Της Άννας Μαρίας Κουτσιρίμπα – Σεμιλιέτωφ,
φιλολόγου – συγγραφέα*
Μετά από 16 ώρες πτήσης με ενδιάμεσο σταθμό βρεθήκαμε στο εξωτικό Μπαλί. Με το που βγήκαμε από το αεροδρόμιο αντικρίσαμε μπροστά μας τις τεράστιες χαρακτηριστικές πόρτες της Ινδονησίας, που αποτελούν την είσοδο σε κάθε δημόσια υπηρεσία, ναό, ακόμη και στα σπίτια. Επιβλητικές στέκονται με τις σημαίες να κυματίζουν, καθώς μας υποδέχονται στη χώρα τους. Επιβιβαστήκαμε στο τουριστικό λεωφορείο και ο Μπαλινέζος ξεναγός μας άρχισε να μας δίνει τις πρώτες πληροφορίες. Το αεροδρόμιο βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού. Ύστερα από τόσες ώρες πτήσης θα βρισκόμασταν σύντομα στο ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση.
Καθώς βρισκόμαστε στο νότιο τμήμα του νησιού συναντάμε τα διόδια που οδηγούν στο λιμάνι, αλλά και τον δρόμο που οδηγεί στην περιβόητη παραλία Νούσα Ντούα νότια του αεροδρομίου. Η Nusa Dua είναι η πιο διάσημη παραλία του. Σημαίνει δυο νησιά. Στην ουσία πρόκειται για δυο ακρωτήρια που το καθένα έχει και έναν μικρό ναό. Θεωρείται ως το πιο πολυτελέστατο θέρετρο. Εκεί θα βρούμε μόνο ξενοδοχεία πέντε αστέρων, απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Ούτε μηχανάκια, ούτε θόρυβος, ούτε πλανόδιοι, παρά μόνο η φυσική ομορφιά του παραθαλάσσιου τοπίου.
Από τις πρώτες εντυπώσεις μου, εκείνο που χαρακτήριζε το νησί είναι ο θόρυβος και το πλήθος από τα μηχανάκια που πηγαινοέρχονται ασταμάτητα στους δρόμους, αλλά και τα χρώματα, έντονα χρώματα στα ρούχα των γυναικών, ακόμη και στα μνημεία τους. Συναντήσαμε μια συστάδα αγαλμάτων σε λευκό χρώμα με έντονες χρυσές λεπτομέρειες, αλλά και κάποια σε γαλάζιο ή πολύχρωμα.
Ένα από αυτά το μνημείο του Satria Catotkaca που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και αποτελεί ένα από τα πρώτα, αλλά και βασικά αξιοθέατα του νησιού. Αντιπροσωπεύει μέρος της επικής ιστορίας του Mahabharata. Κατασκευάστηκε το 1993 και απεικονίζει τη μάχη μεταξύ του Κατότκα ενάντια στον πρίγκιπα Κάρνα. Τα άλογα απεικονίζονται σε φυσικό μέγεθος και περιβάλλεται από έναν κύκλο με πέταλα λουλουδιού του λωτού, γιατί το λωτός θεωρείται ιερός και ευσεβής στην ινδουιστική κουλτούρα. Ένα αρκετά περίτεχνο μνημείο στα χρώματα του γαλάζιου. Το μνημείο τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο γιατί πιστεύεται ότι προσφέρει προστασία για όλες τις εισερχόμενες και εξερχόμενες πτήσεις, καθώς και στους τουρίστες που επισκέπτονται το νησί.
Πολύχρωμος, όμως, και ο ουρανός. Χαρταετοί σε διάφορα χρώματα και σχέδια γέμιζαν τον ουρανό. Μάλιστα κάποιοι ήταν τετραπλάσιοι ακόμη και εξαπλάσιοι από τους συνηθισμένους που σηκώνουμε στη χώρα μας την Καθαρά Δευτέρα. Μάθαμε πως το πέταγμα του χαρταετού είναι αγαπημένη ψυχαγωγία των κατοίκων, δε συνδέεται με κάποια γιορτή, αλλά όλο τον χρόνο χαίρονται το πέταγμά του και διοργανώνουν αρκετά φεστιβάλ και διαγωνισμούς και προτρέπουν και τους τουρίστες να τους ακολουθήσουν.
