της Ιωάννας Παπαδημητρίου*
Νομίζουμε ότι γεννιόμαστε ελεύθεροι αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι η σκλαβιά μας έχει ξεκινήσει προτού καν γεννηθούμε. Με το που γεννιόμαστε μας χρεώνουν επίθετο, ιθαγένεια, υπηκοότητα και, λίγο αργότερα, όνομα και θρήσκευμα. Μεγαλώνουμε με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να σκεφτόμαστε όπως θέλουμε χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι έγκλειστοι και ότι οι πιο τυχεροί από εμάς έχουν απλώς κατακτήσει το δικαίωμα ενός περιστασιακού προαυλισμού. Η ελευθερία από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Πόσο ελεύθερος είναι αυτός που έχει συνηθίσει να θεωρεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, την υποταγή στα συμφέροντα των ισχυρών αναπόφευκτα φυσικά φαινόμενα;
Ολοι μας ονειρευόμαστε μεγάλα και όμορφα ταξίδια που ποτέ όμως δεν θα κάνουμε. Και λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας, θα διαπιστώσουμε ότι δεν ταξιδέψαμε γιατί φοβηθήκαμε. Γιατί συμβιβαστήκαμε και ζήσαμε τις ζωές μας όχι όπως τις θέλαμε αλλά όπως μας έκαναν να πιστέψουμε ότι τις θέλαμε. Γιατί γεννηθήκαμε σκλάβοι, ζήσαμε σαν σκλάβοι και δεν κάναμε τίποτα για ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας. Γιατί εκεί βρίσκεται όλο το νόημα της ελευθερίας: Στην προσπάθεια να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας φόρεσαν τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Γιατί οι αλυσίδες δεν μας πάνε, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Γιατί σ’ αυτόν τον κόσμο ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν αντιστέκεται. Και η αντίσταση είναι επιλογή.
Η ανατροπή αυτού του δρόμου που βαδίζουμε σήμερα, που γεννάει κρίσεις, μνημόνια, φτώχεια, πολέμους και ανεργία, δεν γίνεται με τη στοίχιση των εργαζομένων πίσω από τους στόχους της αστικής τάξης και τα παζάρια ανάμεσα στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους. Αυτό που πραγματικά μπορεί να βάλει φρένο και να αλλάξει την πορεία, είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η ανυποχώρητη πάλη για την ικανοποίηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών, που εμποδίζεται από το κυνήγι του κέρδους.
Η αντίσταση και η πάλη δεν μπορούν να ιδωθούν αποσπασματικά και διαφορετικά σε τοπικό επίπεδο, καθώς οι αντιλαϊκές πολιτικές που έχουν επιβληθεί στο κεντρικό κράτος, έχουν επιβληθεί με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στους Δήμους και τις Περιφέρειες, με τα Παρατηρητήρια, την εκχώρηση αρμοδιοτήτων, με περιορισμό του προσωπικού και παρακράτηση πόρων, την επιβολή όλο και περισσότερων ανταποδοτικών αντίτιμων για υπηρεσίες για τις οποίες έχει ήδη πληρώσει ο λαός μέσω της φορολόγησής του, με την απογύμνωση των δομών Υγείας και Παιδείας, με τη διοχέτευση δημοσίου χρήματος μόνο μέσω επιλεγμένων καναλιών και προγραμμάτων – άλλοτε ανεπαρκών και άλλοτε ανώφελων για τον λαό και την κοινωνία – με την αδυναμία δόμησης ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους, με τη διαπλοκή των αρχών με μη δημοκρατικά νομιμοποιημένα κέντρα εξουσίας οικονομικών, θρησκευτικών και κάθε λογής άλλων συμφερόντων κ.ο.κ.
Ποτέ μου δεν θεώρησα μονόδρομο την επιλογή του λιγότερου κακού. Γιατί οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι πολιτικές εκλογές. Τα προβλήματα των Δήμων και των Περιφερειών είναι απότοκα της εφαρμογής συγκεκριμένων πολιτικών, των ίδιων πολιτικών που κάνουν κάθε μέρα τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Το ερώτημα στο οποίο απαντάμε με την ψήφο μας είναι πώς θέλουμε τους Δήμους και τις Περιφέρειες: Στηρίγματα των επιχειρηματικών ομίλων, μηχανισμούς επιβολής φόρων και αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών ή εργαλεία διεκδίκησης ενός καλύτερου αύριο για εμάς και τα παιδιά μας;
Γιατί δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς δημιουργία και δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς αγώνα.
ΥΓ. Οι σκέψεις αυτές είναι καθαρά προσωπικές. Εκπροσωπώ ένα σύλλογο, τα μέλη του οποίου με τιμούν με την ψήφο τους από το 2013 μέχρι σήμερα γνωρίζοντας τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκω. Το προεδρείο του συλλόγου μας θα το χαρακτήριζα διαπαραταξιακό. Η εμπιστοσύνη όλων στο πρόσωπό μου θεωρώ ότι είναι τρανή απόδειξη ότι η συμπόρευση με το ΚΚΕ δεν είναι πολιτική στάση αλλά στάση ζωής.
*προέδρου του Συλλόγου Δικαστικών Υπαλλήλων Βόλου