Καλεσμένος μας σήμερα ο ποινικολόγος, συγγραφέας, ποιητής, flâneur, Κυριάκος Παπαγεωργίου
Καλωσόρισες, Κυριάκο
Δεν δέχεται ερωτήσεις
Θέλει κάτι να διηγηθεί
Ας τον ακούσουμε… Ο Κυριάκος Παπαγεωργίου, ό,τι και να διηγηθεί, αξίζει, γιατί είναι δικό του βίωμα, είναι η δικιά του Madeleine… Με τις ευλογίες του Proust, πάντα.
Λένε οι περισσότεροι πως δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Μέγα λάθος! Όπως μέγα λάθος κάνουν και οι άλλοι που δεν είναι λίγοι. Πως υπάρχει και παραϋπάρχει το τέλειο έγκλημα…
Καθάριζα ένα κρεμμύδι. Κι έπρεπε να εξαφανίσω κάθε ίχνος από την παρουσία του. Από τη φλούδα που πετιότανε σκόρπιζαν πάνω στο τραπεζάκι διάφορα τεμάχια του φλοιού και της ψίχας του κρεμμυδιού.
Όλοι οι ντέντεκτιβ του κόσμου και όλα τα τμήματα ανθρωποκτονιών γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει το τέλειο έγκλημα.
Ωστόσο, εγώ, υπακούοντας στους κανόνες απαλείψεως των ιχνών του εγκλήματος της κρεμμυδοτομής, όφειλα ένα προς ένα τα σκόρπια κομμάτια του τεμαχισμένου καρπού να τα συγκεντρώσω σε μια χαρτοπετσέτα, για να τα εξαφανίσω, ώστε να μην αφήσουν ίχνη υποψίας χρήσης και φαγητού, ύστερα από την κοπή τους.
Έφτανε αυτό; Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος από το μελετώμενο έγκλημα κοπής και βρώσης του κρεμμυδιού;
Ας δούμε τι λέει το Ειδικό Τμήμα Προλήψεως της Κρεμμυδοφαγίας.
Κάθε έγκλημα, όσο καλά κι αν είναι σχεδιασμένο, έχει τουλάχιστον ένα αδύνατο σημείο και αυτό είναι που μπορεί να οδηγήσει στην αποκάλυψη του δράστη.
Γιατί εγώ ήμουν ασφαλώς ο δράστης και η ανάκριση έπεσε πάνω μου πιέζοντάς με να ομολογήσω ένα έγκλημα που έκανα και, ωστόσο, το αρνιόμουν φροντίζοντας να εξαφανίσω κάθε ίχνος του.
Τι έκαμα λοιπόν για να σβήσω κάθε ίχνος υποψίας του παραπάνω εγκλήματος; Πρώτα πρώτα έπλυνα το σώμα του εγκλήματος. Το μαχαίρι δηλαδή, με σαπούνι, ώστε να μη μυρίζει. Έπειτα συνέλεξα όλα τα λεπτοφυή στρώματα του κρεμμυδοφλοιού και τα τύλιξα σε μια πετσέτα από χαρτί και την πετσέτα σε ένα φόιλ που το ζούπηξα αρκετά για να μη διαφύγει καμία δυσάρεστη οσμή από τα σκόρπια τρίμματα.
Τέλος αέρισα καλά την κουζίνα, έφαγα προσεχτικά τον καρπό, μαζί με μαϊδανό κι αμέσως μετά δάγκασα δυο σπόρους γαρύφαλλου που μείωναν δραστικά την εκπομπή οσμών στους τρίτους.
Πίστευα έτσι ότι είχα κάνει το τέλειο έγκλημα. Αυτή ακριβώς η βαθιά πεποίθηση ότι δεν είχα διαπράξει το έγκλημα της κρεμμυδοφαγίας κι ότι θα παραμείνει ανεξιχνίαστη η πράξη μου με όπλισε με την κραταιά βεβαιότητα ότι θα μείνω ατιμώρητος.
Όμως το να κάνεις ένα έγκλημα και να τη σκαπουλάρεις είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο.
Έστω λοιπόν ότι εξαφάνισα όλα τα ενδεχόμενα στοιχεία που προεξοφλούν την αντικειμενική υπόσταση του τέλειου εγκλήματος.
Ήταν τέλειο το έγκλημά μου;
Όταν μπήκαν οι ανακριτικές αρχές στο σπίτι, για να κάνουν αυτοψία και να πάρουν δείγματα από την επιφάνεια του τραπεζιού και πειστήρια από τον χώρο, μύρισαν προσεχτικά όλες τις αίθουσες και τους διαδρόμους χωρίς να εντοπίσουν ίχνη του εγκλήματος και έφυγαν, με σκοπό βέβαια να συνεχίσουν τις ανακρίσεις σε άλλο επίπεδο.
Από τα εγκληματολογικά εργαστήρια δεν προέκυψε κάποια ένδειξη ή πιθανότητα που να οδηγεί με ασφάλεια στην τέλεση του εγκλήματος.
