H Μαρία Παπαγεωργίου αποτελεί μία σπάνια περίπτωση στην εγχώρια μουσική σκηνή.
Ορμώμενη από την ελληνική επαρχία, η αιθέρια παρουσία της με το εντελώς προσωπικό καλλιτεχνικό στίγμα έχει καταφέρει να σταθεί τα τελευταία χρόνια, ως μια φωνή ανεξάρτητη και αυθεντική.
Σήμερα Κυριακή 5 Δεκεμβρίου (παραμονή αργίας Αγ. Νικολάου) ανεβαίνει στη σκηνή του Lab Art με την ακουστική της πρόταση «HomeΒound» για να μας ταξιδέψει στον μουσικό της κόσμο.
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00, ώρα έναρξης στις 22.00, γενική είσοδος 13 ευρώ. Σημεία προπώλησης: Viva.gr, 11876 και στο δίκτυο συνεργατών της Viva, στα καταστήματα Public, Wind, Media Markt, στα βενζινάδικα Shell, BP, EKO, στα καταστήματα Metro και My Market, Κεχαΐδης ΑΕ Μουσική Ήχος Φωτισμός, Κουταρέλια 29, Illusion St.Wear, Τάκη Οικονομάκη με Γκλαβάνη.
Συνέντευξη
Νίκος Μπαρπάκης
Μαρία καλησπέρα. Πώς σε βρίσκει το «βαθύ φθινόπωρο» μπαίνοντας στον Δεκέμβριο;
Δε μας βρήκε το βαθύ φθινόπωρο θαρρώ, κάπως επιφανειακά δεν πλανάται με τόσο ήλιο γύρω;
Σαν να καταργήθηκαν οι εποχές και πώς να τις τραγουδήσουμε!
Μετά από χρόνια ανοδικής πορείας, το προφίλ σου ως ανερχόμενη συνθέτης τραγουδοποιός έχει αποκρυσταλλωθεί μέσα από πολλές και πετυχημένες εμφανίσεις! Πώς νιώθεις στο πατάρι, είναι το ίδιο «απολαυστική» η εμπειρία του λάιβ; Προτιμάς μήπως το στούντιο και την ήπια μεθοδική διαδικασία που προσφέρει;
Είναι σαν δύο διαφορετικές Τέχνες, δύο αλλιώτικα κάδρα. Όντως το δικό μου μονοπάτι αυτά τα χρόνια διαμορφώθηκε κυρίως από τις ζωντανές εμφανίσεις. Τη δισκογραφική μου αντίληψη χρειάστηκε να τη δουλέψω περισσότερο, το live πήγαινε με έναν μαγικό τρόπο από στόμα σε στόμα, μιας και μαζικές επιτυχίες δεν έκανα. Αυτό διαμόρφωσε μια βαθιά και πιο συνειδητή σύνδεση με τους ακροατές. Στη σκηνή είναι σαν να κάνεις έρωτα, το στούντιο σαν να μαθαίνεις το σώμα σου – δίνεσαι και στα δυο. Το πάντρεμα το κάνω τα τελευταία χρόνια, ηχογραφώντας τις περισσότερες δουλειές μου ζωντανά.
Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι έχει συνεργαστεί με αρκετούς καλλιτέχνες. Είναι κάτι «αναγκαίο» αυτό το deal της συνύπαρξης ή δίνει εφόδια; Τι σκέψεις κάνεις κοιτώντας όλες αυτές τις συμπράξεις;
Έχω σχέσεις εκτίμησης με πολλούς ανθρώπους του χώρου, της γενιάς μου, αλλά και της προηγούμενης που με μεγάλωσε με τη φωνή της, ωστόσο, συμπράξεις με την ευρεία έννοια δεν έχω κάνει πολλές, γιατί θεωρώ πως χρειάζονται πολλή σκέψη, ένα σωστό timing και ένα πολύ βαθύ καλλιτεχνικό αίτημα. Είναι ωραίο να συνυπάρχεις όταν έχεις κάτι ισχυρό να πεις. Οι συγκυρίες, όμως, όλα αυτά τα χρόνια με έφεραν δίπλα σε ανθρώπους που ούτε το περίμενα. Έκανα δίσκο με τον Μίκη Θεοδωράκη, παίξαμε μια αξέχαστη συναυλία με τον Αλκίνoο Ιωαννίδη, άκουσα τη Μελίνα Κανά να μου τραγουδά στο αυτί τη Φεϊρούζ, τρίψαμε γελώντας σαν Εσκιμώοι τις μεγάλες μύτες μας με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μου μαγειρεύει και μου δείχνει την καινούργια μου γειτονιά η Τάνια Τσανακλίδου και σκεφτόμαστε ιδέες για το μέλλον! Συνεργάστηκα με τον Χρήστο Θηβαίο και ήρθα μαζί του πρώτη φορά στον Βόλο. Οι καινούργιοι μου «δάσκαλοι», ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Μάρθα Φριντζήλα έχουν ανοίξει τα σπίτια τους στις αγωνίες μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά κατά τη γνώμη μου, από το να είσαι ένα παιδί που έρχεσαι από την επαρχία και έχεις να πάρεις και να δώσεις αγάπη από όλους όσους πίστεψες και θαύμασες. Αν θα είχα να πω για ένα μικρό μου θαύμα, θα ήταν αυτό, πως όλες οι πόρτες και οι αγκαλιές άνοιξαν διάπλατα.
