Προβολή της ταινίας “Αφερίμ” στο Αχίλλειο και στο Μεταξουργείο

Με την ταινία “Αφερίμ” σε σκηνοθεσία Ράντου Ζούντε συνεχίζονται οι προβολές της κινηματογραφικής κοινότητας του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.

Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου στο Μεταξουργείο στην Ν.Ιωνία (έναρξη 21:30) και την Δευτέρα 9 Οκτωβρίου στο Αχίλλειο στις 21:15 (έναρξη 21:30).

Αφερίμ!
Aferim!

Ρουμανία, Βουλγαρία, Δημοκρατία της Τσεχία, Γαλλία, 2015
Παραγωγή: Αντα Σόλομον, Ιοάνα Ντραγκίτσι
Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε
Σενάριο: Ράντου Ζούντε
Φωτογραφία: Μάριους Παντούρου
Μοντάζ: Καταλίν Κριστουτίου
Μουσική: Ντάνα Μπουνέσκο
Πρωταγωνιστούν: Τεοντόρ Κόρμπαν, Μιχάι Ρουμανέσκου, Μιχάι Κομανόιου, Τόμα Κούζιν, Αλεξάντρου Νταμπίτζα
Διάρκεια: 108 λεπτά

Στη Βλαχία του 1835 ένας αστυνομικός και ο γιος του αναζητούν έναν τσιγγάνο σκλάβο που δραπέτευσε από τον αφέντη του, τον αυταρχικό βογιάρο της περιοχής. Αργυρή Άρκτος σκηνοθεσίας στο Βερολίνο για ένα βαλκανικό γουέστερν με πρωτότυπο αφηγηματικό στιλιζάρισμα, ταραντινικούς διαλόγους, λαϊκή φιλοσοφία και οξεία ιστορικοπολιτική κριτική.

Το 1835 η Ρουμανία είχε ακόμα φρέσκες τις μνήμες από τον αποτυχημένο ξεσηκωμό του 1821, όταν και προσπάθησε για πρώτη φορά να ανεξαρτητοποιηθεί, σε μια εποχή που στιγματίστηκε από επαναστάσεις τέτοιου τύπου (όπως συνέβη και στην Ελλάδα εξάλλου). Η χώρα τότε ζούσε υπό διπλή κυριαρχία, στα δυτικά άνηκε στους Αψβούργους και στα ανατολικά στους υπό σταδιακή κατάρρευση Οθωμανούς. Τη διακυβέρνηση είχαν αναλάβει οι τοπικοί άρχοντες ή βοεβόδες, που είχαν στην κατοχή τους μεγάλες περιοχές και τη δικαιοδοσία να προσλαμβάνουν χωροφύλακες.

Σε τελευταίους ανήκουν οι δύο ήρωες του φιλμ, που βρίσκονται στα χνάρια ενός «κορακιού», δηλαδή τσιγγάνου, τον οποίο θέλουν να συλλάβουν για λογαριασμό του άρχοντά τους. Το απλό σεναριακό εύρημα του Jude του προσφέρει το ιδανικό έδαφος για να φτιάξει αυτό ακριβώς που επιθυμεί: μια εθνογραφική πανδαισία ενός ολόκληρου λαού, που εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή πλάθει ολοκληρωτικά την εθνική του ταυτότητα.

Ακόμα κι αν σε μια επικράτεια μια φυλή είναι η αριθμητική πλειοψηφία, η ύπαρξη διαφορετικού κυρίαρχου σε συνδυασμό με τη συνύπαρξη πολυάριθμων και ποικίλλων λαών, απαιτεί τη δημιουργία κοινών σημείων συνάντησης για την επίτευξη της αυτοδιάθεσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η θρησκεία, η γλώσσα και η λαϊκή παράδοση. Οι χωρικοί και εργάτες κουβαλούν τη συλλογική μνήμη, γιατί πολύ απλά εκείνοι ζουν τον τόπο τους. Ο βοεβόδας στον πυργίσκο του έρχεται σε επαφή αποκλειστικά με τους σκλάβους του, οι οποίοι είναι φυσικά τσιγγάνοι, άντρες και γυναίκες, ακόμα ένα εργαλείο για τα χωράφια που τυχαίνει να μιλά. Ως εργαλείο, δεν μπορούν παρά να συμμορφώνονται στις βουλές του κατόχου τους. Με αφορμή την παρουσία τους στην ιστορία δίνεται ακόμα μια ευκαιρία στο σκηνοθέτη, να υπενθυμίσει πως το μίσος που γιγαντώθηκε έναν αιώνα αργότερα (και αντικρίσαμε κατάματα στο «Son of Saul»), είχε ρίζες βαθιές που αναπαράγονταν ακατάπαυστα και μέσα από το «λόγο του Κυρίου».

Το ταξίδι στα δάση και τις πεδιάδες της Ρουμανίας, ασπρόμαυρα εκτυφλωτικό, έρχεται να επαναφέρει στο προσκήνιο την πνιγερή αλήθεια: ο εξουσιαστής θα ικανοποιεί πρώτα τον εαυτό του, κι ο εξουσιαζόμενος το μόνο που θα επιτυγχάνει είναι να μειώνει την τιμωρία και να συνεχίσει συμβιβασμένος τη ζωή του.