Παιδικά αναγνώσματα που ξεχώρισαν – Επιλογή από τη βιβλιοπαραγωγή των τελευταίων μηνών

Του Βασίλη Κουτσιαρή,
συγγραφέα παιδικών βιβλίων

Γ’ Μέρος

Με το τρίτο μέρος κλείνει το αφιέρωμά μου σε παιδικά αναγνώσματα που αξίζει να επιλέξουμε αυτές τις Άγιες μέρες είτε για να τα διαβάσουμε εμείς είτε για να δωρίσουμε σε φίλους και γνωστούς. Τα βιβλία που ξεχώρισα είναι: «Καληνύχτα, σκυλάκι / Καληνύχτα, γατάκι» (εκδ. Μεταίχμιο), «Ο καυχησιάρης κόκορας που ήθελε να γίνει πλανητάρχης» (εκδ. Καλέντη), «Το φεγγαράκι και εγώ» (Εκδ. Βακχικόν) και «Με ένα λευκό φτερό» (εκδ. Ελληνοεκδοτική). Αγαπημένο, το ολοκαίνουριο χριστουγεννιάτικο βιβλίο «Εσύ να με φωνάζεις Εμπενίζερ» (εκδ. Πατάκη), του Βαγγέλη Ηλιόπουλου, ο οποίος καταφέρνει περίτεχνα να φέρει τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς στο σήμερα, σε μια εντελώς πρωτότυπη και σύγχρονη εκδοχή της. Καλές γιορτές σε όλους! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!

Βιβλία που ξεχώρισαν:

Καληνύχτα, σκυλάκι
Καληνύχτα, γατάκι
Κείμενο – εικόνες: Κέιτι Μπάτον
Απόδοση: Μάρω Ταυρή
Μεταίχμιο
Ηλικία: 3+
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφόρησαν δυο καρτονέ βιβλία για παιδιά 3 ετών με ήρωες ένα σκυλάκι και ένα γατάκι αντίστοιχα.
Φτάνει η ώρα για ύπνο και οι δυο ήρωες μας παροτρύνουν να κοιμηθούμε. Πριν, όμως, συμβεί αυτό, σκέφτονται πως πρέπει να χαιρετήσουν όλους τους φίλους τους. Έτσι τους επισκέπτονται για να τους καληνυχτίσουν και στο τέλος εξαντλημένοι κοιμούνται και αυτοί.
Κατά τη διάρκεια βέβαια δυσκολεύονται να τους βρουν, γιατί είναι νύχτα. Χάρη, όμως, στο πανέξυπνο εύρημα του «μαγικού» φακού που περιλαμβάνεται στο βιβλίο και τη βοήθεια των μικρών αναγνωστών που τον χρησιμοποιούν για να «φωτίσουν» τις εικόνες, καταφέρνουν να τους καληνυχτίσουν.
Ο φακός δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο στα δυο βιβλία, καθώς τα παιδιά καλούνται να αναγνωρίσουν δεκάδες ζώα (αγελάδα, πρόβατο, κότα, σκυλάκι, μέλισσα κ.ά.) στις σκοτεινές σελίδες και πολλά ακόμα που τους συντροφεύουν (σκαντζόχοιρο, άλογο, σαλιγκάρι, ψάρι κ.ά.).
Δυο βιβλία που θα ενθουσιάσουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας και σίγουρα θα τους απασχολήσουν δημιουργικά στον ελεύθερό τους χρόνο για αρκετή ώρα.

