Της
ΤΟΥΛΑΣ ΚΕΚΑΤΟΥ
Σε απίστευτο παιχνίδι σε βάρος της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας εξελίσσεται το προσφυγικό πρόβλημα της Συρίας. Ένα προσφυγικό που ανθρωπιστικά πληγώνει, πολιτικά, όμως, έχει στόχο και φαίνεται πως είναι καλά προσχεδιασμένο.
Η Συρία εδώ και πέντε χρόνια βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Οι φανατικοί και ακραίοι ισλαμιστές σε συνεργασία με όσους δεν θέλουν τον πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ – οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί – πολεμούν το συριακό στρατό και το συριακό καθεστώς. Θύματα αυτού του εμφυλίου είναι οι απλοί πολίτες, κάτοικοι των πόλεων όπου εξελίσσονται όλο αυτό το διάστημα μάχες. Και οι οποίοι έως τώρα είχαν κανονικές ζωές. Ξαφνικά βρέθηκαν στο επίκεντρο του εμφυλίου με το θάνατο να παραμονεύει σε κάθε τους βήμα.
Όλοι μας παρακολουθούμε από την τηλεόραση και τα Μέσα Ενημέρωσης όσα μεταδίδονται – ελάχιστα και αποσπασματικά – αυτά τα χρόνια για τον εμφύλιο της Συρίας.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών αδιαφόρησε για το πρόβλημα – ή δεν είχε επαρκώς ενημερωθεί – μέχρι που ήρθαν θανατηφόρες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία.
Στο μεταξύ, ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχει αυξηθεί με εκπληκτικό ρυθμό η εισροή προσφύγων από τη Συρία στην Ευρώπη, μέσω της Τουρκίας. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων το προσφυγικό κύμα ήταν απλά τηλεοπτικές εικόνες, στις οποίες φυσικά άρχισε να συνηθίζει.
Τους τελευταίους μήνες ολοένα και πλήθαιναν οι φωνές – και της ελληνικής κυβέρνησης, με αρκετή καθυστέρηση – ότι το προσφυγικό της Συρίας πρέπει να αντιμετωπιστεί στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα ή στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Σιγά – σιγά αποκαλύπτεται ότι η Τουρκία – όλα αυτά τα χρόνια – εκμεταλλευόμενη τον εμφύλιο της Συρίας δούλευε συστηματικά για να πετύχει εθνικά, πολιτικά, οικονομικά και ευρωπαϊκά οφέλη. Η Τουρκία έπαιρνε και εξακολουθεί να παίρνει τα χρήματα όσων έφευγαν φοβισμένοι (ή και με δόλο) από τη Συρία με προορισμό την Ευρώπη και τους έπνιγε στο Αιγαίο…
Γύρω από την ιστορία των προσφύγων συγκροτήθηκαν τεράστια κυκλώματα εκμετάλλευσης και αναπτύχθηκε εγκληματικότητα (πλαστά έγγραφα, διέλευση τζιχαντιστών στην Ευρώπη κ.λπ.) που σιγά – σιγά αποκαλύπτεται. Τα οικονομικά οφέλη ανυπολόγιστα. Η αγορά των πλαστών διαβατηρίων κερδίζει έδαφος και εξελίσσεται σε μία τεράστια επικερδή βιομηχανία.
Το ταξίδι ελπίδας με την υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη εξελίσσεται για πολλές εκατοντάδες ανθρώπους από τη Συρία σε εφιάλτη.
«Βλέπουμε τον πόλεμο στην τηλεόραση…»
Επισκέφθηκα πρόσφατα τη Συρία. Εισήλθα στη χώρα από τα σύνορά της με το Λίβανο. Φυσικά και εγώ, όπως εκατομμύρια άλλοι, είχαμε στο νου μας τις τηλεοπτικές εικόνες.
