Άνθρωποι με βαριά ψυχολογικά προβλήματα κυκλοφορούν στους δρόμους του Βόλου με καδρόνια ή βενζίνη στα χέρια και θύματά τους είναι ανυποψίαστοι πολίτες ακόμα και παιδιά.
Άνθρωποι με βαριές διαταραχές δέρνουν ανελέητα γυναίκες την ώρα που περπατούν, άλλοι απελπισμένοι από την ανέχεια κάνουν «χαρακίρι», γιατί ο ιδιοκτήτης τους ανακοινώνει έξωση και δεν υπάρχει ικμάδα ψυχραιμίας να σκεφτούν την επιβίωσή τους.
Η ψυχιατρική στο Νοσοκομείο του Βόλου έχει λίστα αναμονής…
Θύτες και θύματα ταυτόχρονα οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων που γεμίζουν καθημερινά το αστυνομικό δελτίο, θύτες και θύματα που ξυπνούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, ενώ θα έπρεπε να τους παρέχεται βοήθεια.
Η πόλη όμως δεν διαθέτει ικανές σε αριθμό δομές και προσωπικό για να τους βοηθήσει.
Στους δρόμους κυκλοφορούν άνθρωποι με σοβαρές ψυχικές ασθένειες , αβοήθητοι από ένα σύστημα που πρέπει να ξηλωθεί και να μεταρρυθμιστεί από την αρχή, γιατί είναι ανίκανο να παρέμβει. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί έχει εξαντλήσει τα όριά του, γιατί είναι παρωχημένο και δεν έχει υποστήριξη από προσωπικό.
Δεν μπορεί να παρέμβει, γιατί η ψυχική υγεία δεν αποτελεί προτεραιότητα, όταν τα ακραία περιστατικά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Το σύστημα είναι «ευάλωτο» και ευάλωτοι εξίσου είναι οι ίδιοι οι ασθενείς και όσοι έρχονται σε επαφή μαζί τους.
Η ψυχιατρική νοσηρότητα έχει αυξηθεί. Η κατάθλιψη εξελίχθηκε σε … συνάχι. Η ενδοοικογενειακή βία είναι υπόθεση που εξαντλείται στις αίθουσες των δικαστηρίων και όχι στις δομές ψυχικής υγείας για να σωθούν θύματα και θύτης. Μια συζήτηση με τους γιατρούς στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.
Όσο δεν βλέπουμε όμως το πρόβλημα και όσο «αναβάλλουμε» τη λύση, βαριά ασθενείς είτε θα «αποσύρονται» από τη ζωή, γιατί δεν υπάρχει γι’ αυτούς ελπίδα, είτε θα κινούνται ως «ωρολογιακές βόμβες».
Γι’ αυτό όπου δεν υπάρχει ελπίδα, πρέπει να υπάρχει βοήθεια.