Ο καυχησιάρης κόκορας που ήθελε να γίνει πλανητάρχης
Χρήστος Μπουλώτης
Εικόνες: Αιμιλία Κονταίου
Καλέντης
Όταν είχε ξαστεριά, ο άμυαλος κόκορας ξεπόρτιζε από το κοτέτσι, σκαρφάλωνε στη σκεπή και τσιμπολογούσε τα πιο λαμπερά αστέρια. Οι κότες τον συμβούλευαν να κρατηθεί, γιατί με τη φόρα που είχε πάρει θα έτρωγε και το φεγγάρι. Εκείνος, όμως, δεν άκουγε κανέναν. Πίστευε πως ήταν ο πιο όμορφος, ο πιο δυνατός, ο πιο έξυπνος, ο πιο ταλαντούχος κόκορας του κόσμου. Του άξιζε να χορταίνει με λαμπερά αστέρια και όχι με καλαμπόκι και σκουλήκια.
Φόρεσε μάλιστα και στον λαιμό του δυο βελούδινα παπιγιόν και γέμισε το στήθος του με παλιά στρατιωτικά παράσημα που βρήκε στο Μοναστηράκι. Έτοιμος πια, αποφάσισε κάθε μέρα να βγάζει έναν πολιτικό λόγο στην αυλή. Μια λαμπρή διεθνής καριέρα τον περίμενε. Θα γινόταν πλανητάρχης και όλος ο κόσμος θα μιλούσε για αυτόν. Τότε, καμιά δεκαριά κότες δεν άντεξαν πια, σκαρφάλωσαν στα πιο ψηλά κλαδιά και δίνοντας το σύνθημα τον κουτσούλησαν όλες μαζί…
Ο Χρήστος Μπουλώτης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς, και η Αιμιλία Κονταίου, μια από τις πιο ταλαντούχες εικονογράφους της γενιάς της, συνεργάζονται για μια ακόμη φορά. Το νέο τους βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη, θα το αγαπήσουν σίγουρα οι μικροί αναγνώστες, καθώς πραγματεύεται την αλαζονεία, αλλά και τις καταστροφικές συνέπειές της. Ο συγγραφέας επιστρατεύοντας το χιούμορ πλάθει μια υπέροχη ιστορία για τον ήρωά του, τον καυχησιάρη κόκορα, που δεν έλεγε να ακούσει τους γύρω του και να σταματήσει.
Το τέλος, μας κάνει να συμπονέσουμε τον ήρωα και να ελπίσουμε πως και κείνος από κάπου μακριά θα κοιτάζει πια με άλλο μάτι τον ίδιο ουρανό. Γλυκόπικρο φινάλε, από αυτά που μας αρέσει πολύ να διαβάζουμε από τον αγαπημένο Χρήστο Μπουλώτη.

Το φεγγαράκι και εγώ
Κείμενο – εικόνες: Andreja Peklar
Μετάφραση – διορθώσεις: Βίκυ Πορφυρίδου
Εκδόσεις Βακχικόν
Η μικρή ηρωίδα ξαπλώνει στο κρεβάτι της δίπλα στο παράθυρο. Τα αγαπημένα της παιχνίδια: Ένας λαγός, μια αρκούδα, μια σκάλα και μια μπάλα με άσπρες βούλες γίνονται η αφορμή για ένα μαγικό ταξίδι, μόλις κλείνει τα μάτια της. «Πάμε μια βόλτα μακριά!» φωνάζει στο φεγγαράκι που της χαμογελά από ψηλά. Εκείνο δεν της χαλά χατίρι. Ρίχνει το κόκκινο σκοινί και κείνη πετάει μαζί του. Το κρυφτό είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. Φυσικά, δεν είναι μόνοι τους. Η αρκούδα και ο λαγός τους συντροφεύουν. Ώσπου φτάνει η ώρα του γλυκού αποχαιρετισμού. Το μικρό κορίτσι είναι σίγουρο πως το φεγγαράκι της θα την προσέχει από κει ψηλά…
Μια γλυκιά και τρυφερή ιστορία για την αγάπη, τη φιλία, αλλά και τη φαντασία των μικρών παιδιών. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας και αποτελεί μια ιδανική ιστορία καληνύχτας.
Αξίζει να αναφερθούμε στην εκπληκτική εικονογράφηση της Σλοβένας εικονογράφου Andreja Peklar. Με τις εικόνες της – αυτά τα μικρά έργα τέχνης – δίνει πνοή και ένταση στην ιστορία, καταφέρνοντας να μας παρασύρει και μας στο μαγικό ταξίδι του κοριτσιού.
Το βιβλίο τιμήθηκε με το Kristina Brenkova Award το 2019 (ως το καλύτερο παιδικό βιβλίο της χρονιάς στη Σλοβενία) και τα βραβεία Nami Concours και Purple Island.

