Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, οι Βολιώτες χόρευαν και διασκέδαζαν στις ντίσκο της εποχής, ενώ παράλληλα επιδείκνυαν τις χορευτικές ικανότητές τους στην πίστα. Τα τραγούδια θρυλικών συγκροτημάτων, όπως οι Boney M και οι Bee Gees, έδιναν το σύνθημα για ατέλειωτη διασκέδαση, με τον D.J. Νίκο Λεβαντή να θυμάται τη «χρυσή» εποχή που έζησε τότε.
Τα φωτορυθμικά, οι δίσκοι βινυλίου και οι ντισκομπάλες επανέρχονται με… ορμή και τα ντίσκο-πάρτι γίνονται πάλι must, αφού ο 54χρονος, πλέον, μουσικός επιμελητής αναβιώνει το συγκεκριμένο είδος μουσικής. «Έχει πέραση η μουσική ντίσκο, ειδικά τον τελευταίο χρόνο παρατηρώ μία έξαρση του ενδιαφέροντος. Και τη διετία 2006-2007 είχε γίνει ένα ανάλογο come back. Τότε μάλιστα είχε ανοίξει και η ντισκοτέκ «Velvet», όταν ακόμη δεν υπήρχε κρίση και μπορούσε να βγει ο κόσμος και να την υποστηρίξει. Τώρα και να θέλει, δεν μπορεί, αν και το περσινό καλοκαίρι σ’ ένα πάρτι που έγινε σε μαγαζί των Αλυκών είχαμε 700 άτομα», παραδέχθηκε ο Νίκος Λεβαντής και πρόσθεσε: «Ως επί το πλείστον έρχονται πιο μεγάλοι, οι οποίοι θυμούνται την εποχή που μεγάλωσαν κι έζησαν μ’ αυτούς τους ρυθμούς. Αυτοί κυρίως μου στέλνουν μηνύματα στο Facebook ή στο Instagram ότι θα έρθουν να με ακούσουν. Κάποιοι εμφανίζονται ντυμένοι με ρούχα της εποχής. Ο καθένας όπως αισθάνεται άνετα. Όμως και οι νέοι έρχονται για να δουν πώς διασκεδάζαμε τότε. Μάλιστα με πλησιάζουν στο μπουθ και ζητούν να δούνε πώς είναι τα πικάπ».
Εν έτει 2018, ντισκοτέκ με την έννοια που τη μάθαμε τη δεκαετία του ’80 δεν υπάρχει στον Βόλο πλέον. Ο γνωστός D.J. σημείωσε: «Ισχύει αυτό. Τώρα το βασικό στο μαγαζί που παίζω κάθε φορά είναι να υπάρχει πίστα. Δεν γίνεται να μη χορέψεις όταν ακούς ντίσκο. Ως μουσικό είδος η ντίσκο έχει δύσει πολλές δεκαετίες τώρα, αλλά συντηρείται από τις αναμνήσεις, που την καθιέρωσαν ως την πλέον χορευτική μουσική».
Ο Νίκος Λεβαντής εξακολουθεί να ανεβαίνει στα ντεκς με δίσκους βινυλίου, με τον ίδιο να εξηγεί τον λόγο: «Επιμένω με βινύλιο, γιατί έχει καλύτερο ήχο. Στην προσωπική συλλογή μου έχω πάνω από 10.000 δίσκους. Βέβαια σήμερα έχουμε και τη βοήθεια της τεχνολογίας, αλλά από μόνη της δεν στήνει το πρόγραμμα. Ένας D.J. ξεχωρίζει από τις γνώσεις του πάνω στο αντικείμενο. Υπάρχει play-list, αλλά αυτό προϋποθέτει προετοιμασία από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βγει το πρόγραμμα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να βάλεις κομμάτια που θα κατεβάσουν τη μισή πίστα κάτω. Δεν είναι όπως παλιά που άφηνες ένα LP να παίζει πέντε λεπτά».
Αμετανόητος λάτρης των ‘70s και των ‘80s, φέτος επιχειρεί… επιστροφή στο παρελθόν: «Οι βραδιές ντίσκο που διοργανώνω στις Αλυκές ονομάζονται Disco Gold Eagle. Όπως ακριβώς λεγόταν και το 1979 το συγκεκριμένο μαγαζί που ξεκίνησα να παίζω μουσική. Μαθητής λυκείου ήμουν τότε. Βλέπω κόσμο που ερχόταν και τότε και κλαίει από συγκίνηση. Μεγάλωσα σε μια εποχή που κυριαρχούσε η μουσική ντίσκο. Αυτό έμαθα να κάνω καλά, κι αυτό μπορώ σήμερα να αναπαράγω. Κι επειδή φέτος κλείνω 40 χρόνια στον χώρο, προγραμματίζω ένα μεγάλο πάρτι, επετειακό, δίχως να σημαίνει ότι θα είναι και το τελευταίο».