Είναι πλέον κάτι που περνάει «στα ψιλά γράμματα», αλλά η δισκογραφία σου φτάνει τις 4 πλήρεις δουλειές σε πάροδο 7 ετών και πάρα πολλές παράλληλες κυκλοφορίες. Μάλιστα έχεις αναλάβει ενορχηστρώσεις και παραγωγή ακόμα σε κάποιες από αυτές. Το είχες βάλει στόχο, σε εντυπωσιάζει καθόλου αυτό ως κατόρθωμα να λες ότι έχεις καταθέσει τόσες και τόσο ξεχωριστές δουλειές;
Για την ακρίβεια είναι 5 ολοκληρωμένοι δίσκοι, ένας δίσκος με ζωντανές ηχογραφήσεις, ένα Lp με δικά μου τραγούδια και ένας ψηφιακός δίσκος με τραγούδια διεθνή σε 11 πλέον χρόνια. Ναι, αναλαμβάνω εγώ τις παραγωγές, τις ενορχηστρώσεις, πολλά από τα παιξίματα κ.λπ.
Έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση με το στούντιο, δεν γράφω τις περισσότερες φορές με τον παραδοσιακό τρόπο, όμως, πιστεύω ακόμα στις ολοκληρωμένες ακροάσεις ενός συνολικού έργου. Και μου έχει λείψει να παρουσιάσω πάλι έναν ολοκληρωμένο δίσκο και ευελπιστώ να το κάνω σύντομα. Είναι όντως κατόρθωμα να μπορείς να χρηματοδοτείς μόνος σου τις παραγωγές σου, αλλά το σημαντικό είναι να καταθέτεις πρωτότυπο υλικό με αρχή, μέση και τέλος, να έχει λόγο αυτό που θες να πεις κι ας κάνεις έναν δίσκο τα 10 χρόνια! Δεν πιστεύω στο χιτ και στα singles, αν πίσω από αυτά δεν υπάρχει μια συμπαγής κατάθεση έργου.
Είναι κάτι που σε απασχολεί, η διαιώνιση τρόπον τινά, της δουλειάς σου; Επενδύεις στο δισκογραφικό έργο ή έρχεσαι κατά κύριο λόγο στη ζωντανή εμφάνιση για να αποδείξεις το είναι σου;
Καταρχάς δεν θέλω να αποδείξω πια τίποτα, για αυτό και ηρέμησε η ψυχή μου. Και ηρέμησε κι άλλο όταν κατανόησα πως είναι αστείο να σκεφτείς ότι τρως τα εσώψυχά σου, γιατί; Για την πιθανότητα κάτι από εσένα να ακουστεί πόσο; 50; 100 χρόνια; Οφείλουμε να είμαστε εργάτες της Τέχνης, να γιατρεύουμε αν μπορούμε με τη φωνή μας όσους μας ακούνε και θέλουν να μας ακούνε σήμερα.
Ποιο ήταν για σένα το καλύτερο στάδιο μουσικά ωριμάζοντας, αν μπορείς να ξεχωρίσεις.
Νομίζω ο δίσκος μου με τον Μίκη Θεοδωράκη και όλες οι συναντήσεις που είχα μαζί του. Πίστεψα στον εαυτό μου μέσα από τα λόγια του και ακούγοντας τον δίσκο ακόμα και σήμερα θυμάμαι πόσο βαθιά δοσμένη ήμουν.