Με ένα λευκό φτερό
Ελένη Μπετεινάκη
Εικόνες: Αιμιλία Κονταίου
Ελληνοεκδοτική
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια λίμνη που χώριζε το δάσος στα δυο. Εκεί ζούσε ένας ολόλευκος κύκνος, που κάθε πρωί κολυμπούσε ώς την απέναντι όχθη, κοίταζε τα άλλα πουλιά να πετούν μακριά και καρτερούσε την επιστροφή τους. Στην αντίπερα όχθη, κάθε πρωί έρχονταν δυο κορίτσια, η Μυρσίνη πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιό της και η αδερφή της η Ελευθερία. Η Μυρσίνη έστρεφε το βλέμμα της στον ουρανό και βλέποντας τους κύκνους να πετάνε, ευχόταν να μπορούσε και κείνη να πετάξει. Μια μέρα ένα φτερό του ολόλευκου κύκνου έπεσε στα νερά της λίμνης. Από κει παρασύρθηκε από τον αέρα και αφού ταξίδεψε για πολλή ώρα, προσγειώθηκε στα γόνατα της Μυρσίνης. Εκείνη το ακούμπησε στο μάγουλό της, έκλεισε τα μάτια της και άρχισε με τη φαντασία της να ταξιδεύει…
Μια τρυφερή, παραμυθένια ιστορία, από αυτές που αγαπάμε να διαβάζουμε από την Ελένη Μπετεινάκη, κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική. Ένα λευκό φτερό γίνεται αφορμή για να μιλήσουμε για τη φιλία, την αγάπη, αλλά και τις ίσες ευκαιρίες που οφείλουν να έχουν όλα τα πλάσματα στη γη, άνθρωποι και ζώα. Η εικονογράφηση – από τις ωραιότερες της Αιμιλίας Κονταίου – ακολουθεί την παραμυθένια αφήγηση και μας εντυπωσιάζει με τις αντιθέσεις, τα ονειρικά τοπία και τα σαγηνευτικά πρόσωπα.

Αγαπημένο βιβλίο

Εσύ να με φωνάζεις Εμπενίζερ
Βαγγέλης Ηλιόπουλος
Εικόνες: Ντανιέλα Σταματιάδη
Πατάκης
Το νέο χριστουγεννιάτικο βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου βασίζεται στον πασίγνωστο ήρωα Εμπενίζερ Σκρουτζ από την κλασική και αγαπημένη σε όλους «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς. Όπως ο Εμπενίζερ τότε, έτσι και ο ήρωας (που θα μπορούσε στη θέση του να είναι ο καθένας μας, αφού η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη) για κάποιο λόγο – που δεν αναφέρεται στην αρχή – δεν θέλει τα στολίσει, δεν θέλει να έρθουν καν τα Χριστούγεννα. Η ευφορία, η χαρά, η μαγεία των ημερών για κείνον δεν σημαίνουν τίποτα. Όπως και στη Χριστουγεννιάτικη ιστορία (με τον Μάρλεϊ και τα φαντάσματα των Χριστουγέννων) έτσι και στην ιστορία αυτή εμφανίζεται ο Χ για να υπενθυμίσει με κάθε τρόπο πως αυτές τις Άγιες μέρες αξίζει να τις περνάμε με την οικογένεια και τους φίλους μας.
Ο Χ φεύγει, μόνο όταν είναι σίγουρος πως ο μικρός ήρωας δεν θα μείνει μόνος στις γιορτές. Στην ιστορία ο Χ δεν αποκαλύπτεται (η εικονογράφος αφήνει ελάχιστα σημεία του σώματός του να αποκαλυφθούν κατά τη διάρκεια της αφήγησης) γιατί θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, ο μπαμπάς, η μαμά, ο φίλος ή το πνεύμα των Χριστουγέννων, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο φέρνει τη μαγεία στα σπίτια μας και τη ζεστασιά στις καρδιές μας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η εμφάνισή του στο τελευταίο σαλόνι πάνω στη σκεπή. Χαιρετά για να συνεχίσει το ταξίδι του στο επόμενο θλιμμένο ή απογοητευμένο παιδί, ποιος ξέρει με ποιο μεταφορικό μέσο…
Ο Β. Ηλιόπουλος καταφέρνει περίτεχνα να φέρει τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» στο σήμερα, σε μια εντελώς πρωτότυπη και σύγχρονη εκδοχή της, για να απευθυνθεί σε πολύ μικρά παιδιά. Στην πετυχημένη αυτή προσπάθειά του έχει ως σύμμαχο την εξαιρετική Ντανιέλα Σταματιάδη, που συμπορεύεται μαζί του, για να φτάσουν σε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Άφησα για το τέλος, το πιο συγκλονιστικό σημείο της ιστορίας. Στο γιατί δηλαδή πίστευε πως τα άλλα παιδιά δεν θα τον ήθελαν πια στην παρέα τους. Τι συνέβη τον τελευταίο καιρό και όλα άλλαξαν για κείνον. Η απάντηση δίνεται όχι από τον συγγραφέα, αλλά μέσω της εικονογράφησης στα τελευταία σαλόνια. Το τεχνητό μέλος στο δεξί κάτω άκρο του παιδιού έρχεται ως γροθιά στο στομάχι, για να μας υπενθυμίσει πως ό,τι και αν μας συμβεί, όσο δύσκολο και αν φαντάζει στα μάτια μας, οφείλουμε να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε παρακάτω, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Η ζωή είναι όμορφη και οι Άγιες μέρες θα μας το υπενθυμίζουν πάντα αυτό.