Σκέψεις ενός ψυχογεωγράφου: Χρωματικός κατάλογος για τη μυθοποίηση του ελληνικού καλοκαιριού

Του Νεοκλή Μαντά,
διδάκτορα Πολεοδομίας-Ψυχογεωγραφίας

Για ακόμη μια χρονιά, ο Αστικός Μη-Κερδοσκοπικός Οργανισμός για τη μυθοποίηση του καταβεβλημένου ελληνικού καλοκαιριού, σε συνεργασία με τον Εθνικά Φαντασιακό Οργανισμό Τουρισμού, παρουσιάζουν τον απόλυτο χρωματικό κατάλογο, βασισμένο στα Θερινά Ψυχογεωγραφικά Χρώματα της Ελλάδας. Πλέον, μέσα από τις πολυδιαφημισμένες κλασικές και φευγάτες αποχρώσεις, ο καθένας μπορεί να αναζωογονήσει την παράταιρη καλοκαιρινή του διάθεση και να χρωματίσει ένα ακίνδυνα παρεκκλίνον και αρκούντως ιδιοσυγκρασιακό παραθεριστικό αφήγημα, σε αυτή την παγκοσμιοποιημένη γωνιά της καλπάζουσας – κλιματικής και υγειονομικής – κρίσης. Μουτζουρώστε ελεύθερα με:

-Φουξ Ματζέντα.
Βασικό χρώμα, στο οποίο στηρίζεται η ρετρό εκτύπωση των ψηφιακών στιγμιότυπων της ζωής μας. Σε αυτή τη διαδικασία, απαραίτητα προηγείται η στερεοσκοπική προεπισκόπηση των επίμαχων αποσπασμάτων, μέσα από τα κόκκινα/μπλε τζαμάκια των ειδικών eighties γυαλιών, που μοιράζονται δωρεάν σε όλους τους εξοχικούς drive-in κινηματογράφους των αμερικανικών αποικιών. Έτσι, ανάμεσα σε αναψυκτικά τύπου cola και ζαχαρωμένα pop-corn, χαζεύουμε ροζ ουρανούς και γαλάζιους βράχους. Κι όταν οι ηλεκτρονικοί ήχοι των παλαιών μελωδιών καταφέρνουν να καταργούν τα ατλαντικά σύνορα και να ξεχύνονται στις παραλίες μας σαν ραδιοκύματα από την κοντινή καντίνα, νιώθουμε το φεγγάρι disco-μπάλα κι εμάς δροσερούς πρωταγωνιστές σε κάποια ρομαντική σαχλοκωμωδία με άρωμα τσιχλόφουσκας. Στα χέρια κρατάμε μια αλκοολικά μεθυστική χαρά, που κάνει τα σχέδια του καλοκαιριού να παρασκευάζονται σαν κοκτέιλ Τequila Sunrise για τον καλύτερό μας πελάτη, τον εαυτό μας.

-Κυανό Τιρκουάζ.
Το έτερο βασικό χρώμα των ψηφιακά εκτυπωμένων καλοκαιρινών στιγμιότυπων της ζωής μας. Στον αντίποδα της δυτικότροπης και μοντέρνα θεαματικής ματζέντα, αυτό το ιδιαίτερα πράσινο μπλε, υπογραμμίζει τα αρχέγονα ανατολίζοντα όρια της υδρογείου σφαίρας που μας φιλοξενεί. Είναι το χρώμα που παίρνουν οι θαλάσσιοι ορίζοντες, κάθε φορά που ξεχνιόμαστε στην προσπάθεια να τους φτάσουμε με το κολύμπι μας. Ίσως και ο χρωματισμός των προορισμών που φανταζόμαστε ότι πιάνουμε σε κάθε απλωτή ή βουτιά. Και κάθε φορά που το ξάνοιγμά μας καταλήγει στις ψάθες των βράχων ή στις καρέκλες μιας ψαροταβέρνας, είναι αυτό που συνεχίζει να μας στοιχειώνει, δίνοντας την ίδια ματαιωμένη υπόσχεση απόδρασης. Είτε ονειρεύεσαι ξαπλωμένος πάνω στα βότσαλα, είτε μασάς ποσειδώνιους θησαυρούς, το κυανό στάζει από το στόμα σου.

-Πράσινο Βιριδιανό.
Λατινογενής πρασινογάλαζη απόχρωση με εμφανείς καταπραϋντικές ιδιότητες στον αμφιβληστροειδή. Πλάκες αυτής της χρωστικής μπορεί κανείς να αποσπάσει από τις άγριες ακτές του συναισθηματικού αρχιπελάγους. Σύμφωνα δε με την τοπική αρχιτεκτονική, και πάντα μετά από την απαραίτητη τεχνική επεξεργασία, τα πράσινα πετρώματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην πλακόστρωση των παλιών καλών κινηματογραφικών αυλών, κλείνοντας το μάτι τόσο στην ασπρόμαυρη νοσταλγία της επαρχίας, όσο και στην εμμονική νεοελληνική αναζήτηση θεών μέσα στις πέτρες.

-Κίτρινο Δανδελίωνα.
Η καλοκαιρινή απόχρωση για την αναπαράσταση του ηλιακού φωτός στις παιδικές ζωγραφιές έως τα 5 έτη, αλλά και στις ηλικιωμένες διηγήσεις πέραν των 80 χρόνων. Αυτή η χρωματική προσπάθεια απόδοσης του αδιόρατα αισθητού δανείζεται το όνομά της από την αγγλική ονομασία του ανθού της πικραλίδας, ενός πολυετούς φυτού με κίτρινες κεφαλές, που σύντομα μετατρέπονται σε χνουδωτούς ασημί κύκλους, έτοιμους πια να σκορπίσουν στον άνεμο. Αυτό το κίτρινο πέφτει πάνω στις καλοκαιρινές φωτογραφίες και ανακατεύει στο παρόν, παιδικό παρελθόν και ηλικιωμένο μέλλον, χαρίζοντας φευγαλέες στιγμές αχρονίας. Και ακριβώς, επειδή οι στιγμές αυτές χάνονται σαν χνούδια, το χρώμα πολλών φωτογραφιών ξεφτίζει σε κιαροσκούρο, σαν την ενσυνείδητη αθωότητα μιας μουσικής διασκευής.

-Κόκκινο Βερμιγόνειο.
Κόκκινη ομιχλώδης απόχρωση μέσα στα παραθαλάσσια βουνά του σύμπαντος, η οποία προέρχεται από τον ορυκτό υδράργυρο κινναβαρίτη και στα περσικά δηλώνεται ως «αίμα του δράκοντα». Κι αν κατά τους πρώτους αιώνες της Ιστορίας πλανώνταν στα δάση ερμηνευόμενο ως οιωνός ενός τερατώδους χειμώνα, στις τελευταίες μέρες του παραθερισμού μας αποτελεί μια αχλή ατμοσφαιρικής υπενθύμισης στον δρόμο της επιστροφής από τις παραλίες: Το καλοκαίρι δεν κρατά για πάντα και ώς το τέλος του, ενδέχεται, να έχουμε καεί. Δεν είναι και λίγες οι φορές που περάσαμε, με ανοιχτά τα παράθυρα του αυτοκινήτου, μέσα από τους συμπυκνωμένους κόκκινους υδρατμούς, νιώθοντας τη δρακόντεια ανάσα. Άλλοι με βρεγμένα κόκκινα μαλλιά, άλλοι με σαξόφωνα να βουίζουν στα αυτιά τους κι οι περισσότεροι με το δέρμα και τα μάτια τους καμένα.
neoklis.mantas@gmail.com