Της Ράνιας Γάτου
Για να μορφωθεί κανείς μέσα στην ποίηση πρέπει να πορευτεί στις αξίες της αυτοσυνειδησίας. Όπως αναφέρει ο Έλιοτ ο υψηλότερος στόχος του πολιτισμένου ανθρώπου είναι να ενώσει τον πιο βαθύ σκεπτικισμό με την πιο βαθιά πίστη. Ο ομφάλιος λώρος της ηθικής στην ποίηση του Έλιοτ είναι το πρόσωπο του Χριστού. Ο Ackroyd πιστεύει πώς η πεποίθηση του Μπράντλεϋ είναι μια: «το απόλυτο συγκρατεί την Σκέψη με την Πραγματικότητα, την Θέληση με το Συναίσθημα, σε ένα μεγαλειώδες όλον».
Κατά τον Σπέντερ ο νομπελίστας T.S.Eliot αναβαπτίζεται από το δαντικό όραμα της αιωνιότητας. Για τον Έλιοτ, «η ποίηση δεν προέχει», αλλά ο σκοπός της σωτηρίας του ανθρώπου εκπληρώνεται μέσα από μια ουσιαστική πάλη με τον εαυτό του. Η απογύμνωση της ψυχής από το σκοτάδι προς το φως και η εναρμόνιση της σημαντικότητας του πνεύματος με την ασημαντότητα της ύλης. Μέσα από αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος γιατρεύεται από τα υλιστικά μονόπρακτα του κακού και γεύεται τη δυνατότητα της προσωπικής του αναγέννησης. Κατά τον ποιητή η εξιλέωση έρχεται από την αιώνια πηγή της αλήθειας. Ο Έλιοτ θεωρεί ότι μοναδική ελπίδα για να ευδοκιμήσει μια κοινωνία, ώστε να συνεχίσει να δημιουργεί τέχνη και πολιτισμό είναι να γίνει χριστιανική. Ο Λάμπεθ προτείνει στους νέους να αναπτύξουν ένα χριστιανικό πολιτισμό ο οποίος θα εμφορείται από σκέψη, μελέτη, εξαγνισμό και θυσία.
Η εκμηδένιση του ποιητή από τον εαυτό του είναι το ζητούμενο στην ποίηση. Η εμπειρία της εξάντλησης και της γαλήνης συνοδεύει τον ποιητή, όπως η συχώρεση τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Έλιοτ μίλησε για τη μεγάλη φιλοδοξία του στην ποίηση. Όπως ανακοίνωσε σε μια διάλεξη του το 1933 στο New Haven, «ποίηση που να στέκεται γυμνή στα γυμνά της κόκαλα». Δηλαδή «να πάει κανείς πέρα από την ποίηση όπως ο Μπετόβεν στα τελευταία του έργα προσπάθησε να πάει πέρα από την μουσική….». Το πνεύμα προσήλωσης του Έλιοτ στη μνήμη και στην εξερεύνηση κινείται ευέλικτα στον παρελθόντα χρόνο και στον παρόντα χρόνο μέσω της πνευματικής προσφοράς του στη γλώσσα. Κάποιος πολύ χαρακτηριστικά είπε: «οι πεθαμένοι συγγραφείς βρίσκονται μακριά μας, επειδή εμείς γνωρίζουμε πολύ περισσότερα από εκείνους».
Η συνειδητή πορεία του ποιητή δεν ξοδεύεται άδικα. Ο μόχθος του ποιητή δεν πεθαίνει, γιατί η πορεία εκείνου, όπως σημειώνεται στο βιβλίο του με τίτλο, «Δεν είναι η ποίηση που προέχει», αιτιολογεί πως η ποίηση είναι: «μια διαρκής αυτοθυσία, μια διαρκής απόσβεση της προσωπικότητας». Ο Τσάρλς Έλιοτ Νόρτον αναφέρει χαρακτηριστικά: «να πεις τον θαρραλέο λόγο να ατενίσεις την ωραιότητα: είναι αρκετά για τη ζωή ενός ανθρώπου». Κι η νέα ένωση της τάξης των πραγμάτων μας σηκώνει ψηλά και μας καθιστά ενωμένους στην προσωπική μας περιπλάνηση με το όραμα της αιωνιότητας. Η αίσθηση του βαπτίσματος της πνευματικής εξέλιξης του ποιητή υπογράφεται στο παραπάνω βιβλίο του Έλιοτ με τα εξής λόγια: «H ποίηση δεν είναι αποχαλίνωση της συγκίνησης, αλλά φυγή από τη συγκίνηση. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας, αλλά φυγή από την προσωπικότητα. Αλλά, βεβαίως, μόνον όσοι έχουν προσωπικότητα και συγκινήσεις γνωρίζουν τι σημαίνει να θέλεις να ξεφύγεις από αυτά τα πράγματα».