Ένας νέος συγγραφικός κύκλος μόλις άνοιξε για τη Νένα Ζήση και τον Απόστολο Παντσά, αφού πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο που υπογράφουν από κοινού. «Τα παιδιά της ομίχλης» (Εκδόσεις Ωκεανός) τιτλοφορείται το έργο τους, ένα μυθιστόρημα που ενώνει λογοτεχνικά τη Σμύρνη της Μικρασιατικής Καταστροφής με τη Νέα Ιωνία Βόλου. Η εξιστόρηση της ζωής των πρωταγωνιστών καλύπτει μία περίοδο μισού και πλέον αιώνα, με τον Εμφύλιο και την εξορία να μεσολαβούν, ενώ οι δύο συγγραφείς μεταπλάθουν την τοπική Ιστορία σε χαρισματική αφήγηση.
Τόσο ο Απόστολος Παντσάς, όσο και η Νένα Ζήση, συνδιαλέγονται με πτυχές της σύγχρονης ιστορικής διαδρομής της πόλης που ζουν, με τον Βόλο να αποτελεί το κάδρο της ιστορίας που εμπνεύστηκαν και η οποία ολοκληρώνεται τη 18η Οκτωβρίου 1981, την ημέρα δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ανέβηκε για πρώτη φορά στην εξουσία της χώρας. Στο άκουσμα της κυκλοφορίας των «παιδιών της ομίχλης», το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος είναι το πώς προέκυψε η συλλογική γραφή του έργου. «Μέσα από μία λογική συνέχεια του πράγματος, σε σχέση με την αναδίφηση της τοπικής Ιστορίας και βεβαίως την «ακτινογράφηση» των προφορικών μαρτυριών που τεκμηριώνονται με ιστορικά γεγονότα και συνθέτουν τα δομικά στοιχεία της τοπικής κοινωνίας μας», είπε ο κ. Παντσάς, ενώ παίρνοντας τον λόγο η σύζυγός του, συμπλήρωσε: «Το βιβλίο μιλάει για την Καταστροφή της Σμύρνης, την έλευση των Μικρασιατών προσφύγων στην περιοχή μας πριν από έναν αιώνα και τη δημιουργία της Νέας Ιωνίας με όλα τα ιδιαίτερα στοιχεία που κουβαλάει: Από τις συνήθειες των κατοίκων της μέχρι την ίδρυση της Νίκης. Σειρά παίρνει ο Εμφύλιος που ακολούθησε μετά την Κατοχή, με την πρωταγωνίστρια να εξορίζεται στο Τρίκερι με το παιδί της, ούσα μία από τις 5.000 γυναίκες που εκτοπίστηκαν εκείνα τα χρόνια στο νησί του Παγασητικού. Έπειτα το σκηνικό μεταφέρεται στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, τη δικτατορία των συνταγματαρχών και φτάνουμε μέχρι το 1981, δίνοντας μία πολιτική χροιά στην αφήγηση, χωρίς φυσικά να θέλουμε να πολιτικολογήσουμε. Συμπεριλάβαμε εξαιρετικά τοπικά ιστορικά στοιχεία, ενώ όλα διαπλέκονται με τη μυθοπλασία, μέσα από τη σχέση δύο ανθρώπων, ενώ ο μυθιστορηματικός επίλογος γράφεται τη δεκαετία του ‘90 και την εξέλιξη που έχει η ζωή της πρωταγωνίστριας».
Εμπειρία μοναχική το γράψιμο, αν μη τι άλλο. Εντούτοις, η συνεργασία στα «Παιδιά της ομίχλης» εξελίχθηκε σε μία δημιουργική διαδικασία για το βολιώτικο συγγραφικό δίδυμο, που πορεύθηκε σε νέους… δρόμους. «Το πρώτιστο για να γράψεις συνεργατικά είναι η ύπαρξη εμπιστοσύνης», ξεκαθάρισε η κ. Ζήση, ενώ παίρνοντας τη σκυτάλη ο κ. Παντσάς, είπε: «Το γράψιμο έχει μοναχική πορεία, η οποία γίνεται εργώδης όταν προκύπτει μέσα από τη σύνθεση. Μπήκαμε στον πειρασμό να το τολμήσουμε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, καθώς είχαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο».