Παύλος Μάμαλος, Μανώλης Στεφανουδάκης και Σεζόν Φερνάντες μιλούν για τα χρυσά τους μετάλλια, για τα προβλήματα του νόμου σχετικά με τα προνόμια των πρωταθλητών και επισημαίνουν τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι δεν έχουν χορηγούς
Υπάρχουν στιγμές που ακόμη και η ελληνική γλώσσα, τόσο πλούσια σε λέξεις και νοήματα, ίσως να αδυνατεί να περιγράψει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, αποδίδοντάς το με φράσεις που να μη μοιάζουν κλισέ. Τέτοιες στιγμές είναι αυτές που χαρίζουν όλοι οι Ελληνες αθλητές και αθλήτριες που -όπως κάθε τέσσερα χρόνια- καταφέρνουν να πάρουν τα (δυστυχώς μόλις) 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, αγωνιζόμενοι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Γιατί «δυστυχώς»; Γιατί αυτό που προσφέρουν είναι κάτι περισσότερο από αυτό που περιγράφει η φράση κλισέ: «μαθήματα ζωής».
Αθλητές και αθλήτριες με ειδικές ικανότητες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που η ατυχία, η κακιά στιγμή, η μοίρα τούς χτύπησε, ίσως και να τους έριξε προσωρινά στο καναβάτσο, αλλά σηκώθηκαν. Ορθωσαν το ανάστημά τους κι ακόμη κι αν βρίσκονται πλέον σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, φέρνουν περισσότερο σε Ατλαντες παρά σε κοινούς θνητούς που αποδέχθηκαν με κατεβασμένα χέρια την «ήττα» τους.
Βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν τις τεράστιες δυσκολίες σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτούς, να γιγαντωθούν, να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην αθλητική -το λιγότερο- ιστορία και να γίνουν πρότυπα σε μια κοινωνία που τα χρειάζεται ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Από το bullying στους θριάμβους
Ο Παύλος Μάμαλος βρήκε τον τρόπο να βγει από τη… μαύρη τρύπα που τον έριξε η πολιομυελίτιδα από πολύ μικρός, να ξεπεράσει τη χλεύη και το bullying των συμμαθητών του στο Δημοτικό που τον οδήγησε να σταματήσει το σχολείο, να πάρει την… μπάρα στα χέρια του και να σηκώσει τη ζωή με την ίδια «ευκολία» που σήκωσε στο Ρίο τα 238 κιλά στην άρση βαρών σε πάγκο.
Στα 45 του χρόνια ο Ελληνας γίγαντας σήκωσε όλη την Ελλάδα στα χέρια του, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών σε πάγκο – το μοναδικό μετάλλιο που του έλλειπε από τη συγκεκριμένη διοργάνωση έχοντας ήδη ένα ασημένιο το 2008 και ένα χάλκινο το 2012. «Μου έλειπε από τη συλλογή μου το χρυσό μετάλλιο. Είχα ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο. Ηθελα πάρα πολύ να κατακτήσω το χρυσό και είχα δουλέψει σκληρά για να το πετύχω. Οταν σήκωσα τα 238 κιλά δεν άντεξα, βούρκωσα! Ηταν η ένταση της στιγμής, το πάθος του αγώνα, το όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Τα συναισθήματά μου ήταν πάρα πολλά και δεν άντεξα! Είναι μεγάλη η αγάπη μου για την Ελλάδα. Το μετάλλιο αυτό θέλω να το αφιερώσω σε όλους τους Ελληνες του κόσμου». Και θα μπορούσε να έχει κάνει και παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά, όπως παραδέχεται στο «Εθνος της Κυριακής» ο προπονητής του Δημήτρης Ιωαννίδης: «Ο Παύλος αγωνίζεται με το συναίσθημα. Δεν ξέρει πόσα κιλά σηκώνει. Εκανα το λάθος να του πω ”είμαστε πρώτοι, το πήραμε”. Εχοντας στο μυαλό του ότι είχε εξασφαλίσει το χρυσό μετάλλιο, δεν σήκωσε τα 243,5 κιλά για το παγκόσμιο ρεκόρ».
Η ζωή ήταν δύσκολη και στην Ελλάδα της κρίσης είναι σκληρή. Ζώντας με το επίδομα του κράτους, αγωνίζεται χάρη στους χορηγούς του. Το πήρε απόφαση, ξανακάθισε στα θρανία και τέλειωσε το Γυμνάσιο το 2008, με το απολυτήριο να αποτελεί το κυριότερο χαρτί που χρειάζεται για να διοριστεί στο Δημόσιο (κάποια στιγμή) βάσει των προνομίων που δίνει ο νόμος. Η άδεια ΟΠΑΠ που έχει στην κατοχή του αξιοποιήθηκε κάποια εποχή, όμως αποδείχθηκε εξαιρετικά λεπτή η ισορροπία μεταξύ επιχείρησης και πρωταθλητισμού. Πάντως, δεν είναι διατεθειμένος να το βάλει κάτω: «Αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Το μυαλό τώρα είναι στο Τόκιο, το 2020. Θα είμαι 49 χρονών αλλά αν δεν έχω τραυματισμούς θα αγωνιστώ».
«Θα χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι»
Ο Μάμαλος περιμένει από τον Απρίλιο του 2009 να διοριστεί. Και σύμφωνα με τον νέο νόμο για τα προνόμια των αθλητών με πρώτες θέσεις σε Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες θα καθυστερήσει κι άλλο. Γιατί ο νόμος, που έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, υποχρεώνει τους αθλητές να αποσυρθούν από την ενεργό δράση για να κατοχυρώσουν μια θέση στο Δημόσιο.