«Όλοι φεύγουν από τη Συρία και εσύ πηγαίνεις;» μου είπαν οι φίλοι όταν τους ανέφερα ότι θα επισκεφθώ τη χώρα για προσωπικούς λόγους.
Η εικόνα της τηλεόρασης όμως είναι διαφορετική από την πραγματικότητα. Έμεινα στην πόλη Ταρτούς (απέχει 30 περίπου χιλιόμετρα από τα σύνορα Λιβάνου – Συρίας). Ο έλεγχος στα σύνορα σαφώς και είναι αυστηρός. Όμως για τους κατόχους ευρωπαϊκού διαβατηρίου η διέλευση είναι ευκολότερη. Εκεί άλλωστε διαπιστώνεις την αξία του ευρωπαϊκού διαβατηρίου.
Η βίζα που χορηγείται στα σύνορα κοστίζει 60 ευρώ και δίνεται για ένα μήνα. Φυσικά ζητούνται στοιχεία για τον τόπο διαμονής (διεύθυνση σπιτιού, ή ξενοδοχείο, τηλέφωνο κ.λπ.).
Στη διαδρομή μέχρι τη συριακή πόλη συναντάς στρατιώτες, οι οποίοι ελέγχουν την ασφάλεια της περιοχής. Είναι οι στρατιώτες του Άσαντ. «Αν βλέπεις αυτούς στους δρόμους μη φοβάσαι. Υπάρχει πλήρης έλεγχος της κατάστασης» μου λέει ο Λιβανέζος οδηγός ταξί. Κάνει το δρομολόγιο Τρίπολη Λιβάνου – Ταρτούς Συρίας πολύ συχνά. Τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Τους γνωρίζει σχεδόν όλους.
Φτάνοντας στην Ταρτούς διαπιστώνεις ότι η ζωή κυλά ομαλά. Δεν υπάρχει κάτι που να μαρτυρά ότι η χώρα βρίσκεται σε εμφύλιο. Η ίδια εικόνα είναι και σε άλλες πόλεις, όπως η Λαττάκεια. «Τον πόλεμο και μεις στην τηλεόραση τον βλέπουμε» μου λένε οι κάτοικοι της Ταρτούς. Είναι εμφανές ότι οι πλειοψηφία των κατοίκων υποστηρίζει τον πρόεδρο Άσαντ. Στα κεντρικά σημεία των πόλεων κυριαρχούν οι αφίσες του Μπασάρ Άσαντ. Η παρουσία του στρατού του, λένε, τους δίνει το αίσθημα ασφάλειας και την πίστη ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν θα πλησιάσουν στις πόλεις τους.
Μπορεί ο Άσαντ, όπως και ο πατέρας του Χάφεζ, να χαρακτηρίζονται μονάρχες και το καθεστώς – για τους δυτικούς – να μη θεωρείται δημοκρατικό, όμως οι κάτοικοι της Συρίας έχουν μάθει να ζουν με αυτό και να υποστηρίζουν ότι «αν μη τι άλλο υπάρχει κοινωνικό κράτος». «Τα φάρμακα είναι σχεδόν δωρεάν, σχολεία, νοσοκομεία επίσης, τα βασικά καταναλωτικά αγαθά δεν λείπουν από κανένα σπίτι. Οι Σύριοι είναι οικογενειάρχες. Με σπίτι, ζωή, δουλειά. Το βιοτικό επίπεδο σε καμία περίπτωση δεν είναι άθλιο. Η μεσαία τάξη στη Συρία είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Φυσικά και υπάρχουν φτωχοί… Όχι όμως άστεγοι και πεινασμένοι. Εικόνες που βλέπουμε, όλο και περισσότερο, στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες.
Παρά την ηρεμία στις πόλεις που δεν άγγιξε ο εμφύλιος, υπάρχουν συνέπειες. Η βασικότερη είναι οι διακοπές παροχής ηλεκτρικού ρεύματος για μερικές ώρες της ημέρας. Όλοι όμως οι κάτοικοι έχουν εφοδιαστεί με γεννήτριες και μπαταρίες. Το ίντερνετ δουλεύει, τα κινητά επίσης και η τεχνολογία είναι στα χέρια και του τελευταίου κατοίκου.
