Η ομιλία του προέδρου της Ερασιτεχνικής Νίκης Βόλου, κ. Στέργιου Φάτση στην κυριακάτικη εκδήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος στη Νέα Ιωνία, κεντρίζει το ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Ο 59χρονος παράγοντας – με ρίζες από τη Σμύρνη μάλιστα – κρατώντας τα ηνία ενός ιστορικού και συνάμα δημοφιλούς σωματείου της πόλης, που λειτουργεί ως θεματοφύλακας της μνήμης των αλησμόνητων πατρίδων, με αφορμή την επικείμενη ομιλία του για την αθλητική διαδρομή της Νίκης, στάθηκε στα διλήμματα που βρέθηκε αντιμέτωπος ακούγοντας τις προφορικές μαρτυρίες των προγόνων του για το 1922.
Η επέτειος των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, που σηματοδότησε την πιο αιματηρή στιγμή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, θα βρεθεί στο επίκεντρο της εκδήλωσης που θα πραγματοποιήσει την προσεχή Κυριακή 16/10 στις 18.30, η Τοπική Επιτροπή Μαγνησίας του Κ.Κ.Ε., στο κλειστό δημοτικό θέατρο Νέας Ιωνίας, με θέμα: «Εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Εκστρατεία – Ο ερχομός των προσφύγων στον Βόλο – Εκτιμήσεις και συμπεράσματα». Ανάμεσα στους ομιλητές, θα βρίσκεται και ο Στέργιος Φάτσης, ο οποίος αποδέχθηκε την πρόσκληση του κόμματος της Αριστεράς. Πέρα από το αυτονόητο, να μιλήσει δηλαδή για την παρακαταθήκη που άφησαν οι πρόσφυγες στη Νέα Ιωνία με τη δημιουργία της Νίκης, θα αναφερθεί στο πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής μέσα από τις αφηγήσεις του παππού του.
«Ο παππούς μου ήταν ο Θόδωρος Βουλγαράκης και κρατούσε από τη Σμύρνη. Ερχόμενος εδώ άλλαξε επώνυμο, από Εμμανουήλ που λεγόταν. Ο παππούς μου αρχικά βρέθηκε στην Ανάβυσσο, αλλά επειδή ορφάνεψε ήρθε έφηβος στον Βόλο και τον μεγάλωσε μια θεία του, ενώ στη συνέχεια γνώρισε τη γιαγιά μου, που ήταν από τα Καρδάμυλα Χίου, παντρεύτηκαν και δημιούργησαν οικογένεια στη Νέα Ιωνία. Τον πρόλαβα πολλά χρόνια. Ενώ η γιαγιά μου έφυγε από τη ζωή το 1974, όταν ήμουν 12 ετών, εκείνος έζησε μέχρι τα 92 χρόνια του και πέθανε τέλη της δεκαετίας του 1990. Έτσι, είχα πολλά ακούσματα από εκείνον», είπε ο κ. Φάτσης και πρόσθεσε: «Ρωτώντας τον, για τους λόγους που μάς οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, επειδή ήταν άνθρωπος πολιτικοποιημένος, εξέφραζε ανοιχτά τη γνώμη του. Θεωρούσε υπεύθυνο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον αποκαλούσε μάλιστα «προδότη». Έτσι ακριβώς. Αυτά ήταν τα λόγια του και εμένα μου έκανε τρομερή εντύπωση, γιατί όταν πήγα στο Γυμνάσιο, ο Βενιζέλος εμφανιζόταν ως Εθνάρχης στο μάθημα της Ιστορίας που διδασκόμασταν τότε. Αυτό, δεν σας κρύβω, ότι μου γεννούσε μεγάλο προβληματισμό για δύο πράγματα: Αρχικά, για το εάν ένας απλός άνθρωπος, δίχως σπουδές, ο οποίος, όμως, έζησε τα γεγονότα, είχε δίκιο ή άδικο και επίσης κατά πόσο η Ιστορία καταγράφει την πραγματικότητα ή όχι. Είχα δίλημμα, ιδίως γιατί ο παππούς μου ήταν παρόντας στην καταστροφή της Σμύρνης. Έλεγε ότι «για να φτάσει στο λιμάνι και να επιβιβαστεί σε μία βάρκα, πατούσε πάνω σε σωρούς από πτώματα». Όταν ακούς τέτοια πράγματα, είναι λογικό και επόμενο, να βλέπεις από άλλη οπτική γωνία, όλα εκείνα που θεωρούσες δεδομένα».