Ο Μανώλης Στεφανουδάκης, που βρέθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι από τον Απρίλιο του 2007, θύμα του Μολώχ της ασφάλτου, παντρεμένος και με ένα κοριτσάκι έξι ετών, χρυσός Παραολυμπιονίκης στον ακοντισμό στο Ρίο και χάλκινος στο Λονδίνο, είναι κάθετος στον τρόπο που θα αντιδράσουν οι αθλητές στις συναντήσεις που θα επιδιώξουν με την πολιτική ηγεσία. «Ενας νόμος δεν μπορεί να αλλάζει στο παρά πέντε. Είναι χυδαίο αυτό που έγινε. Αν χρειαστεί, θα χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι. Ενας αθλητής μπορεί να μην είναι τόσο τυχερός όσο εγώ και να μην έχει χορηγούς. Είναι σκανδαλιστικά άδικο να μην έχει την ευκαιρία να αθλείται», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο 33χρονος Ηρακλειώτης αθλητής. Και όποιος γνωρίζει τι εστί Κρητικός, μπορεί να αντιληφθεί πως η… προειδοποίηση του Στεφανουδάκη κάθε άλλο παρά κούφια μπορεί να χαρακτηριστεί.
Χάρη στην οικογένειά του, έχει καταφέρει να κάνει πρωταθλητισμό: «Ολοι τους είναι δίπλα μου. Αντιλαμβάνονται τις οικονομικές δυσκολίες. Με έχουν στηρίξει με κάθε τρόπο, πάντα προσπαθώντας να μη με φέρουν σε δύσκολη θέση. Είναι απλοί αγρότες και δίνουν από το υστέρημά τους. Με το δικό μου πρόγραμμα πήγαν όλοι». Το κατά πόσο ο ίδιος θα συνεχίσει παραμένει άγνωστο. «Εχω κάποια προβλήματα υγείας. Είναι άθλος που έφτασα εδώ. Πρέπει να κοιτάξω πρώτα την υγεία μου, γιατί χωρίς αυτή δεν πας πουθενά. Κι όταν ο οργανισμός χτυπάει καμπανάκι, πρέπει να τον ακούς».
Με σπουδαίο νονό από την Κρήτη
Το κατά πόσο τον 45χρονο Σεζόν Φερνάντες τον βάφτισε -κατά τη λαϊκή ρήση- τρελός παπάς είναι άγνωστο. Σίγουρα όμως το λάδι ήταν κρητικό και ήρθε από τα χέρια του συναθλητή του, Μανώλη Στεφανουδάκη, που έγινε πριν από περίπου τρία χρόνια ο νονός του χρυσού Παραολυμπιονίκη στη σφαιροβολία. Ο Σεζόν βαφτίστηκε Γιάννης (Φερνάντες) και Χριστιανός Ορθόδοξος για να κάνει θρησκευτικό γάμο το 2013 με την Ελληνίδα εκλεκτή της καρδιάς του. Πλέον μένει να κάνει και ένα μωράκι. «Τώρα που πήρα το χρυσό ήρθε η ώρα», λέει ο Φερνάντες,, που το 2001, σε αγώνα ράγκμπι Ελλάδας – Μάλτας, ύστερα από «δολοφονικό» μαρκάρισμα βρέθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι. Γεννημένος στη Ζιμπάμπουε, ο Σεζόν -ή Γιάννης πλέον- Φερνάντες ήρθε στα 21 του στην Ελλάδα. Κι από τότε αποφάσισε ότι δεν θέλει να ξαναφύγει. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στη σφαίρα το 2003 και την πρώτη του επιτυχία την έφερε το 2006 με τα χρώματα της Πορτογαλίας -χώρα καταγωγής του πατέρα του- με τη μητέρα του να έχει καταγωγή από Αγγλία και Ολλανδία.
«Ευχαριστώ την Πορτογαλία, αλλά η καρδιά μου χτυπάει για την Ελλάδα. Είναι υπέροχο να ακούς τον Εθνικό Υμνο» λέει ο 45χρονος Φερνάντες, που αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ανθρώπου που -δυστυχώς- χρειάστηκε να περάσει στην απέναντι πλευρά για να αντιληφθεί κάποια πράγματα και αποκαλύπτει ένα «παιδικό» του παράπτωμα: «Πριν από χρόνια στην Ξάνθη πάρκαρα καλύπτοντας 20 εκατοστά σε μια ράμπα για αναπηρικά αμαξίδια. Μου πήραν τις πινακίδες. Τότε δεν κατάλαβα. Αυτοί οι είκοσι πόντοι όμως είναι το… Grand Canyon!».
Οπως σχεδόν όλοι οι Παραολυμπιονίκες, και ο Φερνάντες δεν είναι εύκολο να αθληθεί: «Ξέρω ότι είναι δύσκολο το κράτος να βοηθήσει. Εισπράττω το επίδομα, έχω τους χορηγούς, αλλά κυρίως τη γυναίκα μου, που αποτελεί το στήριγμά μου και με βοηθάει και οικονομικά» λέει και κάνει μια δυσοίωνη πρόβλεψη: «Παλαιότερα κάναμε πρωταθλητισμό με ρίσκο. Κάποιοι έπαιρναν και δάνεια. Φοβάμαι όμως για το μέλλον. Χωρίς χορηγούς δεν θα έχουμε αθλητές. Μόνο όσοι διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα θα τα καταφέρνουν, αλλά έτσι θα χαθούν πολλά ταλέντα…».
Ομως, κλείνει με μια εξαιρετικά σημαντική επισήμανση: «Η ζωή συνεχίζεται και δεν πρέπει να τα παρατάς».
Πηγή www.ethnos.gr