«Γιατί να φεύγουν από τη χώρα και να κινδυνεύουν να πνιγούν οι συμπατριώτες μας;» διερωτώνται οι σύριοι των περιοχών όπου ο πόλεμος είναι… τηλεοπτικός; Θα μπορούσαν να μετακομίσουν σε άλλες πόλεις, όπως οι δύο προαναφερόμενες, ώστε να μη χάσουν τα πάντα. Είναι επίσης γεγονός ότι αρκετές χιλιάδες σύριοι έχουν μεταβεί τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ταρτούς και έχουν αναπτύξει δραστηριότητα.
Η προηγούμενη φορά που επισκέφθηκα τη Συρία ήταν πριν από έξι χρόνια, το 2009. Πριν την έναρξη του εμφυλίου. Σήμερα, 2015, διαπιστώνω ότι η Ταρτούς εκσυγχρονίστηκε. Απέκτησε μεγάλα ξενοδοχεία, σύγχρονα καφέ και εστιατόρια, που τα επισκέπτεται αρκετός κόσμος. Η ανοικοδόμηση είναι γεγονός, καθώς καινούργια σπίτια και οικοδομές έχουν κατασκευαστεί και νέες συνοικίες αλλάζουν την εικόνα ενός κράτους που όλοι έχουμε στο μυαλό μας, της Μέσης Ανατολής.
«Παγίδα» το ευρωπαϊκό διαβατήριο
Αυτό που συμβαίνει με τους χιλιάδες σύριους πρόσφυγες να έρχονται στην Ευρώπη με τεράστιο κίνδυνο της ζωής τους είναι μία μεγάλη προπαγάνδα, τονίζουν σύριοι στην Ταρτούς. Και πίσω από αυτό, λένε, κρύβεται η Τουρκία. «Η μεγάλη «παγίδα» είναι το… ευρωπαϊκό διαβατήριο. Τα κυκλώματα εκμετάλλευσής τους προβάλλουν ως βασικό επιχείρημα τη δυνατότητα απόκτησης ευρωπαϊκού διαβατηρίου – που κακά τα ψέματα, ανοίγει τα σύνορα διεθνώς – και το οποίο μπορεί να αποκτηθεί με τη σφραγίδα του «πρόσφυγα». «Refugee» στην αγγλική ορολογία.
Οι νέοι άνδρες εγκαταλείπουν τη Συρία για να μην ενταχθούν στο συριακό στρατό. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο, καθώς είτε δεν επιθυμούν να πολεμήσουν στο πλευρό του Άσαντ, είτε πιστεύουν πως η ζωή σε μία χώρα της Ευρώπης θα είναι καλύτερη και πλουσιότερη. Αξίζει να αναφέρω πως διαχρονικά – όχι μόνο τώρα – οι Σύριοι δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για το στρατό. Πολλοί έφυγαν πριν πολλά χρόνια για ν’ αποφύγουν την υπηρέτηση στο στρατό και για πολλά χρόνια δεν μπορούσαν να επιστρέψουν. Η λύση δόθηκε με απόφαση της κυβέρνησης του Χαφέζ Άσαντ να υπάρχει δυνατότητα εξαγοράς της στρατιωτικής θητείας (έναντι αρκετών χιλιάδων δολαρίων) Σύρων, οι οποίοι ζούσαν νόμιμα για 10 – τουλάχιστον – χρόνια στην Ευρώπη. Επίσης σημειώνω ότι στη Συρία δεν υπηρετεί θητεία στο στρατό το μοναδικό αγόρι μίας οικογένειας. Είτε είναι μοναχοπαίδι είτε αν υπάρχουν αδελφές. Εφ’ όσον είναι μοναχοπαίδι απαλλάσσεται της υποχρέωσης να υπηρετήσει στο στρατό.
