Πολιτισμός

Λογοτεχνικό απογευματινό από τη Λέσχη Ανάγνωσης του ΛΕΒ

 

Οι τακτικές συναντήσεις εργασίας της Λέσχης Ανάγνωσης του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου συνηθίζεται να διανθίζονται με συζητήσεις και παρουσιάσεις βιβλίων – που στη διάρκεια της εκπαιδευτικής χρονιάς μελέτησε – με την ταυτόχρονη παρουσία των συγγραφέων τους, ντόπιων και μη.
Με αυτό το πνεύμα η δεύτερη ομάδα ανάγνωσης βιβλίου οργάνωσε ένα λογοτεχνικό απογευματινό, μια φιλική συνάντηση, στο επιβλητικό σαλόνι του Λυκείου, παρέα με λικέρ και καλούς φίλους σαν τον παλιό καλό καιρό…
Όσοι συμμετείχαν λοιπόν το περασμένο Σάββατο 18 Μαρτίου στη συνάντηση αυτή πέρασαν όμορφα. Καλεσμένη ήταν η Χαρούλα Αποστολίδου από τη Θεσσαλονίκη με αφορμή το βιβλίο της «Μάλο Μόμε» (σημαίνει μικρό κορίτσι στη βαλκάνια σλαβομακεδονική γλώσσα), εκδόσεις Βάρφη 2022. Πρόκειται για μια εξαιρετική νουβέλα, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, προϊδεάζοντας τον αναγνώστη ότι πρόκειται για μυθοπλασία. Αναφέρεται στο θέμα της εργατικής μετανάστευσης των Ελλήνων στη Δυτική Γερμανία κατά τη δεκαετία 1960-1970, ύστερα από διμερή συμφωνία Ελλάδας και Γερμανίας. Η χαρισματική συγγραφέας του βιβλίου, που επίσης είναι φιλόλογος και βραβευμένη θεατρική συγγραφέας, δίνει φωνή στα παιδιά των γκασταρμπάιτερ, με τα οποία λίγοι μελετητές έως τώρα ασχολήθηκαν, δίνοντας ταυτόχρονα με βάση πηγές αξιόπιστες πληροφορίες για την κατάσταση της ανεργίας στη χώρα, την απορρόφηση του άνεργου ανθρώπινου δυναμικού στη Γερμανία, καθώς και για την απορρέουσα επίπτωσή της στις ελληνικές οικογένειες. Ιδιαίτερα εστιάζει στη δυσκολία βιοπορισμού όσων μετανάστευσαν, αλλά και εκείνων από την υπόλοιπη οικογένεια, που έμειναν πίσω στην πατρίδα. Δηλαδή, τα παιδιά μαζί με τους παππούδες. Ο βίαιος αποχωρισμός τους από την αγκαλιά της μάνας, είναι εκείνος που «βαραίνει» στο κατάφορτο με συγκίνηση και συναισθηματισμό αυτό βιβλίο, με μότο την πένα της Αποστολίδου, που μας ταξιδεύει, πότε με λυρική διάθεση και πότε με επώδυνο και κοφτερό λόγο. Κοντολογίς, μιλάει για όλα εκείνα τα παιδιά που έμειναν πίσω, καρτερώντας την επιστροφή και το χάδι των γονιών τους για να επουλώσουν τις αγιάτρευτες, συχνά, πληγές τους. Και για τους παππούδες, που έπρεπε να επιβιώσουν κουβαλώντας και την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών. Τα κενά που δημιουργήθηκαν, συχνά αγεφύρωτα… Πληγές που σημάδεψαν ζωές. Πόσοι Έλληνες αλήθεια, δεν τα έζησαν αυτά εκείνα τα χρόνια…
Για το πολύ ενδιαφέρον, όσο και πολύπτυχο αυτό θέμα συζήτησαν με τη συγγραφέα και αντάλλαξαν απόψεις τα μέλη της ομάδας, μαζί με τις κυρίες που ανέλαβαν την παρουσίαση και τον σχολιασμό του βιβλίου Στέλλα Σκρίμπα, Κατερίνα Σιάκα, Κλεοπάτρα Πρίγκου και Μάγδα Βασιλείου, με τον συντονισμό και την οργάνωση της επικεφαλής αυτής της ομάδας, Ντέμης Βλειώρα. Η βραδιά έκλεισε με σύσσωμη την παρέα, μαζί με την αγαπητή πια φιλοξενούμενη Χαρούλα Αποστολίδου, σε τραπέζι βολιώτικου (τι άλλο!) τσιπουράδικου σε κλίμα εγκαρδιότητας και να ξαναθυμηθούν τις αντίστοιχες εκδηλώσεις πριν την εμφάνιση της πανδημίας. Έπονται και άλλες…

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το