Στις παρτιτούρες του μαέστρου Νίκου Χιώτογλου αποτυπώνονται οι μουσικές σκέψεις που κάνει για κάθε έργο του. Απελευθερώνει τη φαντασία του σημειώνοντας νότες πάνω στο πεντάγραμμο, προτού βρεθεί πάνω στη σκηνή με τους μουσικούς που συνεργάζεται. Κι όταν η αυλαία πέφτει, η επιτυχία για τον Βολιώτη διευθυντή χορωδίας δεν κρύβεται μόνο στο χειροκρότημα του κοινού, αλλά και στα χαμόγελα των καλλιτεχνών που έχει απέναντί του. Τότε μόνο νιώθει σίγουρος ότι έφερε σε πέρας την αποστολή του. Κάτι που θα επιχειρήσει να πράξει και σε λίγες ημέρες, αφού θα διευθύνει την ορχήστρα και τη χορωδία του Ωδείου «Ρυθμός» και τη Μικτή Χορωδία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που θα πλαισιώσουν τον Γιάννη Κότσιρα στη συναυλία που θα δώσει στην πόλη μας το προσεχές Σάββατο 22 Ιουλίου.
Η συνάντηση με τον 33χρονο μαέστρο και συνθέτη πραγματοποιήθηκε σε μία σύντομη ανάπαυλα από τις πρόβες, οι οποίες έγιναν εντατικές τις τελευταίες ημέρες, ώστε στην σαββατιάτικη συναυλία όλα να είναι στην εντέλεια. Ο Γιάννης Κότσιρας θα είναι το δεύτερο μεγάλο στοίχημα στην καριέρα του Νίκου Χιώτογλου, ο οποίος μετά την περσινή επιτυχημένη σύμπραξή του με τον Κώστα Μακεδόνα, φέτος θα μοιραστεί τη σκηνή με έναν ακόμη καταξιωμένο Έλληνα ερμηνευτή.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Βολιώτης μουσικός δηλώνει έτοιμος να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της καλλιτεχνικής πορείας που διαγράφει από το 2015 κι έπειτα, όταν πήρε με άριστα το πτυχίο διεύθυνσης χορωδίας πλάι στον σπουδαίο μαέστρο Γιάννη Καρκάλα. Έναν άνθρωπο για τον οποίον τρέφει απεριόριστη εκτίμηση για όσα διδάχτηκε κοντά του, και δεν διστάζει να τον αποκαλέσει καλλιτεχνικό «πατέρα» για όσα έμαθε στο πλευρό του επί σειρά ετών. «Έχω κρατήσει τη μεγάλη του αγάπη για τη μουσική. Νιώθω τυχερός που τον είχα και θεωρώ ότι η σχέση μου με τη μουσική θα είχε μείνει σε ερασιτεχνικά επίπεδα. Ίσως και σε μια απλή γνώση βασικών θεωρητικών γνώσεων. Είμαι 20 χρόνια στη χορωδία του, κοντά του πήρα το δίπλωμα διεύθυνσης και μεγάλωσα μουσικά μαζί του», εξομολογήθηκε ο Νίκος Χιώτογλου, ο οποίος δεν έκρυψε τον σεβασμό για τον δάσκαλό του.
Υπό το πρίσμα αυτό τώρα πια καλείται με τη σειρά του να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του στα μουσικά σύνολα που διευθύνει και μίλησε για το πώς νιώθει στα νέα κεφάλαια που «γράφει» στην καλλιτεχνική του διαδρομή: «Με τα λόγια δεν μπορώ να το εκφράσω επ’ ακριβώς. Όταν ακούω κάποιον να με αποκαλεί μαέστρο, απαντάω πως είμαι διπλωματούχος διεύθυνσης. Αν δεν το ζήσεις από μέσα, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όταν δεν έχεις τη διεύθυνση και είσαι χορωδός, δεν καταλαβαίνεις την ευλογία που κρύβει αυτό. Κι αυτό το λέω με την έννοια πως σε εμπιστεύονται οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου».