Η Τουρκία
Η συντριπτική πλειοψηφία των Σύρων προσφύγων έχει χρήματα, που τα δίνει στους λαθρεμπόρους, οι οποίοι αντί να τους οδηγήσουν με ασφάλεια στην Ευρώπη, τους πνίγουν στα νερά του Αιγαίου. Η μεγάλη τρέλα είναι αυτό που γίνεται: Να τρυπάνε τις βάρκες και να βουλιάζουν τον κόσμο προκαλώντας τις ελληνικές λιμενικές Αρχές να γίνουν σωτήρες χιλιάδων αθώων ψυχών… Αυτό είναι ένα διαρκές έγκλημα που η Διεθνής Κοινότητα, ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος, δεν σταματά.
Ο ρόλος της Τουρκίας έχει αποκαλυφθεί πλέον πλήρως. Σε θρυαλλίδα εξελίξεων για τα εθνικά θέματα επιχειρεί να αναδείξει το προσφυγικό η Τουρκία, επιτυγχάνοντας να δεσμεύσει τους Ευρωπαίους σε μια πολιτική πίεσης προς την Ελλάδα. Εκμεταλλευόμενοι τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν οι ροές προσφύγων από τη Συρία και τη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, καθώς και οι τρομοκρατικές επιθέσεις, το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να παίξει επικίνδυνα παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας στην ΕΕ. Και το έχει καταφέρει.
Αν και η ελληνική διπλωματία είχε εγκαίρως αναγνωρίσει τους πολιτικούς και γεωστρατηγικούς κινδύνους που γεννά ο πόλεμος στη Συρία, καθώς και τη διάθεση της Τουρκίας να χρησιμοποιήσει τις προσφυγικές ροές ως μέσο πίεσης προς την Ελλάδα, την Κύπρο και την ΕΕ, εν τούτοις η έλλειψη κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και η ιδιότυπη πολιτικο-οικονομική διελκυστίνδα στο πλαίσιο της ΕΕ επέτρεψαν στους Ερντογάν και Νταβούτογλου να εκμεταλλευτούν τις εξελίξεις.
Χαλαρώνοντας τους ελέγχους στα ελληνοτουρκικά σύνορα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και διευκολύνοντας τη μετακίνηση των προσφύγων από τα ανατολικά στα δυτικά σύνορα της Τουρκίας δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις για εξαγωγή της κρίσης.
Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία μεταθέτει το πρόβλημα στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση στην ΕΕ, ενώ υποβαθμίζει τις διαφορές στο Αιγαίο σε ζήτημα τεχνικό, χρεώνοντας την Ελλάδα με την άρνηση κοινής δράσης για τη διαφύλαξη της Ευρώπης.
Από την άλλη πλευρά η Ευρώπη πιεζόμενη πολιτικά και κοινωνικά και αδυνατώντας να παίξει το ρόλο του παράγοντα σταθερότητας επιλέγει να περιορίσει και όχι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Έτσι ενώ η Τουρκία μετατοπίζει το επίκεντρο της κρίσης στα ελληνοτουρκικά σύνορα, η ΕΕ αντί να το επαναφέρει στα συροτουρκικά επιλέγει να το κλειδώσει στο Αιγαίο.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι πιέσεις για κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στα σύνορα, διευρυμένο ρόλο της Frontex και δημιουργία hot spots στην ελληνική επικράτεια και αναστολή συμμετοχής της Ελλάδας στη ζώνη Σένγκεν.
Από την άλλη πλευρά Ρωσία και ΗΠΑ επιλέγουν να πιέσουν την Άγκυρα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στα συροτουρκικά σύνορα, αρνούμενες να συμμετάσχουν στο παιχνίδι εξαγωγής της κρίσης, στο οποίο μπήκαν οι Ευρωπαίοι επιχειρώντας να εμπλέξουν την Τουρκία στη διαχείριση των προσφυγικών ροών.
