γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα και πάλι πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής, όπως δήλωσε ο μεγάλος.
Ύστερα του προέκυψε του μεγάλου εκείνος ο κακός κύριος Φουρθιώτης και κατά κοντά εκείνος ο χείρων κύριος Κύρτσος, και οι δύο μετά από τον χείριστο κύριο Δούκα, και τον αποσυντόνισαν λίγο τον άνθρωπο. Αλλά ύστερα πάλι πήρε στο τηλέφωνο εκείνον τον αχρείο, τον Πούτιν ντε, και του τα ’ψαλε ένα χεράκι κι εκείνος αμέσως αποσύρθηκε από την Ουκρανία. Τέλος αποφάσισε να θέσει οριστικό τέλος στην βία των γηπέδων και, ούτε λίγο ούτε πολύ, προχώρησε στο μόνο ενδεδειγμένο και αποφασιστικό μέτρο: απαγόρευσε στους χούλιγκανς να φοράνε κουκούλες – σεισμός προκλήθηκε σε ολόκληρη τη χώρα από τα γέλια των «διωκόμενων» hooligans (λέξη ιρλανδική με αβέβαιη ετυμολογία). Βλέπετε οι πρόεδροι των ομάδων, που πάντοτε βρίσκονται πίσω από και καλύπτουν όλες αυτές τις πράξεις βίας, τυγχάνει να είναι και ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ή μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες, όπως π.χ. ο ημέτερος Άρχων Πύδνας, οπότε ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι δεν βολεύει να διωχθούν ή να ελεγχθούν. Ο οποίος Άρχων Πύδνας και συγχρόνως Άρχων Πανθεσσαλικού Σταδίου (σ.σ. ο μεγάλος και τρανός Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έχει δικό του, ιδιόκτητο, γήπεδο, ο δικός μας έχει) απέβαλε από την «ιδιοκτησία» του τη Νίκη Βόλου, για να την αποκαταστήσει πάλι στο δημοτικό συμβούλιο…
Εν τέλει μια χαρά περνάμε και γίνεται καθημερινά πραγματικότητα η πρόβλεψη του μεγάλου τραγουδοποιού Γιάννη Μηλιώκα από το 1988 «…να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ…ς, να δεις που κάποτε θα μας πούνε και χαζούς». Αυτό το «κάποτε» είναι τώρα, συμπολίτες. Τώρα, έχει έρθει εκείνο το «κάποτε», που μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο στο γιουτούμπι, https://www.youtube.com/watch?v=upqS8qjwSl8/. Στα μούτρα μάς το λένε συμπολίτες, πολλοί από πολλές μεριές, και κυρίως στην όμορφη πόλη που ζούμε. Κι εμείς κλείνουμε τ’ αυτιά και συνεχίζουμε σε δρόμους και βίους ανθόσπαρτους, σχεδόν μαζοχιστικά.
Στα αμέσως προηγούμενα κυκλο-φ-οριακα γράφαμε σχετικά με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τον κίνδυνο να γλιτώσουμε από την ρύπανση του λιγνίτη και να εκτεθούμε στην 100 φορές μεγαλύτερη ρύπανση της πυρηνικής ενέργειας. Πριν «στεγνώσει το μελάνι» πληροφορηθήκαμε ότι η καλή μας Ευρωπαϊκή Ένωση, πιεζόμενη από την φίλη μας Γαλλία, επιδιώκει να εντάξει την πυρηνική ενέργεια στην λεγόμενη Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία! Επιδιώκει να μας πει, δηλαδή, ότι η πυρηνική ενέργεια είναι πράσινη, άκακη, ακίνδυνη και ωφέλιμη και ίσως να μας επιβάλει την κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων επί ελληνικού εδάφους, όπως επιβάλλει (και επιδοτεί, υποτίθεται) το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων. Και να είστε βέβαιοι ότι αν συμβεί αυτό οι λυσσασμένοι εργολάβοι που παντοειδώς μας διαφεντεύουν θα το βρουν πολύ φυσικό, θα λογαριάσουν τι θα παντελονιάσουν (οι παντελονάτοι…) και θα εφορμήσουν, όπως ήδη κάνουν με τα φωτοβολταϊκά στους έφορους κάμπους μας και τις ανεμογεννήτριες στις κορφές των βουνών μας. Κι εμείς τους κοιτάμε και, εν πολλοίς, τους επικροτούμε. Χρειάζεται μαζική επαγρύπνηση, συμπολίτες συν-Έλληνες.