Το συναυλιακό δρώμενο στα χρόνια του lockdown: Μια ιστορία από μόνο του το ζήτημα αυτό – συχνά ανείπωτη από τους καλλιτέχνες που έζησαν το πρωτόγνωρο σενάριο του να μη μπορούν να έχουν σύνδεση σε φυσικό χώρο και πραγματικό χρόνο. Πώς βλέπεις το άμεσο μέλλον; Αλλάζει το πώς ακούμε μουσική ως κοινό;
Η σκληρή πραγματικότητα που ζούμε τα τελευταία 2 χρόνια μας δίνει εκτός από τα αμέτρητα προβλήματα και μια θαυμάσια κλωτσιά: Είναι πλέον τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα πως ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια όπως ήταν πριν το 2020, ώστε επιτέλους ο καλλιτεχνικός χώρος πρέπει να κάνει αυτό το οποίο κάνει χιλιάδες χρόνια τώρα: Να έχει τη διορατικότητα να χτίσει τον καινούργιο κόσμο. Αν ένας καλλιτέχνης δεν είναι διορατικός, τότε δεν είναι καλλιτέχνης, είναι απλός έμπορος. Είναι η ευκαιρία μας να αναπτύξουμε ενσυναίσθηση. Πού θα παίξεις, πώς θα βγάλεις τραγούδι, πώς θα κρατήσεις τις ψυχές των ανθρώπων ζωντανές;
Πιστεύω λοιπόν πως στο άμεσο μέλλον η έννοια της μουσικής σκηνής θα αλλάξει μορφή, οι ώρες έναρξης και διάρκειας ίσως αναδιαμορφωθούν. Χρειαζόμαστε την πραγματική και βιωματική σχέση μας με την Τέχνη, σε πραγματικό χώρο και χρόνο.
Είσαι εδώ και χρόνια και δασκάλα φωνητικής. Ποια είναι η συμβουλή που επαναλαμβάνεις πιο συχνά; Υπάρχουν κάποια τρικ για να κάνει κανείς την εκμάθηση πιο αποδοτική και εξίσου οργανική;
Η εκμάθηση γίνεται πιο αποδοτική όταν εξατομικεύεις τις γνώσεις σου και τον τρόπο σου για τον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο, όταν πάντα θυμάσαι πως ο στόχος σου είναι να τον βοηθήσεις να έρθει στο κέντρο του και να ανθίσει μέσα του το πιο όμορφο λουλούδι που έχει, όποιο κι αν είναι. Τα εκπαιδευτικά μας συστήματα, από το σχολείο μέχρι τα ωδεία, στην πλειοψηφία τους πασχίζουν να βγάλουν σε όλους το ίδιο λουλούδι. Έτσι γεμίζουμε αγριόχορτα σε μια κατά βάση καρπερή γη.
Αυτό που επαναλαμβάνω συχνά, πρωτίστως στον εαυτό μου, είναι πως δεν είναι δικαίωμά μας να τραγουδάμε, είναι υποχρέωσή μας!
Μας δόθηκε ένα δώρο από το σύμπαν, αυτό της φωνής, σε άλλους πολύ, σε άλλους περισσότερο και αξίζει να θυμόμαστε πως κάθε φορά που τραγουδάμε προσφέρουμε ένα δώρο στον ακροατή μας. Τα τελευταία χρόνια που κάνω και εργαστήρια εκτός Αθηνών, συναντώ ανθρώπους που κλαίνε στην αγκαλιά μου επειδή μέσα από την αποδοχή και την καθοδήγηση άκουσαν πρώτη φορά τη φωνή τους δυνατά. Ποια είμαι λοιπόν εγώ που θα πω ότι π.χ. κουράστηκα και θέλω να τα παρατήσω; Οφείλω να δώσω πίσω το δώρο που μου χαρίστηκε, μόνο έτσι ο κόσμος θα γίνει ομορφότερος.
Η Μαρία Παπαγεωργίου όταν μεγαλώσει θα…;
Θα ρωτήσει τη μικρή Μαρία αν τα κατάφερε.
Στον Βόλο αυτή την Κυριακή, παραμονή του Αη-Νικόλα, που είναι κι αργία για την πόλη, λοιπόν. Σου φέρνει κάποιες σκέψεις ο τόπος αυτός και οι άνθρωποί του;
Του Αη-Νικόλα γιορτάζει ο πατέρας μου. Ο Βόλος είναι η πατρίδα της πρώτης μου φίλης στην Αθήνα που έπαιζε βιολί και γίναμε και οι δυο τελικά μουσικοί, τι κι αν σπουδάζαμε άλλα. Θέλω να βρω την Κυριακή εκεί την καινούργια μου οικογένεια.
Τι να περιμένουμε επί σκηνής;
Εμένα και τα δυο εξαίρετα αγόρια μου, τον Γιώργο Ντάνη στο κοντραμπάσο και τον Γιώργο Καρδιανό στις κιθάρες, να γιορτάσουμε την ευλογία που έχουμε εμείς από πάνω και εσείς από κάτω να ανταμώνουμε και να τραγουδάμε σε τόσο περίεργους καιρούς.