Συνέντευξη στη «Θ» του Γ. Κιμούλη – «Είναι αδιανόητο να περπατάμε προς το μέλλον με την πλάτη»

Η παράσταση «Η Συνάντηση», το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, παρουσιάζεται την Τρίτη 7 Μαρτίου, στις 21.00, στην Παλιά Ηλεκτρική. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλά στη «Θ» για την ιστορία του έργου, επισημαίνοντας πως «συνήθως επιλέγω τα έργα, ανάλογα με το θέμα τους και τα ερωτήματα τα οποία θέτουν». Παράλληλα, αναφέρει πως μότο της παράστασης θα μπορούσε να είναι η φράση «το παρελθόν είναι πρόλογος», ενώ τονίζει ότι «είναι αδιανόητο να περπατάμε προς το μέλλον με την πλάτη, κοιτώντας δηλαδή συνεχώς προς το παρελθόν μας, ως άλλοι άγγελοι του Πωλ Κλέε. Οπότε ζούμε με τα λάθη μας και προσπαθούμε κάθε επόμενη φορά, βάσει των συμπερασμάτων που διδάσκει η ιστορία του καθενός και της καθεμιάς, να μην κάνουμε παρόμοια».

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση;
Είναι η ιστορία ενός διάσημου ηλικιωμένου χορογράφου, που έχει αποσυρθεί ουσιαστικά απ’ την ενεργό δράση και ο οποίος δέχεται μία μέρα την επίσκεψη ενός νεαρού ζευγαριού. Η αιτία αυτής της συνάντησης είναι μία συνέντευξη που θέλει να πάρει η κοπέλα του ζευγαριού για μία διατριβή που κάνει στο πανεπιστήμιο που σπουδάζει. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, όμως, ο χορογράφος αντιλαμβάνεται πως η πραγματική αιτία της επίσκεψης του ζευγαριού δεν είναι τελικά η συνέντευξη αυτή. Και τότε έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα καλά θαμμένο, όπως πίστευε, μυστικό του παρελθόντος του, συνειδητοποιώντας πως το παρελθόν δεν μπορεί να διαγραφεί, όσες προσπάθειες κι αν κάνουμε.

Ποιος ο λόγος επιλογής του έργου του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber;
Συνήθως επιλέγω τα έργα ανάλογα με το θέμα τους και τα ερωτήματα τα οποία θέτουν. Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να έχουν πάντοτε σχέση με τον εκάστοτε προβληματισμό τον οποίο έχω ως καλλιτέχνης, ανάλογα και με την περίοδο που διανύω όταν επιλέγω το έργο και με τον προβληματισμό που εισπράττω από τον περιβάλλοντα χώρο μου.

Ποια είναι τα μηνύματα που «απορρέουν» από την παράσταση;
Κατά τη γνώμη μου ο συγγραφέας εστιάζει σε δύο πολύ βασικά θέματα. Πρώτον στην προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να μεταμορφώσει τη μοναξιά που νιώθει, δηλαδή το πώς ο κοινωνικός περίγυρος τον οδηγεί σ’ ένα είδος απομόνωσης, σε δική του επιλογή. Με λίγα λόγια να κάνει τη μοναξιά μοναχικότητα. Σχεδόν πεισματικά, για να αντέξει τον κοινωνικό αποκλεισμό του, επιμένει πως είναι επιλογή του το να είναι μόνος. Αντί, όπως πρέπει να αντισταθεί σ’ αυτό – αντί να εναντιωθεί σ’ αυτήν την κλειστότητα, που τον σπρώχνουν οι άλλοι, κινούμενος με μία ακόμη μεγαλύτερη ανοιχτότητα. Το άλλο θέμα που θίγει με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας είναι η ύπαρξη της ασέβειας στη διαφορετικότητα του Άλλου. Προσπαθεί να καταδείξει κατ’ αρχάς την αντίφαση που διακατέχει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ενώ γοητεύονται από τον Άλλον, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός από αυτούς, όταν τον πλησιάζουν προσπαθούν να τον κάνουν ίδιον με τον εαυτό τους. Ξεχνώντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο ο Άλλος θα χάσει τη γοητεία του. Ο φόβος του διαφορετικού δυστυχώς είναι μεγαλύτερος απ’ την πραγμάτωση της επιθυμίας μας. Γι’ αυτό και πολλές επιθυμίες μας παραμένουν ανεκπλήρωτες και αναπτύσσεται μία ασέβεια προς το διαφορετικό. Ερμηνεύω έναν χορογράφο, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος. Αυτό που λέει κάποια στιγμή στο έργο, και προσωπικά το πιστεύω ακράδαντα σ’ όλη μου τη ζωή, είναι το εξής: «Μόνο ένα πράγμα είναι κατάπτυστο στο σεξ – τίποτα άλλο -, το να αντιμετωπίζεται το σεξ ως εργαλείο εξουσίας» και αυτό αφορά όλους. Είτε ετεροφυλόφιλος είναι κάποιος είτε ομοφυλόφιλος είτε αμφιφυλόφιλος». Και χρησιμοποιώ αυτές τις έννοιες παρόλο που δε συμφωνώ με τέτοιες ταμπέλες. Είναι μια σφραγίδα που συνήθως χρησιμοποιεί ένας ανδροκρατούμενος κοινωνικός χώρος, περισσότερο για να μειώσει κάποιους που τους θεωρεί διαφορετικούς απ’ τον εαυτό του, απομονώνοντάς τους. Έχουμε δυστυχώς ακόμη μία λανθασμένη οπτική στην έννοια της διάκρισης. Γιατί ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ανομοίωση, όπως εγώ, πιστεύει και στη διάκριση, όχι, όμως, στη διάκριση ως ένα στοιχείο που θα βοηθήσει στην αποβολή ενός προσώπου από τον κοινωνικό χώρο. Γιατί οι διακρίσεις που βάζουμε, οι στάμπες στους ανθρώπους, τις βάζουμε για να τους απομακρύνουμε από εμάς, να τους βγάλουμε έξω από τον κοινωνικό χώρο και όχι για να δηλώσουμε πως μπορούμε να συνυπάρχουμε σεβόμενοι κάθε διαφορετικότητα. Άρα ναι στη διάκριση και στην ανομοίωση, αλλά όχι στη διάκριση ως εργαλείο απομόνωσης των ανθρώπων. Άλλωστε, δεν έχουν όλοι δημιουργήσει γερά θεμέλια και γερή σχέση με τον κόσμο, ώστε να αντέξουν την προσπάθεια που μπορεί να κάνει κάποιος μηχανισμός, να τους απομονώσει. Όσοι το έχουν κατορθώσει, αντέχουν. Οι άλλοι, όμως;

