Ο Βόλος εθίστηκε στη βία “Θ”

Το έχουμε πει πολλές φορές και δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: οι απειλές και η άσκηση βίας εναντίον πολιτικών είναι ασυμβίβαστες με τη δημοκρατία. Πρόκειται για ένα θεμελιώδες ζήτημα αρχής της κοινωνικής οργάνωσης, επομένως είναι αυτονόητη η καταδίκη των επεισοδίων που εμφανίστηκαν τα τελευταία 24ωρα, με θύματα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφωνούμε κάθετα με την άποψη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δρέπουν τους καρπούς που έσπειραν γιατί δεκάδες φορές τα στελέχη του διέλυαν συγκεντρώσεις αντίπαλων κομμάτων και προπηλάκιζαν πολιτικούς αντιπάλους, με τους τοπικούς κομματάρχες στη συνέχεια να δικαιολογούν τη βία ανάλογα με το θύμα της ή την πολιτική που αυτό εξέφραζε. Και διαφωνούμε γιατί η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική.
Είναι αλήθεια ότι η ζυγαριά της δημοκρατίας έγειρε επικίνδυνα και στο Βόλο με τα γεγονότα να είναι δεκάδες, με ευθύνη τους καθώς «έκλειναν το μάτι» στους πρωταγωνιστές. Παρελάσεις διαλύθηκαν, η πόλη κάηκε αρκετές φορές. Τα γεγονότα δεν οργανώνονταν, αλλά προαναγγέλονταν και ήταν αποκλειστική τους ευθύνη να σταματήσουν αυτή την αθλιότητα. Με την πάροδο του χρόνου, οι πρωταγωνιστές άλλαξαν, αλλά η βία δεν σταμάτησε.
Τη βία τη ζούμε πλέον σε κάθε μορφή μέσα και στα Δημοτικά Συμβούλια του Βόλου, με πρωταγωνιστές τα πρόσωπα της ίδιας της εξουσίας, τους βολεμένους και όχι τους δήθεν «αγανακτισμένους».
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι σιγά-σιγά διολισθήσαμε ως οργανωμένη κοινωνία στην αποδοχή αντι-θεσμικών και ανομικών συμπεριφορών σε τέτοιο βαθμό, που φτάσαμε στο σήμερα να τις αντιμετωπίζουμε ως «κανονικές».
Αν δεν αντιδρούμε για μία σφαλιάρα, η για χυδαία βρισίδια, γιατί να αντιδράσουμε για δύο ή τρεις σφαλιάρες ή για την απαξίωση της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου; Πού τίθεται το όριο του αποδεκτού αριθμού σφαλιαρών; Και αφού εθιζόμαστε σε αυτή την «κανονικότητα», γιατί να μην αρχίσει ο εθισμός μας και στις κλωτσιές ή τις γροθιές; Και, κάπως έτσι, πάει λέγοντας…
Η απουσία ενός μετώπου των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου εναντίον της βίας που αντιμετωπίζει η πόλη, όχι στα λόγια, αλλά στις πράξεις, έχει μετατρέψει το Δημοτικό Συμβούλιο σε φαρ-ουεστ, γιατί ακριβώς οι δυνάμεις που εκφράζουν τη βία, σε κάθε μορφή, έμειναν ανεξέλεγκτες να καταρρακώνουν αξιοπρέπειες με ψεύδη. Αν το τοπικό πολιτικό σύστημα ήταν ώριμο, ήδη οι πολιτικές δυνάμεις, έστω αυτές που κινούνται εντός συνταγματικού τόξου, θα είχαν συνεννοηθεί και θα είχαν δώσει ισχυρά μηνύματα στην κοινωνία. Η πολιτική διαφωνία είναι εξίσου απαραίτητη με την ανάγκη νηφαλιότητας και επιχειρημάτων στο διάλογο, για να βρεθεί μια κοινή συνιστώσα δράσης. Αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει και δρέπουμε τους καρπούς της πολιτικής και κοινωνικής μόλυνσης.