Απαντώντας στις πιέσεις ΗΠΑ και Ρωσίας η Άγκυρα ζητεί τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας για τους πρόσφυγες εντός συριακού εδάφους, με στόχο να ανακόψει την προοπτική ένωσης της Βορειοδυτικής Συρίας με άλλες κουρδικές περιοχές, όπως το Βόρειο Ιράκ, καθώς κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε προϋποθέσεις για τη δημιουργία κουρδικού κράτους κατά μήκος των τουρκικών συνόρων, με αποτέλεσμα να χαθεί η πρόσβαση στο πετρέλαιο.
Ο Πούτιν
Οι σύριοι ελπίζουν στον Ρώσο πρόεδρο ότι θα τελειώσει τον εμφύλιο της χώρας τους. «Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου είναι η αρχή του τέλους για τους αντικαθεστωτικούς και την ISIS (Νταάς, όπως αποκαλούν το ισλαμικό χαλιφάτο, στις αραβικές χώρες)» τονίζουν.
Άλλωστε η Ρωσία ήταν πάντα φίλη της Συρίας. Το γεγονός ότι ο Άσαντ αντέχει ακόμη αποδίδεται από τους Σύριους στην υποστήριξη της Ρωσίας, με κάθε μορφή. Στη Συρία λατρεύουν τον Πούτιν. Τον θεωρούν τον ισχυρότερο άνδρα του πλανήτη και χαίρονται που πλέον ανοικτά η Μόσχα στοχοποιεί την Άγκυρα.
Το νέο powergame στα συροτουρκικά σύνορα είναι αυτό που θα δώσει εν τέλει τη λύση για την ανακοπή των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα και κατ’ επέκταση προς την ΕΕ, ωστόσο οι λάθος χειρισμοί τόσο της Γερμανίας, όσο και του διευθυντηρίου των Βρυξελλών επί του ζητήματος έχουν δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα και μοχλό πίεσης στην Άγκυρα.
Το σκηνικό αναμένεται να παραμείνει εκρηκτικό για αρκετό καιρό ακόμα καθώς η Άγκυρα επενδύει στην εξαγωγή της κρίσης για να διατηρήσει ανοιχτό το δίαυλο με την ΕΕ και να αναγκάσει την Ελλάδα σε στρατηγικές υποχωρήσεις, υπό την πίεση της ΕΕ.
Η παραμονή μου στη Συρία, ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή, ήταν μία μοναδική εμπειρία για να ζήσω από κοντά όσα όλοι οι υπόλοιποι βλέπουν ή διαβάζουν ή φαντάζονται. Είμαι σίγουρη ότι – πέραν των διαπιστευμένων δημοσιογράφων – κανείς δεν θα ήθελε να επισκεφτεί αυτό το διάστημα τη χώρα. Όχι απλός πολίτης, αλλά ούτε πολιτικός δεν αποφασίζει να το κάνει.
Σίγουρα ο κίνδυνος πάντα υπάρχει σε μία χώρα με εμφύλιο. Ο κίνδυνος μπορεί να προέρχεται από παντού. Ακόμη και από έναν τρελό, ο οποίος αποφάσισε να το παίξει ήρωας και να κάνει τον ελεύθερο σκοπευτή. Όμως αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι η χώρα δεν είναι ερείπια και ατέλειωτη βία, όπως παρουσιάζεται. Έχει ζωή, ανθρώπους με καθημερινότητα και φυσικά μία πολύ μεγάλη ιστορία.
