Ο Σπύρος είναι 14 και δεν έχει ποτέ «πυρετό»

Ένας μαθητής στο Γυμνάσιο Τσαγκαράδας δεν μοιάζει με κανέναν. Δεν αριστεύει, με την έννοια που προσδίδουμε στην αριστεία και όμως οι καθηγητές του θεώρησαν ότι αξίζει ένα βραβείο. Ένα συμβολικό δώρο επιβράβευσης. Το έλαβε την Παρασκευή από την καθηγήτρια των Γαλλικών. Γιατί; Γιατί Δεν καταγράφει καμία απουσία. Το απουσιολόγιο του σχολείου δεν γράφει το όνομά του. Δεν αρρωσταίνει ποτέ, δεν έχει ποτέ… αμυγδαλές ή πονόκοιλο και όταν χιονίζει επιβάλλει στους γονείς του να τον μεταφέρουν με το αυτοκίνητο από το Ξουρίχτι όπου είναι το σπίτι του, στο σχολείο.
Είναι μαθητής του 16. Δεν είναι άριστος, δεν διεκδικεί πρωτιές, δεν είναι «καθαρόαιμο κούρσας», που εκπαιδεύεται για 20αρια. Πιστεύει όμως στον εαυτό του και οι γονείς του αφήνουν μακριά συμπεριφορές και αντιδράσεις που θα τον κάνουν να υποψιασθεί ότι η αγάπη τους εξαρτάται από τους βαθμούς του τριμήνου.
Οι καθηγητές του αναγνωρίζουν τον Σπύρο της Β’ Γυμνασίου γιατί δεν «παραδίδει τα όπλα» ποτέ. Είναι αγωνιστής και ας μην είναι ο πρώτος. Δεν του το ζήτησαν ποτέ να γίνει γιατί βλέπουν πως είναι ένα παιδί με συνέπεια και η επιλογή του θα τον οδηγήσει στους στόχους του, όποιοι και αν είναι αυτοί.
Ο Σπύρος είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσει το όνειρό του. Το σχολείο καθορίζει σημαντικά τον τρόπο σκέψης και ζωής του γιατί εκεί έμαθε να ανήκει σε ένα σύνολο, να αναγνωρίζει πως οι δυνατότητες όλων δεν είναι ίδιες αλλά καθένας βάζει στον κύκλο της ομάδας αυτό που μπορεί. Έμαθε να υπάρχει επειδή συνυπάρχει , να καταλαβαίνει ότι στο σχολείο τα χέρια πρέπει να «κρατάνε» και όχι απλώς να «πιάνουν» τα παιδιά. Γι’ αυτό δεν έχει ποτέ… πονόκοιλο, κάτι που μεταξύ μας, μάς φαίνεται εξωπραγματικό.