Ο ηθοποιός Δημήτρης Δρόσος από τη Σκόπελο υποψήφιος για το βραβείο «Μάνος Κατράκης»

Η συζήτηση με τον Δημήτρη Δρόσο δύσκολα περιορίζεται μόνο στα περί τέχνης και υποκριτικής, που υπηρετεί πιστά πολλά χρόνια τώρα. Ο Σκοπελίτης ηθοποιός, ο οποίος εξαργύρωσε την εντυπωσιακή ερμηνεία του στο «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ με μία υποψηφιότητα στα φετινά Θεατρικά Κορφιάτικα Βραβεία, όταν μοιράζεται τις σκέψεις του, αποδεικνύει από την πρώτη στιγμή ότι είναι ένας άνθρωπος συνειδητοποιημένος που έχει αρκετά πράγματα να πει.

Η περσινή σεζόν κύλησε ιδανικά για τον Δημήτρη Δρόσο. Υπήρξε μέλος του καστ στο «Κόκκινο ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη, που εξελίχθηκε στην τηλεοπτική επιτυχία της χρονιάς και πέτυχε υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Όμως, τα πήγε εξίσου περίφημα και στο θέατρο. Ο ρόλος του στην παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια» στο «Cartel» άγγιξε κοινό και κριτικούς και κάπως έτσι στις 26 Οκτωβρίου, θα διεκδικήσει το βραβείο α’ ανδρικής ερμηνείας πρόζας «Μάνος Κατράκης».
«Πήρα πάρα πολλά, απ’ όλη την ομάδα του Cartel, τον Βασίλη Μπισμπίκη, αλλά αυτό το υπέροχο ταξίδι έφτασε στο τέλος του», είπε ο 38χρονος ηθοποιός, ο οποίος μην έχοντας – επί του παρόντος – θεατρικές υποχρεώσεις, αφιερώνει χρόνο στην αγαπημένη του μπάντα, τους «Dreamy Whispers», με τους οποίους συμπορεύεται την τελευταία τριετία κάνοντας διασκευές σε πολύ γνωστά ποπ κομμάτια, ενώ παράλληλα θα εμφανιστεί σε δύο ταινίες μικρού μήκους.

Στον απόηχο της υποψηφιότητάς του στα φετινά βραβεία, που θα δοθούν για 39η χρονιά από την Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης, ο Δημήτρης Δρόσος μίλησε για την παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια», στην οποία υποδύθηκε έναν διανοητικά ανάπηρο και τους λόγους που συζητήθηκε τόσο: «Η συγκεκριμένη δουλειά, μας έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθούμε τη διαφορετικότητα. Ζούμε πια σε έναν κόσμο, που αναγνωρίζουμε το διαφορετικό. Αυτό πρέπει να το δεχόμαστε. Να μη μας ενοχλεί και να μην το ενοχλούμε. Θεωρώ, όμως, ότι η κοινωνία στην Ελλάδα γίνεται πιο συντηρητική. Και στις υπόλοιπες χώρες συμβαίνει αυτό. Δυστυχώς. Οπότε, είναι πολύ εύκολο να δείξεις με το δάχτυλο και να πεις: «Να, ο καθυστερημένος», ενώ είναι ένα παιδί με ειδικές δεξιότητες. Ή ένας άνθρωπος που διαθέτει ομορφιά, έχει αυτόματα περισσότερες ευκαιρίες από κάποιον που είναι άσχημος. Συμβαίνει κατά κόρον αυτό. Όλα έχουν να κάνουν με το τι θέλεις να κάνεις, και ποιες αρχές κουβαλάς. Πόσο αξιοπρεπής είσαι και τι έχεις πάρει από την οικογένεια. Ελπίζω, κάποια στιγμή σ’ αυτή την κοινωνία, να επιτραπεί στον καθέναν να μπορεί να ζήσει όπως θέλει, και να δίνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Γιατί τότε μπορείς να γίνεσαι πιο χρήσιμος για την κοινωνία και για τους δίπλα σου. Μπορεί να ακούγονται ουτοπικά αυτά, αλλά είναι οι βαθιές απόψεις μου».

Ο Δημήτρης Δρόσος στάθηκε ιδιαίτερα στις αντιδράσεις του κοινού, καθώς έπεφτε η αυλαία: «Τους περισσότερους τους έβλεπα σε κατάσταση σοκ. Είδα ότι το κοινό σε γενικές γραμμές, μιλώ για ένα 80-90%, μετατοπιζόταν. Έβλεπε και κάτι άλλο, έναν κόσμο, που υπάρχει, αλλά μπορεί να μην είναι ο κόσμος του. Αυτό, ίσως, είχε να κάνει με το ότι, όταν περνούσες από την Αγίας Άννης, όπου βρισκόταν μέχρι πρότινος το θέατρο στον Ελαιώνα, το πρωί κυκλοφορούσαν αθίγγανοι που πούλαγαν πράγματα στο παζάρι, ρακοσυλλέκτες, ενώ ακριβώς δίπλα ήταν το hot spot με τους πρόσφυγες. Κακά τα ψέματα, είναι το περιβάλλον μας. Δεν είναι μόνο το σπίτι και ο νοικοκύρης. Βγαίνεις και αντικρίζεις τον άστεγο, τον ηρωινομανή, υπάρχουν κι αυτοί, τους οποίους η κοινωνία οφείλει να τους δίνει ελπίδα. Τα πιο σοβαρά πράγματα συμβαίνουν δίπλα μας. Καλό θα ήταν να ανοίγουμε τα μάτια, και να τα βλέπουμε όλα. Εκεί είναι που δεν αισθανόμαστε μόνοι. Όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας και να πούμε: «Δες, εγώ βρίσκομαι καλύτερα από τον διπλανό». Αλλά για να πάμε την κοινωνία ένα βήμα παραπέρα».