Του Νεοκλή Μαντά,
διδάκτορα Πολεοδομίας-Ψυχογεωγραφίας,
Στις αρχές του καλοκαιριού, είτε σηκώνουμε το βλέμμα στον ουράνιο θόλο, είτε στρέφουμε τις ματιές μας στις υπόγειες στοές των μεσογειακών μας πόλεων, γινόμαστε μάρτυρες σπάνιων και ακραίων αστρο(γεω)λογικών φαινομένων. Συνήθως κατά τις θερινές ώρες της κοινής ησυχίας, όταν η μία και μοναδική ανοιχτή τηλεόραση της πολυκατοικίας συνηθίζει να εκπέμπει τον ήχο αγγλικών διαλόγων σε μυρωδάτους νεοελληνικούς ακάλυπτους – πάντα λόγω κάποιου ανοιχτού παραθύρου που χάσκει εξαιτίας της αφόρητης ζέστης – πιάνουμε τον εαυτό μας να κατακλύζεται από φαντασιακές εικόνες μιας Νέας Εποχής, οι οποίες καταφέρνουν να σοκάρουν με την εκτυφλωτική λάμψη τους, την αστρολογική ακρίβεια της πρόβλεψής τους, αλλά και τη γεωμορφολογική δυναμική της εμφάνισής τους. Συνεχίζουμε αυτόν τον κύκλο συναντήσεων από ελλειπτικές μαρτυρίες βασισμένες στα μυθολογικά ντοκουμέντα ενός πλανήτη που μεταμορφώνεται σε ζωντανή σύνδεση και στα παραπλανητικά τεκμήρια ενός κόσμου που έχει ξεχάσει από καιρό να πιστεύει σε οτιδήποτε αόρατο. Για αυτή την Κυριακή, διαβάζουμε τις περικοπές ενός χωμάτινου απόκρυφου ευαγγελίου, το οποίο προσπαθεί να αποδώσει σε λέξεις την απεγνωσμένη προσπάθεια εντοπισμού κάποιου θαμμένου υπαρξιακού νοήματος, που έχει την τάση να βγαίνει μέσα από τη γη σαν σαλιγκάρι, μετά από χρωματική καταιγίδα.
Κεφ. δ’ 1-3 | Περί της αβάσταχτης σιωπής των μηχανών στα μεγάλα αινίγματα
1. Τα δάση της γης αποτελούσαν τις κρύπτες, που πίσω από τις ξύλινες κισσοφόρες θύρες τους στοίβαζαν πέτρινα λόγια σε υπόγεια λαβυρινθώδη δωμάτια και ορυκτούς πόθους σε χωματένια κρεβάτια. Αυτή η αχειροποίητη γλωσσική λάσπη φέρεται να έθρεψε τις γηραιές ρίζες τους και να λειτούργησε ως λίπασμα στην ανάπτυξη των μυθικών και παραμυθικών τους δικτύων. Από βασιλιάδες της Φρυγίας έως πορφυροντυμένες κορασίδες της Βοημίας, τα δάση παραδοσιακά επιλέχθηκαν για το φύτεμα ονειροφαντασιακών συναισθημάτων με λογική συνέπεια το μεταφυσικό στοίχειωμά τους.
2. Στην εποχή μας, οι άνθρωποι έχουν σταματήσει πια να θάβουν ζωντανές τις γλώσσες τους στα υπεδάφη σαν πρωτόγονοι γεωργοί, περιμένοντας να ανθίσουν μύθοι. Αντ’ αυτού, επέλεξαν να συγκινούνται εξασκώντας το αποστειρωμένο φυσιοδιφικό τους βλέμμα πάνω στα ορατά και εντός του φάσματος αυτών. Αρρώστιες άρχισαν να θερίζουν τη φύση και η σπανιότητα των βιωμένων απολιθωμάτων ανέβασε την ίδια τους την τιμή.
3. Μα κάποιες βραδιές, που το αρχέγονο στόμα φαντάζει βαρύ με σκέψεις για όσα δεν βλέπονται και τα δέντρα διψάνε για ιστορίες, μπορείς να μας δεις -εξανδραποδισμένους – να σκάβουμε με τις μηχανές μας για λίγο αιθέριο νόημα. Μη μας μιλήσεις. Τι να σου πουν χορταριασμένα χείλη;
Κεφ. δ’ 4-5 | Περί της απολιθωματικής φύσης της ύπαρξης
4. Κι όταν οι θάλασσες, οι άνεμοι και οι θερμοκρασίες γίνουν αντίξοες για την ύπαρξή μας, πάντα θα υπάρχει λίγη γη για να κρύψουμε τα έργα μας στα έγκατά της. Θα υπάρχουν αμμουδιές για να δεχτούνε τα παλάτια μας, βουνά για να εγκαταλείψουμε τις κιβωτούς μας και χώματα για να θάψουμε τις φιλοσοφίες μας.
5. Και τώρα που ψήσαμε τις θάλασσες, τώρα που μαίνονται οι άνεμοι κι η θερμοκρασία του πλανήτη έχει απορρυθμιστεί πλήρως, ήρθε η ώρα για τη Μεγάλη Κάθοδο. Με πνιγμένο το γόητρό μας, εξανεμισμένη την κληρονομιά μας και μουχλιασμένες τις ιδέες μας κρυβόμαστε σαν γαστερόποδοι πνευμονοφόροι οργανισμοί. Άλλωστε, συρθήκαμε πολύ σ’ αυτή την Εποχή.