Τελικά, το παρελθόν δεν μπορεί διαγραφεί;
Υπάρχει μία φράση στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, που λέει Το παρελθόν δεν μπορεί να διαγραφεί λέει «το παρελθόν είναι πρόλογος». Κι αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι το μότο της παράστασης. Όταν λέμε βέβαια παρελθόν, δεν εννοούμε μόνο κάποιο μακρινό παρελθόν, αλλά την κάθε μας στιγμή, της οποίας όταν παρέλθει κι ένας ελάχιστος χρόνος, έχει γίνει παρελθόν. Άρα κάθε μας πράξη λειτουργεί αμέσως ως πρόλογος των επόμενων στιγμών μας. Απ’ αυτές τις πράξεις μας δεν ξεφεύγουμε. Παράλληλα είναι αδιανόητο να περπατάμε προς το μέλλον με την πλάτη, κοιτώντας δηλαδή συνεχώς προς το παρελθόν μας, ως άλλοι άγγελοι του Πωλ Κλέε. Δε γίνεται να αντιμετωπίζουμε το μέλλον μας ως «συνεργείο» του παρελθόντος μας. Το παρελθόν δε διορθώνεται. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Οπότε ζούμε με τα λάθη μας και προσπαθούμε κάθε επόμενη φορά, βάσει των συμπερασμάτων που διδάσκει η ιστορία του καθενός και της καθεμιάς, να μην κάνουμε παρόμοια. Άλλο είναι το να μην ξεχνάμε και να μη διαγράφουμε την ιστορία μας κι άλλο είναι το να προσπαθούμε να τη διορθώσουμε.

Το έργο
Ένας ηλικιωμένος πρώην διάσημος χορογράφος, ο οποίος έχει αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση και τώρα ζει εντελώς μοναχικά, δέχεται στον χώρο του, την επίσκεψη ενός ζευγαριού που του ζητά μία συνέντευξη για το πώς λειτουργούσε ο καλλιτεχνικός χώρος στη δική του εποχή. Καθώς, όμως, εξελίσσεται η «συνέντευξη» αυτή, ο μοναχικός χορογράφος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο θαμμένο μυστικό του παρελθόντος του.
H «Συνάντηση» είναι έργο που αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί διαγραφεί, υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην Τρικυμία: «Το παρελθόν είναι πρόλογος».
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού, Στάθης Παναγιωτίδης.
Μετάφραση – σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης, σκηνικά – κουστούμια: Σοφία Νικολαΐδη, μουσική: Διονύσης Τσάκνης, φωτισμοί: Θύμιος Γουδέλης, παραγωγή: Πόλις Πολιτισμού, επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση.
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος και 13 ευρώ φοιτητικό-ανέργων.
Προπώληση εισιτηρίων: Κεχαΐδης-Μουσική Ήχος», τηλ. 2421037891 και viva.gr/.
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310842509, 6934053441.