Ντριν-ντριν, και πάλι τη ζητούν
το κινητό χτυπάει,
σταυροκοπιέται λέγοντας
αμάν άλλο δεν πάει.
Είναι η πολλοστή φορά,
κοινώς την έχει πρήξει
κι αποφασίζει οριστικά
το θέμα να το λήξει.
-Εμπρός, αλό, ποιος με καλεί,
ποιος είστε; τον ρωτάει.
-Εγώ καλέ ο Αχιλλεύς,
αυτός της απαντάει.
Πήρα Μαρίνα να μου πεις
αν μίλησες στον Πάνο,
πάω να σκάσω απ’ το κακό,
δεν ξέρω τι να κάνω.
Πες του, είναι κρίμα κι άδικο,
μεγάλη αμαρτία,
ένας δικός σας άνθρωπος
να είναι σε αργία.
Πες του, είμαι πολύτεκνος,
λαοφιλής και τέτοια,
σαν δίκια πράξη να το δει
κι όχι σαν τα ρουσφέτια.
Πες του, δεν είναι τίποτα
βρες μια δικαιολογία,
για να περάσει στη Βουλή
μία τροπολογία.
Κι αφού Μαρίνα μου αυτό
θα το διευθετήσεις,
θα ήθελα σαν υπουργός
κάτι άλλο να φροντίσεις.
Η λειτουργία σήραγγας
έτσι όπως έχει γίνει,
να τη φορτώσεις στον κοντό
να ’ναι σ’ αυτόν η ευθύνη.
-Με ζάλισες μα δεν μπορώ
να το χωνέψω ακόμη,
ότι ζητάς για πάρτη σου
ν’ αλλάξουνε οι νόμοι.
Τι είναι αυτά που μου ζητάς
και κάνεις και μανούρα
κι έχει το θράσος να με πεις
και «τραγική φιγούρα»;
Ποιος είσαι πες μας κύριε,
ποια είναι η δουλειά σου;
Θα σου τα κόψω στο εξής
εγώ τα «γαλλικά» σου.
Η Μαρίνα, εγώ κατάλαβα,
είπε ότι λένε όλοι,
πως νοιάζεται για πάρτη του
και όχι για την πόλη.
άλικος