Θα το ξαναβρούμε μπροστά μας αυτό το τεράστιο θέμα. Θα το βρούμε και με την μορφή των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, που φαίνεται ότι είναι μία ακόμη μεγάλη «μπλόφα» του σύγχρονου καπιταλισμού για να αυξήσει τα κέρδη του. Διότι κι αυτή η ηλεκτρική ενέργεια κάπως πρέπει να παραχθεί, πώς άραγε; Διότι κι αυτές οι μπαταρίες έχουν τα δικά τους μεγάλα προβλήματα – θα χρειαστούν πολλά γραφτά για να τα αναλύσουμε όλα – από σπάνια υλικά, η εξόρυξη των οποίων προκαλεί προβλήματα σε χώρες του 3ου κόσμου (και τι με νοιάζει εμένα;) μέχρι απίθανη τιμή ανανέωσης 8.000-20.000 € κατά κανόνα μετά από 8 έτη λειτουργίας (λεφτά υπάρχουν) και μέχρι το ότι δεν υπάρχει (αλλά θα βρεθεί) διαδικασία απόρριψης και ανακύκλωσης. Κι εμείς εδώ περιμένουμε ακόμη την μεγάλη επένδυση της γερμανοβορειομακεδονικής βιομηχανίας παραγωγής ηλεκτρικών οχημάτων Next.e.GO την οποία καλωσόρισε sto Ellada ο κ. πρωθυπουργός αυτοπροσώπως στις 15.12.2020 και από τότε η καλή εταιρεία ψάχνει τόπο να σταθεί και να στηθεί και δεν βρίσκει, αδέρφια, ζει ένα δράμα, μου το ‘πε, δεν την βοηθάει ούτε καν ο επί της αναπτύξεως βουλευτής Μαγνησίας, τίποτε.
Με τον δρόμο μέσα από την Άλλη Μεριά κάτι πρέπει να γίνει λέω εγώ και κανένας άλλος, σήμερα. Παλιότερα, όσο υπήρχε ακόμη ο Δήμος Πορταριάς, πριν από αυτή την καταστροφική ανοησία που ονομάστηκε «πρόγραμμα Καλλικράτης», είχε υπάρξει αίτημα του Δήμου (απόφαση Δ.Σ. 112/2009) προς την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας (άλλοι καιροί, άλλα ήθη) να απαγορευθεί η διέλευση των βαρέων οχημάτων. Το αίτημα το παρέλαβα εγώ αυτοπροσώπως, το επεξεργάστηκα, φυσικά συμφώνησα αμέσως και βρήκα και τις κατάλληλες διαδικασίες, σημάνσεις κ.λπ. Για την ιστορία και μόνο το έγγραφο (που το έχω ηλεκτρονικά) έχει ημερομηνία 26.02.2010. Το θέμα έμεινε εκεί, ποτέ δεν έλαβε υπογραφές ανωτέρων κλιμακίων. Έκτοτε, 12 χρόνια μεθαύριο, ήρθαν τα πάνω κάτω, ουδείς ξανα-ενδιαφέρθηκε για οτιδήποτε σ’ αυτό το προάστιο του Βόλου, μόνο ο Άρχων πανηγύρισε (όπως το συνηθίζει), όταν διανοίχτηκε επιτέλους ο δρόμος μετά το parking. Ειλικρινά απορώ, δεν έχω να πω τίποτε άλλο, ας είναι καλά οι άγγελοι να μας φυλάνε όλους και όλες σ’ αυτές τις διελεύσεις.
Απορίας άξιον 1: μπαίνοντας στον Βόλο από Νέα Αγχίαλο ψηλά στον Σωρό, κάτω από την γέφυρα-τοπόσημο, υπάρχει μια ωραία άσπρη-μπλε πινακίδα αναγγελίας οικισμού που γράφει (έγραφε, για την ακρίβεια) «Βόλος, Volos». Καταμουτζουρωμένη η έρμη πινακίδα, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Δεν μπορεί κάποιος (όποιος αισθάνεται αρμόδιος) να την καθαρίσει; Βεβαίως ξέρω, δεν είναι η μόνη. Αλλά είναι αυτό που όλο και πιο συχνά ακούω, είναι «εμβληματική», είναι η αναγγελία και ίσως δεν το γνωρίζουν οι αρμόδιοι, αλλά σ’ αυτή την όμορφη πόλη έρχονται πολλοί τουρίστες. Απορίας άξιον 2: χρόνια περίμενε η πόλη να γίνει και να λειτουργήσει μια σοβαρή ιχθυόσκαλα, λειτούργησε επιτέλους. Έχουν περισσέψει οι παράγκες στον ευρύ χώρο μπροστά από τα παλιά σφαγεία. Δεν φτάνει δηλαδή η εγκατεστημένη εδώ και πολλά χρόνια ρύπανση όλου εκείνου του χώρου, έχει προστεθεί και το χάλι με τις παράγκες. Δεν είναι καιρός να φύγουν;
Κι εμείς φεύγουμε, γεια – χαρά με έναν ωραίο πίνακα του Fernando Botero.