Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc Ποινικού και
Εγκληματολογικού Δικαίου,
αρθρογράφου,ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες και αγαπημένοι! Σήμερα με ιδιαίτερη συγκίνηση θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο που πραγματικά θ’ αγγίξει καρδιές. Πρώτον, γιατί αφορά σε πράγματα και καταστάσεις πολύ αγαπητές της πόλης του Βόλου και δεύτερον γιατί αφορά σε μία πολύ αγαπημένη φίλη χρόνων που την αγαπώ και μ’ αγαπά πολύ και είναι επίσης αγαπημένη πολλών Βολιωτών. Και σας μιλάω για το βιβλίο της εξαιρετικής Βολιώτισσας συγγραφέας και ποιήτριας που έχω την τύχη και την τιμή να την έχω φίλη, της Χαρούλας Φράγκου, το υπέροχο «Τα κορίτσια με τις άσπρες κορδέλες» των αείμνηστων εκδόσεων Γαβριηλίδη, του 2016.
Ποια είναι όμως η συγγραφέας Χαρούλα Φράγκου;
Η Χαρούλα Ηλία Φράγκου γεννήθηκε και κατοικεί μόνιμα στον Βόλο. Έχει γράψει εννέα ποιητικές συλλογές και ένα βιβλίο με ποιήματα για παιδιά. Στίχοι της για τραγούδια μελοποιήθηκαν από Έλληνες και ξένους συνθέτες. Παράλληλα με την ποίηση γράφει διηγήματα και δοκίμια. Συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά και αρθρογραφεί στον τοπικό Τύπο. Συμμετείχε κατά καιρούς σε Πανελλήνια Συνέδρια, Φεστιβάλ Ποίησης και Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς, όπου και διακρίθηκε. Εξέδωσε την ποιητική ανθολογία «Μελίρρυτοι Λόγοι» από τις εκδόσεις Ώρες (1999), το βιβλίο «Της παρεούλας» με ποιήματα για παιδιά από τις εκδόσεις Δωδώνη (2006) και την ποιητική συλλογή «Κατά… δύναμιν» από τις ίδιες εκδόσεις (2011), η οποία απέσπασε το πρώτο βραβείο από την UNESCO στα Σικελιανά του 2011. Έχει τιμηθεί για την προσφορά της στην τέχνη και στον πολιτισμό από πνευματικούς και πολιτιστικούς φορείς. Είναι ιδρυτικό και διοικητικό μέλος του Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων, μέλος της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών, του Λυκείου Ελληνίδων και της ΧΕΝ Βόλου, της ΕΛΟΣΥΛ και των φίλων του Μουσείου της Πόλης του Βόλου.
Ποιο είναι το θέμα, όμως, αυτού του τόσο όμορφου βιβλίου;
Το βιβλίο κάνει μια ιστορική αναδρομή και αναφέρεται στο Φιλανθρωπικό Ίδρυμα του Ασύλου Παιδιού Βόλου από το 1922 που ξεκίνησε να λειτουργεί μέχρι που έπαψε πλέον η λειτουργία του και παραδόθηκε από την τότε πρόεδρό του στον Δήμο Βόλου το 1996. Παράλληλα αναφέρεται σε κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της εποχής της πόλης του Βόλου με τόσο όμορφο τρόπο που πραγματικά αν είσαι Βολιώτης ή Βολιώτισσα συγκινείσαι!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όπως ανέφερα το Άσυλο Παιδιού Βόλου ιδρύθηκε το 1922 για τη φροντίδα των παιδιών που είχαν έρθει από τη Μικρά Ασία και όπως χαρακτηριστικά μου ανέφερε η αξιότιμη κυρία Κατερίνα Πέτρου που διετέλεσε για χρόνια πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ασύλου, ιδρύθηκε από κάποιες γυναίκες που εκείνη την εποχή θεωρούνταν πολύ πρωτοπόρες αφού ο ρόλος της γυναίκας τότε ήταν αποκλειστικά να φροντίζει τα του οίκου της. Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι προοδευτικές γυναίκες μιλάμε!
Τότε το 1922 δηλαδή στεγάζονταν στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Στη συνέχεια πριν τον πόλεμο στεγάστηκαν στα Παλιά Βόλου στους Παλιούς Στρατώνες του Πυροβολικού που παραχωρήθηκαν από το υπουργείο Στρατιωτικών, κατά τη διάρκεια του πολέμου λειτούργησαν στα Λεχώνια, στη Βίλα Χατζηκυριαζή, τέλη ’43 με ’44 στην κλινική του Χατζηγεωργίου, Καρτάλη με Γαλλίας, στη συνέχεια μετά τον πόλεμο πήγαν στη Δημητριάδος με Φιλελλήνων, εκεί που είναι τώρα το μεγάλο πάρκιν, μετά τους σεισμούς του ’55 εγκαταστάθηκαν στο εργοστάσιο του Παπαγεωργίου στα Παλιά εκεί που είναι τώρα τα village cinemas και τέλος από το ’57 και μετά κατέληξαν στη Γιάννη Δήμου, σε οίκημα από δωρεά της Σουηδικής Οργάνωσης Radda Barnen, το οποίο παραχωρήθηκε προκειμένου να στεγαστούν τα παιδιά του Ασύλου μετά τους σεισμούς του 1955 και τελικά πολύ αργότερα έπαψαν να λειτουργούν.
Η κυρία Κατερίνα Πέτρου, την οποία ανέφερα προηγουμένως, διετέλεσε πρόεδρος του Ασύλου από το 1989 ώς το 1996 και ήταν αυτή που παρέδωσε το Άσυλο Παιδιού στον Δήμο Βόλου το 1996 με μια εξαιρετική ομιλία, η οποία αναφέρεται ολόκληρη στο βιβλίο και είναι άκρως συγκινητική και κρύβει βαθιά ευαισθησία. Άλλα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου επί προεδρίας της ήταν η γενική γραμματέας κυρία Ελένη Κωστακοπούλου, η αντιπρόεδρος κυρία Δημητριάδου, η ταμίας κυρία Κόκκαλη, η κυρία Ελένη Σινέλη και κάποια άλλα μέλη του Δ.Σ. Άλλες κυρίες που διετέλεσαν πρόεδροι του Δ.Σ. του Ασύλου Παιδιού ήταν η κυρία Σμάρω Παπαδοπούλου (1987-1988), η κυρία Άννα Λαζάρου (1983-1984), η κυρία Μαίρη Κόττα (1954, 1961-1963, 1965-1976, 1977-1978, 1980-1981), η κυρία Κάτια Γαλανού (1957), η κυρία Ρούλα Παρασκευοπούλου (1952), η κυρία Αλίκη Χατζοπούλου (1950), η κυρία Μίνα Ρεπανά (1946), η κυρία Ευανθία Παπαναστασίου (1944-1945), η κυρία Ελένη Βιδάλη (1943-1945), η κυρία Καίτη Κασσιοπούλου (1939-1942), η κυρία Φούλα Παρασκευοπούλου (1933-1935) και η κυρία Φανή Κουτσαγγέλη (1922-;). Επίσης εδώ θα ήθελα να κάνω μία ιδιαίτερη αναφορά στη «Μητέρα» όλων των παιδιών, «Μητέρα καρδιάς» όπως την ονομάζει η συγγραφέας στο βιβλίο, την αείμνηστη διευθύντρια κυρία Αμαλία Ζογλοπίτου, η οποία στάθηκε πραγματικά βράχος για όλα τα παιδάκια για είκοσι τέσσερα περίπου χρόνια κι ας μου επιτραπεί και μια ιδιαίτερη αναφορά στην αγαπημένη μου φίλη Ειρήνη Κομιανού, η οποία επί 28 συναπτά χρόνια πρόσφερε εθελοντικά στο Άσυλο Παιδιού με απεριόριστη αγάπη και φροντίδα για τα παιδιά. Επίσης είναι απαραίτητη μια αναφορά στον αξιόλογο συνάδελφό μου κύριο Θεόδωρο Γκούμα, ο οποίος για πολλά χρόνια πρόσφερε στο Άσυλο εθελοντικά τις νομικές του γνώσεις.
Τα όσα αναφέρει η συγγραφέας στο βιβλίο τα γνωρίζει από πρώτο χέρι αφού όταν ήταν 12 χρονών, τον Ιούλιο του 1957, πήγε με τη μητέρα της Αικατερίνη Ηλία στο Άσυλο και αφενός η μητέρα της εργάστηκε εκεί φροντίζοντας πάρα πολλά παιδάκια με ιδιαίτερη αγάπη και προσήλωση αφετέρου η συγγραφέας έμεινε στο Άσυλο μέχρι τα 17 της χρόνια το 1962 δηλαδή.
Το βιβλίο είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα, μία όαση μέσα στη σκοτεινιά και την «ανομβρία» των καιρών μας, μία πραγματική αγκαλιά που σε σφίγγει τρυφερά και δεν θέλεις ποτέ ποτέ να σ’ αφήσει καθώς σου διηγείται παραμύθια. Γιατί ένα παραμύθι με νεράιδες και καμιά φορά και δράκους, αλλά για μεγάλα παιδιά είναι το βιβλίο της αγαπημένης μου Χαρούλας Φράγκου. Και δεν το βλέπω εγώ έτσι επειδή την αγαπώ. Και με άλλους ανθρώπους που το έχουν διαβάσει και το συζήτησα συμφωνούν και αυτοί μαζί μου. Είναι ένα τόσο όμορφο αφήγημα που δεν θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Κυλάει σαν το γάργαρο νερό. Έχει ευχάριστα, πολύ ευχάριστα γεγονότα, κάποια δυσάρεστα, πολλά ιστορικά γεγονότα, πολύ πολύτιμα για την πόλη μας για να μάθουμε για την ιστορία του τόπου μας, περιγράφει με πολύ όμορφο τρόπο τη ζωή, τα ήθη και τα έθιμα εκείνης της εποχής και γενικά είναι ένα όμορφο ανάγνωσμα με το οποίο ταξιδεύεις σε εποχές που άλλοι τις έζησαν και ίσως τις ξαναθυμηθούν και άλλοι που δεν τις έζησαν θα μάθουν πολύ όμορφα πράγματα γι’ αυτές.
Σας προσκαλώ να το πάρετε στα χέρια σας να το διαβάσετε γιατί μόνο κερδισμένοι και κερδισμένες μπορείτε να βγείτε. Θα σας συγκινήσει βαθιά όπως συγκίνησε κι εμένα.
Ώς την επόμενη φορά, έχετε την αγάπη μου και καλή σας ανάγνωση!