Ο Νίκος Στοκογιάννης, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αργαλαστή, είναι επί της ουσίας ένας άνθρωπος πολυτεχνίτης. Ψαράς, μουσικός, ξυλουργός, κατασκευαστής μουσικών οργάνων και αγρότης, είναι τα επαγγέλματα που έχει ασχοληθεί μέχρι σήμερα, ενώ πιο παλιά υπήρξε μέχρι και εκτροφέας αλόγων. Παρά τη μεγάλη ποικιλία των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων, ο 49χρονος, πλέον, Πηλιορείτης, δεν έφυγε ποτέ από τη γενέτειρά του. Παραμένει ένας απλός άνθρωπος, με μία ήσυχη ζωή, αλλά και με σταθερές συνήθειες. Τις ημέρες που δεν κυκλοφορεί στους δρόμους της Αργαλαστής, όπου για πολλά χρόνια εργάστηκε στην ταβέρνα της οικογένειάς του, μαζί με την Ελβετίδα σύζυγό του Romina Sauter ανεβαίνουν στο πάλκο και ερμηνεύουν αξέχαστες λαϊκές επιτυχίες και ρεμπέτικα. Κι όταν δεν τραγουδά, παίρνει το σκάφος του που κατασκεύασε ο ίδιος και βγαίνει στα νερά του Παγασητικού για να ψαρέψει, αφού ασχολείται επαγγελματικά με την αλιεία κοντά στα 25 χρόνια. Η αγάπη του για τη θάλασσα στάθηκε αφορμή για να ασχοληθεί με την επίδειξη τρόπων ψαρέματος σε Έλληνες και ξένους τουρίστες, δοκιμάζοντας έτσι για πρώτη φορά τις δυνάμεις του στον αλιευτικό τουρισμό.
Η συγκεκριμένη ιδέα μόλις την τελευταία διετία άρχισε να αναπτύσσεται και στη χώρα μας. Οι πρώτες άδειες σε επαγγελματίες, οι οποίοι επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αλιευτικό τουρισμό, άρχισαν να εκδίδονται από το προπέρσινο καλοκαίρι μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου και την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που ίσχυε μέχρι το 2015. Στο παρελθόν, αν κάποιος επιθυμούσε να ψαρέψει σε ερασιτεχνικό σκάφος, έπρεπε να ήταν κάτοχος ερασιτεχνικής άδειας αλιείας, ενώ στην περίπτωση ύπαρξης επαγγελματικού σκάφους, ο αλιέας όφειλε να προσλάβει όποιον ήθελε να βγει στη θάλασσα. Κι αυτό απέτρεπε κάθε σκέψη για την ανάπτυξη του αλιευτικού τουρισμού.
Φέτος οι επισκέπτες του Νοτίου Πηλίου έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν εμπειρία ψαρέματος, αλλά και να γνωρίσουν τις ομορφιές που απλόχερα προσφέρει ο Παγασητικός. Ο Νίκος Στοκογιάννης μέσα από τα ταξίδια ψαρέματος που διοργανώνει, διδάσκει τα μυστικά του επαγγέλματος που τον γοήτευσε από μικρή ηλικία χάρη στις διηγήσεις του συνονόματου παππού του. «Η οικογένειά μου ανέκαθεν διατηρούσε στενή σχέση με τη θάλασσα και το ψάρεμα. Ο παππούς μου ήταν ψαράς. Δούλευε σε τράτες, όταν ακόμη είχαν κουπιά. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδιζε να φτάνουν μέχρι τη Χαλκιδική για να ρίξουν δίχτυα. Μου έλεγε άπειρες ιστορίες από κείνη την εποχή. Χάρη στον παππού μου τον Νίκο μπήκα πρώτη φορά σε σκάφος. Δεν πρόλαβα το δικό του, το είχε πουλήσει νωρίτερα. Και κάπως έτσι βρέθηκα την τελευταία 25ετία να ασχολούμαι επαγγελματικά με το ψάρεμα», εξομολογήθηκε ο 49χρονος άνδρας και πρόσθεσε: «Στη θάλασσα βγαίνω με τον «Κάπτεν Γιάννη». Έτσι ονόμασα το σκάφος μου, το οποίο το κατασκεύασα μονάχος. Γιάννη έλεγαν τον πατέρα μου. Τον έχασα νωρίς σε ατύχημα, ενώ Γιάννη βάπτισα και τον γιο μου. Ένα μικρό καΐκι έχω. Το έχω επτά χρόνια τώρα. Αγόρασα πρώτα τη γάστρα, δηλαδή το υποθαλάσσιο τμήμα του σκαριού. Έπειτα πήγε σε έναν ναυπηγό, μου έδωσε τα σχέδια και το έφτιαξα μόνος μου. Τα αμπάρια, τα ρέλια, όλα όσα χρειάζονταν να γίνουν. Έχω ξυλουργείο, φτιάχνω πολλά πράγματα γενικότερα. Όπως και μουσικά όργανα. Τζουράδες, μπουζούκια και μπαγλαμάδες. Από το 1994 κρατάει αυτή η ιστορία. Πιο παλιά είναι η σχέση με το τραγούδι και τη μουσική. Από 13 ετών έπαιζα. Στη συνέχεια έμαθα δίπλα στον Στάθη Μιλάνο, μετά μαθήτευσα στο πλευρό του Θανάση Μιχαηλίδη. Η μουσική είναι μία τέχνη που δεν τελειώνει ποτέ. Συνεχώς μαθαίνεις καινούρια πράγματα. Τα τελευταία χρόνια παίζω μαζί με τη Romina, τη δεύτερη σύζυγό μου. Βγαίνουμε και στο εξωτερικό κάθε αρχή του χρόνου».