Όσο για τα στοιχεία που πρέπει συγκεντρώνει ένας καλός μαέστρος; «Σίγουρα μεταδοτικότητα. Από εκεί και πέρα, ο καθένας εκτιμάει τον τρόπο που του συμπεριφέρεσαι, ανεξάρτητα από σκοπιά και ιδιότητα και στο ανταποδίδει. Εγώ έχω παιδιά, τα οποία από τη Δευτέρα ήρθαν με δικά τους έξοδα από την Κρήτη ή τη Φλώρινα, μέχρι και από την Κύπρο. Όλοι τους βρίσκονται στον Βόλο για τη συναυλία, αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Δεν μπαίνουν στη διαδικασία να συνδράμουν σε μία συναυλία μόνο για το όνομα του καλλιτέχνη. Είναι το όλο κλίμα που βγαίνει από αυτές τις χορωδίες και αυτό το «θέλω πολύ να είμαι εκεί» μου δίνει μία χαρά περίεργη, που δεν ανταμείβεται τόσο υλικά, όσο με το καμάρι που νιώθεις για όσα πετυχαίνεις».
Περιέγραψε επίσης τα συναισθήματά του για το φινάλε μίας συναυλίας, στην οποία όλα έχουν πάει κατ’ ευχήν: «Με τον Μακεδόνα, ξέρεις πώς ένιωσα; Σαν να ανέβηκα στην κορυφή ενός βουνού, κάρφωσα τη σημαία κι αυτό θέλω να το κάνω ξανά και ξανά. Απίστευτο συναίσθημα. Βλέπεις το χαμόγελο και την αναγνώριση από τον καλλιτέχνη πρώτα. Τον άνθρωπο που σε εμπιστεύεται. Και όταν τον βγάζεις ασπροπρόσωπο με τα τραγούδια του, αυτό το «μπράβο» σε κάνει να νιώθεις πως ανέβηκες στο Έβερεστ. Κι επειδή πέρυσι «δέσαμε» απίστευτα με τον Κώστα Μακεδόνα, ο οποίος συν τοις άλλοις είναι τρομερός χαρακτήρας, φέτος θα δώσουμε άλλες δύο συναυλίες μαζί του στη Λαμία και τη Λιβαδειά, όπου ο «Ρυθμός» θα τον ακολουθήσει».
Αντί επιλόγου, θα κλείσουμε με μία μικρή λεπτομέρεια που προδίδει το πάθος του Νίκου Χιώτογλου για τη μουσική. Μία στιγμή ευτυχίας που τον σημάδεψε και επέλεξε με τον τρόπο του να της δώσει την σημασία που της άξιζε. Το σχέδιο ενός μικρού τατουάζ στο δεξί του χέρι, μαρτυράει την ξεχωριστή ιστορία του νεαρού συνθέτη που θέλησε να τη θυμάται για πάντα: «Πριν από καιρό έκανα την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας μιας κλασικής θρησκευτικής μελωδίας. Φουλ επηρεασμένος από τα κομμάτια του Γιάννη Καρκάλα και τα ηχοχρώματά του, προσπάθησα να κάνω κάτι δικό μου. Πήρα το θάρρος να το παρουσιάσω σε μία συναυλία με τον μαέστρο, σε ένα φεστιβάλ ευρωπαϊκής θρησκευτικής μουσικής. Η συναυλία δόθηκε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ο μαέστρος ήθελε τέσσερα κομμάτια και είχαμε ετοιμάσει τα τρία. Φοβόμουν, δεν το κρύβω, αφού αναρωτιόμουν εάν ήταν καλό. Εν τέλει παρουσιάσαμε το κομμάτι, αλλά αποφάσισα να μην αποκαλύψω ότι είναι δικό μου. Όταν το εκφώνησαν, είπαν πως ήταν αγνώστου δημιουργού. Είχε τον τίτλο «Κύριε Ελέησον». Άρεσε και στον Καρκάλα, ενώ όπως εξελίχθηκε, ήταν μία στιγμή που με σημάδεψε. Και κάπως έτσι προέκυψε και το τατουάζ. Απεικονίζει την εισαγωγή των φωνών. Οι μαύρες νότες είναι της πρώτης φωνής, της σοπράνο και οι άλλες της 2ης φωνής. Είχε πλάκα όταν το «χτύπησα». Ο tattoo artist, o Ανέστης, μου έλεγε συνεχώς: «Πώς θα το φτιάξουμε;». Είχε γέλιο, αλλά ευτυχώς το κατάφερε. Και το έκανε καλό».