Στη διαδρομή όταν αφήσαμε τη λεωφόρο παρατηρούσα στους δρόμους να ανεμίζουν κάποιες πολύ λεπτές κατασκευές από καλάμια που τις περιέφερε το μικρό αεράκι, άλλες πιο απλές, άλλες πιο καλοδουλεμένες με περίτεχνα στολίδια. Και αυτές βρίσκονταν έξω από κάθε σπίτι, από κάθε κατάστημα. Μάθαμε πως συγκαταλέγονταν στις προσφορές προς τους Θεούς τους, για να διώχνουν τα κακά πνεύματα μακριά και φυσικά ήταν ανάλογα με τα βαλάντια του καθενός. Οι πιο ακριβές μπορούσαν να κοστίζουν και πενήντα ευρώ, πολλά χρήματα για κάποιον που το ημερομίσθιό του είναι μόλις 8 με 10 ευρώ. Και για τις πιο περίτεχνες χρειάζονταν κάποιος να δουλεύει μια ολόκληρη μέρα για την καθεμία. Σίγουρα ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί και παρατηρούσα το πλέξιμο των καλαμιών, τις χάντρες ανάμεσά τους, ή τις κορδέλες που χρησιμοποιούσαν, καθώς και τα σχέδια που αποτυπώνονταν πάνω στις πλεξούδες.
Καθώς φτάναμε στον προορισμό μας, στους κυκλικούς κόμβους παρατηρούμε τα πολύχρωμα αγάλματα των θεοτήτων τους και παράλληλα διαφημιστικές πινακίδες κάτω ή δίπλα από αυτά που χαλούσαν την αισθητική τους, αλλά και πολλές αφίσες στους δρόμους με τη φωτογραφία της κυβερνήτης της χώρας που επισκέπτονταν το νησί. Καλώδια του ρεύματος υψώνονταν παντού σε στύλους ατημέλητα και χαλούσαν την ομορφιά του τοπίου.
Συνήθως τα πρακτορεία ταξιδιών σου δίνουν επιλογές από τρία ξενοδοχεία ανάλογα με τα βαλάντια του καθενός, αλλά και με την τοποθεσία που θα ήθελε να διαμείνει κάποιος. Επειδή είχαμε μαζί μας και τον δεκάχρονο γιο μας ήθελα κοντά σε πόλη για ευνόητους λόγους, ώστε ό,τι χρειαστεί να βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Πρέπει όμως να τονίσω πως επειδή είναι εξωτικός προορισμός, συνήθως δεν υπάρχουν τρίκλινα. Τα περισσότερα ξενοδοχεία διαθέτουν μόνο δίκλινα και ακόμη και σε εκείνα που τα δωμάτια είναι αρκετά μεγάλα, δεν τα μετατρέπουν σε τρίκλινα με την προσθήκη κάποιου κρεβατιού ή ράντζου. Οπότε ήταν κάτι που το συζήτησα πρώτα με το πρακτορείο όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι και μάλιστα δεν ήταν και τόσο αισιόδοξοι ότι θα μπορούσαν να μας εξυπηρετήσουν! Βέβαια με το που τους ανέφερα ότι θα έχουμε μαζί μας παιδί μεμιάς μου απέκλεισαν τα δύο ξενοδοχεία και θα επικοινωνούσαν με το τρίτο που δέχονταν οικογένειες, αν διέθεταν εκείνες τις ημερομηνίες κάποιο δωμάτιο. Ήταν εκείνο που είχα να πω την αλήθεια κατά νου γιατί συνδύαζε την τοποθεσία, έδειχνε κοντά σε όλα και ήταν σε πόλη.
Συνεχίζεται…
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιλτιάδη και του Γιώργου Σεμιλιέτωφ.