Πιο παλιά ο Νίκος Στοκογιάννης ασχολήθηκε και με τον αγροτουρισμό, όμως η προσπάθειά του δεν τελεσφόρησε: «Πριν από χρόνια έστησα μία μονάδα εκτροφής θεσσαλικών αλόγων. Εξαιρετική ράτσα, είχα 45 άλογα. Όμως, το πρόγραμμα δεν «έτρεξε», εξαιτίας των εμποδίων που βάζει το ελληνικό Δημόσιο. Τα περισσότερα τα χάρισα. Κράτησα επτά άλογα για το χόμπι μου, τα οποία συντηρώ στην Αργαλαστή κι εάν τύχει, βγαίνω για βόλτες με φίλους».
Μόλις βγήκε ο καινούριος νόμος για τον αλιευτικό τουρισμό, ο Νίκος Στοκογιάννης πήρε μεμιάς την απόφαση να ασχοληθεί μ’ αυτό: «Παιδεύτηκα αρκετά να βγάλω την άδεια. Κατέβηκα στην Αθήνα τόσες φορές. Εδώ δεν γνώριζε κανείς τίποτα. Ήμουν πέρα-δώθε στο υπουργείο. Όμως, στο τέλος πήρα το χαρτί που ήθελα. Τον Δεκαπενταύγουστο έκανα την πρώτη μου βόλτα και για φέτος ευελπιστώ να κρατήσουμε μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Βάζω τέσσερα άτομα στο σκάφος και πάμε παρέα για ψάρεμα. Κάνουμε διάφορα ψαρέματα, όπως συρτές και παραγάδια και στο τέλος φεύγουν με τα ψάρια που πιάνουν. Το ευχαριστιούνται. Το δίχτυ είναι το πιο αποτελεσματικό βέβαια, αφού στη χειρότερη περίπτωση, δύο-τρία κιλά ψάρια θα βγάλεις. Μέχρι τώρα οι περισσότεροι είναι ξένοι. Γάλλοι, Αυστριακοί, Γερμανοί και Ιταλοί. Ενθουσιάζονται με το σκηνικό και το βρίσκουν εξαιρετικά πρωτότυπο. Από τη Μηλίνα φτάνουμε μέχρι το Τρίκερι. Πάμε στον Αλατά, στην Πρασούδα, στο Χόρτο, στον Κάλαμο. Όπου βάζει ο νους σου».
Ο έμπειρος ψαράς μίλησε για τους ψαρότοπους που υπάρχουν στην περιοχή του Νοτίου Πηλίου. «Υπάρχουν μέρη που μπορείς να πιάσει ψάρια κι ας κάνουν ζημιά όσοι βουτάνε παράνομα με μπουκάλες και φακούς μέσα στη νύχτα. Τι να σου κάνει το Λιμεναρχείο, ποιον να ελέγξει πρώτα. Εκείνοι αλιεύουν τα μεγάλα και μετά τα μικρότερα σε δυσκολεύουν κι ας έχεις καλύτερο εξοπλισμό», είπε και πρόσθεσε γελώντας: «Πονήρεψαν κι αυτά, μη νομίζεις».
Πάντως, δεν διστάζει να αποκαλύψει τα… μυστικά του επαγγέλματος: «Για να γίνεις καλός ψαράς, πρέπει να μάθεις πολλά πράγματα. Χρειάζεται να σέβεσαι τη θάλασσα. Και φυσικά να την αγαπάς. Είναι τόσοι οι παράγοντες που επηρεάζουν το ψάρεμα. Εάν για παράδειγμα έχει φεγγάρι, δεν τσιμπάει το παραγάδι. Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Την άνοιξη είναι καλύτερα, γιατί τότε είναι περίοδος αναπαραγωγής. Τώρα που πλησιάζει το φθινόπωρο έρχονται στον Παγασητικό πολλά μαγιάτικα και τονάκια, αλλά και τρικούρες, όπως λέγονται αλλιώς οι κυνηγοί, που είναι επίσης πολύ νόστιμα ψάρια».