παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το αγαπημένο σας τσάι ή μια κούπα αχνιστό καφέ, αν είστε σαν κι εμένα λάτρεις του καφέ και πίνετε και το βράδυ. Θα αλλάξει την ατμόσφαιρα και την υφή των βραδιών σας. Σας το υπόσχομαι.
Και θα σας αφήσω με ένα υπέροχο απόσπασμα από το αγαπημένο μου διήγημα «Ο καναπές», που μου δημιούργησε πολύ όμορφα συναισθήματα:
«Τελικά δεν ναυάγησαν ποτέ. Η αγάπη τους τούς έσωσε. Τρανή απόδειξη πως ο καναπές αυτός υπάρχει ακόμα και δεν βρίσκεται βυθισμένος στον πυθμένα κάποιας θάλασσας. Και είναι το τελευταίο, το πιο γερό σκαρί που του απέμεινε».
Ώς την επόμενη φορά, έχετε την αγάπη μου και καλή σας ανάγνωση!