Εγκλωβισμένοι στη χώρα τους…
Η Συρία είναι μία χώρα με 22 εκατομμύρια κατοίκους. Πριν από ένα περίπου χρόνο η κυβέρνηση Άσαντ αποφάσισε να απαγορεύσει την έξοδο των Σύρων πολιτών από τη Συρία για να ανακόψει τη φυγή. Έτσι, πριν από ένα χρόνο, αυξήθηκε θεαματικά κι η ροή των παράνομων προσφύγων προς την Ελλάδα. Σήμερα ένας σύρος πολίτης δεν μπορεί να βγει από τα σύνορα της χώρας νόμιμα. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και για συγκεκριμένους λόγους με την επισήμανση πως πρέπει να επιστρέψει εντός ορισμένου χρόνου.
Στο γειτονικό Λίβανο, λόγω του εμφυλίου, μετακόμισαν από τη Συρία – όπως υπολογίζεται – ένα εκατομμύριο περίπου πολίτες. Πριν από ένα χρόνο και ο Λίβανος έκλεισε τα σύνορά του με τη Συρία. Δεν επιτρέπει την παραμονή στη χώρα Σύρων πολιτών πέραν των δύο – τριών ημερών και πάντα με προϋποθέσεις.
Έτσι οι Σύριοι πολίτες έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα τους και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Εξίσου μεγάλο όσο αυτό των προσφύγων. Και για το οποίο κανείς δεν μιλάει. Ενδεχομένως γιατί δεν έχει γνώση. Ο πρόεδρος Άσαντ προσπαθεί να κρατήσει τους πολίτες της χώρας του μέχρι να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την τρέλα. «Οι Αμερικανοί πρέπει να κατανοήσουν ότι ηττήθηκαν. Δεν κατάφεραν να αλλάξουν το καθεστώς στη Συρία, αλλά με την υποστήριξη του ισλαμικού κράτους το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαλύουν τους απλούς πολίτες, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν μία κανονική ζωή και να μείνουν στη χώρα τους» τονίζουν οι Σύριοι της Ταρτούς. Και περιμένουν με μεγάλη αγωνία τις εξελίξεις, ελπίζοντας πως σύντομα όλο αυτό θα τελειώσει…..
Καταλήγοντας παραθέτω ένα μικρό κείμενο που διάβασα πρόσφατα και νομίζω τα λέει όλα:
Συρία 2015. Αν περισσέψει κάνα δάκρυ… κρατήστε το για τους Σύριους… Από το 2011 αυτοί οι άνθρωποι σφάζονται καθημερινά. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ πάνω από 100.000 είναι οι νεκροί, μισοί από τους οποίους είναι πολίτες. Δεκάδες χιλιάδες είναι οι πρόσφυγες, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς;
Είναι Σύριοι! Κάπου μακριά. Δεν είναι Ευρωπαίοι! Κι όμως είναι πιο κοντά στην Ελλάδα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες… (σημείωση δική μου: Και αυτό ισχύει: Είναι λαός που μας μοιάζει. Αγαπά τους Έλληνες και σκέφτεται και τη δική μας κρίση. «Και εσείς έχετε πόλεμο, μου λέγανε. Τον οικονομικό. Ίσως χειρότερο από το δικό μας…).
Πρόκειται για μία ιστορική χώρα με ιστορία που καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να πλησιάσει! Μία χώρα με ανεκτίμητη προσφορά στον πολιτισμό: Παλμύρα, Ελληνιστικά χρόνια, Ρωμαϊκή κυριαρχία, Βυζάντιο, μεσαιωνική γραμματεία, Πατριαρχείο Αντιοχείας, πατρίδα δεκάδων αγίων του Χριστιανισμού, του Ιωάννου του Δαμασκηνού, του Εφραίμ του Σύρου κ.λπ.
Η ανθρωπιά δεν έχει θρήσκευμα, χρώμα, πατρίδα ή ιδεολογία. Ειδικά οι Έλληνες που γνώρισαν από πρώτο χέρι τι θα πει πόλεμος, γενοκτονία, πόνος, προσφυγιά! Ας σοβαρευτούμε επιτέλους και ας καταλάβουμε ποια είναι οι γειτονιά μας και τι σημαίνει αποσταθεροποίηση αυτής της «γειτονιάς».