Του Γιάννη Αναστασίου
Υποψήφιου Βουλευτή Μαγνησίας «Δημοκρατικής Συμπαράταξης»
Ας μιλήσουμε για το παλιό και το νέο… Είναι το βάλσαμο και η απάντηση στα προβλήματα της χώρας η διάκριση του παλιού και του νέου;
Αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι… όχι γιατί το νέο δεν είναι κινητήριος δύναμη για την αλλαγή, για το καινούργιο και το αύριο… αλλά γιατί το νέο στην Ελλάδα δυστυχώς, συνήθως παρουσιάζεται φτιασιδωμένο, ψευδεπίγραφο… και καταντά ανεπαρκές και αναποτελεσματικό.
Οι πολιτικές δυνάμεις που το επικαλούνται συνήθως απλώς το επικαλούνται… δεν υπηρετούν ένα μεταρρυθμιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει το νέο ν’ αναπτυχθεί για να προκύψει ως νέο εκ του αποτελέσματος , ή έστω ως ευδιάκριτο από το παλιό όχι όμως μόνο ως εικόνα.
Αλήθεια ποιο είναι τελικά το νέο; Ποια η σχέση του με το παλιό και πότε η επίκληση του νέου έστω και εάν συνοδεύεται με απειρία μπορεί να εμπνεύσει;
Τα εν λόγω ερωτήματα δεν έχουν μονοσήμαντες απαντήσεις… όλες όμως οι σκέψεις πέριξ αυτών των ερωτήσεων, έχουν κοινή βάση και αφετηρία, απαντώνται καλύτερα μέσω της αντιδιαστολής του τι δεν είναι τελικά νέο.
Προφανώς λοιπόν δεν είναι νέο ότι μοιάζει με το παλιό, ότι έχει πρακτικές και αποτελέσματα παλιού, ότι παρά την κολόνια που του φορεθεί μυρίζει ναφθαλίνη…
Κύριο συστατικό του παλιού όταν επιχειρείται να εμφανίζεται ως νέο στην πολιτική είναι, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Πρόκειται για τον ασφαλέστερο τρόπο προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ανάληψης της εξουσίας, ιδιαίτερα όταν αυτή επιτυγχάνεται με εθνολαϊκίστικες δυνάμεις ως συνοδοιπόρους.
Η επίκληση του νέου λοιπόν ως επίφαση, προκειμένου μέσω αυτού να οδηγηθεί η κοινή γνώμη στη διαφυγή της εντύπωσης από το πραγματικό αποτέλεσμα, αναδεικνύει και οδηγεί στην επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων… εν τέλει έρχεται απέναντι στην πολιτική.
Η επίκληση του νέου σήμερα στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το ΠΟΤΑΜΙ -μολονότι συγκρούονται για το ποιος εκ των δύο είναι ή δεν είναι τελικά το νέο-, δίνει την εντύπωση ότι όλοι οι υπόλοιποι εκφράζουν το παλιό.
Στην παρέα της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, ο μικρομεγαλισμός όταν αποκτά στοιχεία αλαζονείας, μπερδεύει τους πολίτες και δεν τους επιτρέπει λόγω των γρήγορων εκλογικών ρυθμών, ν’ αναρωτηθούν εάν το νέο μπορεί να υπάρχει και να ξεπηδά και μέσα από το παλιό.
Μπορεί λοιπόν το νέο να ξεπηδήσει μέσα από το παλιό; Μπορεί το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη να έχει στοιχεία και χαρακτηριστικά νέου; Η απάντηση δεν είναι απλή, έχει όμως μία βασική προϋπόθεση για να είναι θετική: Πόσο ριζωμένες με την ελληνική κοινωνία, τους πόθους και την διαχρονική της ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο με κοινωνική δικαιοσύνη, είναι οι αξίες στις οποίες πιστεύουν οι εφεδρείες των στελεχών και των πολιτών της Δημοκρατικής Παράταξης που σήμερα την υπηρετούν.
Το ΠΑΣΟΚ παρά τα λάθη της μεταπολιτευτικής περιόδου για τα οποία ευθύνεται που οδήγησαν στην οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε – μολονότι είναι ετεροβαρές το κόστος που ανέλαβε σε σχέση με την ΝΔ προκειμένου να σωθεί η χώρα από την άτακτη χρεοκοπία- πιστώνεται θετικά η πολιτική του προσφορά στην πλάστιγγα της ωφέλειας για τον τόπο . ΠΑΣΟΚ και προνομιούχοι έλληνες, αγρότες και ΕΣΥ, μεταρρυθμίσεις και είσοδος στην ΟΝΕ, είναι μόνο μερικές τις θετικές παρακαταθήκες της πολιτικής του παρουσίας διαχρονικά από το 1981…
Οι αξίες της σοσιαλδημοκρατίας της κεντροαριστεράς και των μεταρρυθμίσεων, δεν έπαψαν στην Ελλάδα ποτέ να μην εκφράζονται από το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ με το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε μία κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, έρχεται να θυμίσει μέσω της αλήθειας και της χρησιμότητας του στην επόμενη μέρα των εκλογών, την ανάγκη οι πολίτες ν’ αντιμετωπίσουν το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όχι ως το παλιό. Το ΠΑΣΟΚ στο οποίο μπόλιασαν όλες οι προοδευτικές αλλαγές που εξέλιξαν την χώρα, εξελίσσεται και το ίδιο. Συναντά πάλι το νέο με την παιδευτική ωριμότητα των λαθών του χθες. Το νέο που έχει περιεχόμενο, που λέει την αλήθεια, που έχει αλλάξει το στελεχιακό του δυναμικό σημαντικά, αυτό που μονότονα από το 2012 προτείνει την συνεργασία των ευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου, το νέο που δείχνει αλλά και πραγματικά είναι νέο γιατί θέλει να παραμερίσει επιτέλους στη χώρα το πελατειακό κράτος, η έννοια του πολιτικού κόστους ως εμπόδιο στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την χώρα.
Αυτό είναι νέο σήμερα… δεν είναι αλαζονικό, δεν είναι λαϊκίστικό, είναι ειλικρινές, εργατικό, προτείνει συνθέσεις και συνέργιες . Νέο είναι αυτό που μπορεί να οραματίζεται και πάλι την ελπίδα, όχι όμως μόνο ως σύνθημα ή ως ευκαιρία για εμπόριο… Οι επιπτώσεις του τρίτου μνημονίου είναι εδώ, το ερώτημα είναι εάν και το νέο όπου υπάρχει οι Έλληνες μπορούν να το δουν και να το εμπιστευθούν. Στο ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ζητάμε την εμπιστοσύνη των πολιτών για ν’ αποδείξουμε στην πράξη ότι στην περίπτωσή μας το νέο μπορεί να ξεπηδήσει από το «παλιό»…