Του Γιώργου Ινεπολόγλου
Ο συμπατριώτης μας Νίκος προφητικός, εδώ και χρόνια μας χάρισε ένα από τα καλύτερα τραγούδια της ελληνικής ροκ σκηνής.
«τα καράβια μου καίω . . . (αλλά συγχρόνως) . . . Μπρος στα πόδια σου κλαίω μη μ’ αφήσεις σου λέω . . . (να τα κάψω ξανά). Σταυρωμένη πατρίδα . . . κι ας μη μου ‘χεις χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα . . . πάντα εδώ θα γυρνώ . . . ώσπου να βρω νερό . . .». Οι πραγματικοί πατριώτες επιμένουν εδώ μέχρι να βρουν νερό για να σβήσουν τις φωτιές, αδιαφορώντας για τα sms που τους προτείνουν να δραπετεύσουν. Εθελοντισμός γαρ. Με κλαδιά και κουβάδες κάποιοι έσωσαν ότι μπορούσαν, αντικαθιστώντας τα μέσα πυρόσβεσης που δυστυχώς έλλειπαν την κατάλληλη στιγμή, χωρίς βέβαια να καούν οι ίδιοι. Τα 2-3 μποφόρ τους χάλασαν τα σχέδια του αφηγήματος περί κλιματικής αλλαγής και αντίξοων συνθηκών . . . Γι αυτό ο Νίκος καταλήγει «Θα ‘σαι εσύ, θεά γυμνή . . . η τιμωρία σαν οπτασία για μια ζωή»
Χάσαμε λοιπόν τα ξύλινα τείχη που θα έσωζαν την πόλη, που τροφοδοτούσαν τόσα και τόσα επαγγέλματα που έδιναν ανάσα ζωής. Έτσι ο Ξέρξης ακάθεκτος θα λυμαίνεται αυτόν τον τόπο αφού έχει εκκενώσει εντέχνως πόλεις και χωριά με τον αλάθητο χαρακτήρα του Πάπα. Μη στενοχωριέστε όμως. Τα ανεμο-γεννητριό-δενδρα σύντομα θα καρπίσουν και με τις πανύψηλες κολώνες θα σκιάσουν τον κόπο μας. Δεν ξέρω όμως που βρίσκεται το νέο μαντείο των Δελφών και ο νέος μάντης Κάλχας που δίνει τις εντολές για να επαναληφθεί η θυσία της Ιφιγένειας για να εξευμενίσει τους Ολύμπιους θεούς των καταπατήσεων, που θα φυσήξουν ούριους ανέμους για την ανάπτυξη των λίγων ενώ έχουν ήδη προκαλέσει την φτωχοποίηση των πολλών. Στην μυθολογία η κατάληξη ήταν ευτυχής. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά. Η τέχνη της τραγωδίας του Ευριπίδη θέλει την Ιφιγένεια ζωντανή. Στην Χαλκίδα όμως οι Ευβοιώτες (και όχι μόνο) θα ζουν με την ανάμνηση ότι η ανικανότητα και ο πανικός κάποιου κυβερνήτη τους έκαψε το βιός και με ένα απλό συγνώμη χωρίς ίχνος ντροπής, συνεχίζει να τρώει τις σάρκες τους στο όνομα της ανάπτυξης που τώρα καταλαβαίνουμε πως την εννοούν. Κάψιμο της γης για να μην κληρονομήσετε ούτε ένα χορταράκι, μηδενισμός υγειονομικής περίθαλψης, εξευτελισμός της παιδείας, φτωχοποίηση του κόσμου και περιορισμός της ελευθερίας του. Μέρα με την μέρα προστίθεται και ένα κακό όσο τους ανεχόμαστε. Αν ο βιασμός είναι μία φορά κακούργημα και οι φερόμενοι σαν βιαστές είναι στις φυλακές, τότε ο βιασμός της φύσης είναι πολλαπλό κακούργημα και η αδιαφορία για τον εμπρησμό έχει όνομα και κοσμεί τα έδρανα της σημερινής κυβέρνησης. Οι εξαγγελίες για την αγοροπωλησία συνειδήσεων έχουν ήδη αρχίσει. Τι κόστος έχουν οι αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια στην πλατεία του χωριού που μεγάλωσες; Πόσο να κλάψεις για τα μανάρια που μεγάλωσες για να σου δίνουν το γάλα τους, το μαλλί τους, την συντροφιά τους, την φιλία τους. Σπαράζει η καρδιά σου όταν βλέπεις τον χωρικό με την μοναδική του προίκα τα ρούχα που φοράει, να μεταφέρει πάνω στο ποδήλατό του το αγαπημένο του σκυλάκι το μοναδικό λάφυρο που του επέτρεψαν να μεταφέρει οι απάτριδες του τόπου μας . Ίσως αυτά είναι μόνο η αρχή.
Μία μικρή όαση στην κόλαση της φτωχότερης πλέον Ελλάδας είναι το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου. Απολαύστε το σε μία εξαιρετική εκτέλεση