Ο κ. Ανδρέας Μαβίδης, λάτρης των καναρινιών, έχει σημαντικές βραβεύσεις για αυτά. Αναφέρεται στα πανελλήνια πρωταθλήματα στα οποία έλαβε μέρος με επιτυχία και φέτος, αλλά και για το πώς βλέπει με άλλο πια μάτι τη φύση με τη συνείδηση που έχει αποκτήσει για τα αγαπημένα του πτηνά, αλλά και για όλα τα ζώα.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
«Από μικρό παιδί μού άρεσαν τα πουλιά και ξεκίνησα από το δημοτικό σιγά σιγά, με ένα-δυο πουλιά και όσο περνούσε ο καιρός και μεγάλωνα, μεγάλωνε και ο πόθος και η αγάπη για το χόμπι. Περνούσα έξω από τα μαγαζιά και χάζευα τα πουλιά όπου ήταν τα πρώτα ερεθίσματα». Στη συνέχεια αναφέρεται στις σημαντικές διακρίσεις του σε πανελλήνια πρωταθλήματα: «Έχω πάρει κάποιες βραβεύσεις. Διαγωνίζομαι σε πουλιά τύπου και χρώματος. Είναι πολλές οι κατηγορίες που διαγωνίζονται τα πουλιά και κάθε πουλί έχει τη δικιά του κατηγορία. Φέτος στην Κρήτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα βγήκα πρώτος, στα γερμανικά λιποχρωμικά σκουφάτα κυρίως. Ασχολούμαι για αρκετά χρόνια, αλλά έχω ξεκινήσει από το 2017 να ασχολούμαι με το αθλητικό καναρίνι, το πιο αγωνιστικό. Πέρυσι στη Δράμα πάλι είχα πρωτιές στα έντονα κόκκινα λιποχρωμικά και στα τοπικά που γίνονται στη Λάρισα κάθε χρόνο έχω πρωτιές. Έχει γίνει πανελλήνιο στη Λάρισα, πέρυσι στη Δράμα και πρόπερσι στη Λάρισα συν τους τοπικούς διαγωνισμούς στη Λάρισα που γίνονται κάθε χρόνο».
Σκέφτεται επίσης να λάβει μέρος και σε διαγωνισμούς εκτός Ελλάδας: «Είναι ένας μεγαλύτερος στόχος. Μόνο και μόνο η συμμετοχή σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα καναρινιών από μόνο του είναι ένα όμορφο συναίσθημα, μια επιβράβευση γιατί έχει πολύ κόπο».
Ήδη συγκεντρώνει πολλά είδη καναρινιών: «Έχω κυρίως λιποχρωμικά καναρίνια, άσπρα, κίτρινα και κόκκινα, σε γερμανικά σκουφάτα πάντα. Είναι κάποια πουλιά που έχουν έναν σκούφο στο κεφάλι τους, το φτέρωμά τους είναι πλακέ, κάνουν ένα σκουφάκι. Σιγά σιγά με την ενασχόλησή μου, γνώριζα διάφορες ράτσες και διάφορες μεταλλάξεις καναρινιών και κατέληξα να ασχολούμαι με αυτά τα καναρίνια. Έχω ασχοληθεί με οπάλ λευκά, οπάλ κίτρινα, είναι μεταλλάξεις του κύριου καναρινιού, είναι μεταλλάξεις-υπομεταλλάξεις».
Στην ερώτηση εάν με τη συλλογή του βλέπει πια με άλλο μάτι τη φύση, απάντησε ότι «γενικά είναι ένα μαγευτικό συναίσθημα, όταν ξεκινάς ειδικά την αναπαραγωγή και τα πουλιά γεννιούνται, σκάνε από τα αυγά και σιγά σιγά μεγαλώνουν και βλέπεις την εξέλιξή τους. Σε έναν χρόνο από τη μέρα που γεννιούνται σχεδόν πάνε σε έναν διαγωνισμό, παίρνουν μία διάκριση, αυτό είναι μία ικανοποίηση και σίγουρα συντηρείς μία ράτσα. Είμαι παιδί της φύσης και έχω κάποια συνείδηση για όλα τα ζώα.
Η αγάπη μου για τα πουλιά, το πάθος αυτό είναι μεγάλο και έντονο. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα, είναι μία ενασχόληση, ένα χόμπι που πρέπει και μικρά παιδιά να μπαίνουν μέσα σε αυτό έτσι ώστε να αποφεύγουν άλλα κακά που υπάρχουν στην κοινωνία».