Ο σκουπιδοτενεκές ελέγχθηκε επισταμένα, αλλά ήδη τα πατικωμένα χαρτάκια και το φόιλ είχαν εκπαραθυρωθεί, με αποτέλεσμα να μη βγει κάποιο πόρισμα υπονοιών από την εξαντλητική διερεύνησή του.
Ειδικό συνεργείο εξαερισμού που ανέλκυσε οσμές και περιπλανώμενες μυρωδιές από την ατμόσφαιρα του σπιτιού και ιδίως από την κουζίνα με ειδικό αεριοσυλλέκτη, δεν απέδωσε κι έτσι εγκαταλείφθηκε η έρευνα και η ανάκριση πήρε άλλη μορφή.
«Τι έφαγες», με ρώτησε ο ανακριτής.
«Γεμιστά», του είπα, αν και μπορούσα να προδοθώ από την απάντησή μου, αφού με τα γεμιστά πάει τέλεια το κρεμμύδι.
«Τι συνόδευαν το κυρίως σου πιάτο», με ρώτησε τώρα ο εισαγγελέας της Τρωκτικής Δικαιοσύνης.
«Ελιές, τουρσί και… πίκλες», του απάντησα αυθόρμητα, μη κρατώντας αποστάσεις απέναντι στη συνδυαστική των πονηρών ερωτήσεων.
«Κρασί ήπιες», με ξαναρώτησε.
«Kαι βέβαια», του απάντησα, «αφού τα γεμιστά και οι πίκλες… συγγνώμη το τουρσί τραβάνε ρετσίνα».
«Ρετσίνα ήπιες ή κοκκινέλι», συνέχισε ο εισαγγελέας κι ενώ η γραμματέας του πληκτρολογούσε «το κοκκινέλι», πριν καν απαντήσω εγώ.
«Πίκλες έφαγες ή τουρσί», με ξαναρώτησε.
«Πίκλες σας είπα, όχι τουρσί… άλλωστε το ίδιο είναι»…
«Ναι, αλλά το είπες δυο φορές, καταφατικά»…
«Δεν κατάλαβα την παρατήρησή σας’… είπα.
«Το έγκλημά σου είναι τετελεσμένο» μου είπε ο εισαγγελικός λειτουργός «και πρέπει να ομολογήσεις ότι έφαγες με τα γεμιστά και κρεμμύδι»…
«Μα πώς»… τόλμησα να αντιδράσω, δίχως να εννοήσω από πού συμπέρανε ο δαιμόνιος αυτός δικαιοκρίτης τη βεβαιότητά του περί της ενοχής μου…
«Ομολόγησε εσύ…», μου είπε, «…κι εγώ θα σου αποκαλύψω πώς συμπέρανα ότι διέπραξες το έγκλημα, χάρη σε ένα κενό, μια τρύπα που δεν έκλεισες, στη διάρκεια της απόπειράς σου να εξαφανίσεις όλα τα ίχνη, ενισχύοντας ατελώς, όλες τις ρίζες του τέλειου εγκλήματος…
Πίσω από τον ανακριτή και τον εισαγγελέα προφανώς δεν είχα παρατηρήσει δυο γυναίκες. Ήταν η γραμματέας και η βοηθός του εισαγγελέα, η οποία κάποια στιγμή έκλεισε το ένα μάτι στον προϊστάμενό της…
Ήταν αυτό κάτι; Όπως έμαθα πολύ αργότερα η βοηθός εισαγγελέα είχε σπουδάσει ψυχεδελική σωματογραφία και ανέκρινε με μια πολύ πρωτότυπη μέθοδο αποκάλυψης των σωματικών κινήσεων και αντιδράσεων του ανακρινομένου, που προδίνεται πλέον με ευκολία μπροστά στη Σωματοδραστική Ψυχολογία…
Τι απ’ όλα με πρόδωσε; Το κρεμμύδι ή το ότι το έφαγα κι ύστερα μ’ έφαγε κι εκείνο…
Γι’ αυτό σας λέω, δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Κι αφού εγώ πήρα όλα τα μέτρα και τις προφυλάξεις, έσβησα όλα τα πιθανά σημεία της αποκάλυψης και εξουδετέρωσα συλλήβδην όλες τις υποψίες της κρεμμυδοφαγίας, προετοιμάστηκα δε να απαντήσω με τέτοιο τρόπο στους ανακριτές που θα αποκλείονταν οποιαδήποτε διαρροή της ευθύνης μου, ε, τότε όχι…, δεν μπορεί να υπάρχει τέλειο έγκλημα…
Μπορείτε να βρείτε πού έκανα το ανεπαίσθητο εκείνο λαθάκι που οδήγησε τον Εισαγγελέα στον εντοπισμό του εγκλήματος και του δράστη;
*
Ο ευρών αμειφθήσεται με την εισαγωγή του αριστίνδην στη Σχολή Ψυχιατρικής Ανακριτικής και Εγκληματολογικής Μεθοδολογίας.
Αργά το βράδυ του Σαββάτου…