γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα και πάλι πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής. Έχω μείνει κατάπληκτος με όλα αυτά που συμβαίνουν, πιστεύω ότι το ίδιο έχετε πάθει κι εσείς – εκτός αν εσείς ζείτε σε άλλη χώρα, όπως αυτός, ο μεγάλος, που είπε αυτή την καταπληκτική ιστορική «ατάκα».
Στην Πρωτεύουσα βρεθήκαμε το Σαββατοκύριακο, κι όπως έχουμε ξαναπεί η Αθήνα για τους τουρίστες είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Σάββατο πρωί επισκεφτήκαμε το Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, όπου φιλοξενείται η έκθεση για τα 100 χρόνια της ελληνικής βιομηχανίας μπισκότων Παπαδοπούλου (1922-2022) – συναφής και η πολύ προσεγμένη διαφήμιση που τρέχει στις τηλεοράσεις. Μια ωραία στημένη και πολύ «τρυφερή» εξιστόρηση 100 χρόνων παρουσίας στα σπίτια μας των θρυλικών «πτι-μπερ» και «μιράντα», τώρα πλέον μαζί με ακόμη 600 περίπου κωδικούς προϊόντων και με κυρίαρχα στις εξαγωγές τα «πουράκια» Caprice, που παράγονται αποκλειστικά στο εργοστάσιο του Βόλου, στην Α’ ΒΙ.ΠΕ. Σάββατο απόγευμα καφεδάκι στο Μουσείο της Ακρόπολης, φάτσα στον Παρθενώνα – τους χώρους του Μουσείου τους έχουμε ήδη δυο φορές επισκεφθεί. Κυριακή πρωί συνάντηση με έναν συμφοιτητή και συγκάτοικο από την Καρλσρούη, μετά από 45 χρόνια που είχαμε να ειδωθούμε! Δευτέρα πρωί καφεδάκι στην Πλάκα, στην οδό Αδριανού, φάτσα στη Στοά του Αττάλου και την Αρχαία Αγορά, κι ύστερα μια τεράστια βόλτα σε Θησείο, Κεραμεικό, Γκάζι, Ψυρρή, Ευριπίδου και γεύμα στην Πλατεία Εξαρχείων, μια βόλτα που περιλαμβάνει απ’ όλα, παρελθόν (πού αλλού στον κόσμο υπάρχουν τόσο πολλά αρχαία μνημεία διαφόρων εποχών μέσα σε μια πόλη;), παρόν (δεν υπάρχει σπιθαμή «αφρούρητου» τοίχου χωρίς γκράφιτι) και μέλλον (μεγάλα πανό διαφωνούν με την κατασκευή σταθμού της γραμμής 4 του μετρό μέσα στην Πλατεία Εξαρχείων, στα επόμενα 8 και βάλε χρόνια).
Αν είχε αυτά στον νου του ο μεγάλος με την καταπληκτική ατάκα, αυτά (κι αρκετά άλλα) που μπορεί να απολαύσει ένας αργόσχολος επαρχιώτης μεσοαστός με δωρεάν διαμονή για ένα «εξτέντεντ γουίκεντ» στο όντως Κλεινόν Άστυ, και με τη βεβαιότητα ότι την άλλη μέρα θα ανασαίνει ξανά την ζωοδότρα αύρα ενός Παγασητικού κόλπου, τότε ναι! ισχύει. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ανθρώπων τε (πλην αρίστων, φυσικά) και συνθηκών (πλην μεγάρου, φυσικά) πρόκειται για χοντρή αλαζονική μπούρδα.
Και όπως μαθαίνω δεν θα γίνει, τελικά, ούτε πόλεμος. Η Δημοκρατία (ποια Δημοκρατία;) ενίκησε και πάλι, κι όσοι περίμεναν ότι ο κύριος Μπάιντεν θα κάνει κάτι καλύτερο από ό,τι έκανε ο κύριος Τρamp ήδη ηπατήθησαν σφόδρα. Η Αμερική δεν αλλάζει, δυστυχώς, ακόμη και μετά από τόσες βαριές, βαρύτατες ήττες, σε Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, ακόμη και σε Κόσσοβο και Λιβύη, παραμένει δέσμια των πρακτικών του ψυχρού πολέμου (που τελείωσε μόνο στα χαρτιά και στην πραγματικότητα ποτέ…) και των βιομηχανιών όπλων. Όσο έβλεπα ρωσικά στρατεύματα και πυραύλους, αμερικάνικα πλάνα τραβηγμένα μπορεί και πριν από έναν χρόνο, κι άκουγα μέσω τηλεοπτικών δικτύων να προσδιορίζεται η 16η Φεβρουαρίου ως η ημέρα έναρξης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία (αν είναι ποτέ δυνατόν οποιοσδήποτε τρίτος να ξέρει τέτοια λεπτομέρεια, για εντελώς ηλίθιους μας περνάνε…) περίμενα να ακούσω και περί χρήσης χημικών όπλων, όπως τότε, με τον Σαντάμ Χουσεΐν, που με περίσσιο θράσος βγήκαν «μετά» οι πράκτορες και «αναγνώρισαν» ότι ήταν ένα (ακόμη) ψέμα. Είναι βέβαιο, συνάνθρωποι: δεν θα ησυχάσουμε ποτέ, η Ειρήνη δεν είναι ένα «αποδοτικό» σενάριο, όλα τα άλλα περί αυτής (της Ειρήνης) είναι, δυστυχώς, παραμύθια.
Παραμύθι δεν είναι όμως η μεγάλη εξάπλωση στην ελληνική ύπαιθρο των φωτοβολταϊκών πάρκων, αυτών που εμείς κάποτε είχαμε ονομάσει «φωτοβολταϊκές καλλιέργειες». Γεμίζει συνεχώς ο κάμπος της Θήβας και οι πλαγιές του Μαρτίνου, πρόσφατα περάσαμε από τον παράδρομο που συνδέει την οδό Λαρίσης με τα Μελισσάτικα, κάτω από το κτήριο της Μητρόπολης, και είδαμε σε μία τεράστια έκταση, πρώην πράσινη και δεντροφυτεμένη, να φυτρώνουν πλέον εκατοντάδες φωτοβολταϊκές πλάκες. Ποιος ξέρει πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Περάσαμε και κάτω από πολλές ανεμογεννήτριες, άσπροι γίγαντες με τα φτερά πεσμένα καθώς δεν φυσούσε καθόλου, και ευθαρσώς αναρωτιόμαστε αν η κατάργηση του λιγνίτη στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος θα κάνει, εν τέλει, καλό ή κακό στην έρμη χώρα μας. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι 25%-30% της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που παίρνει αυτές τις βαρύγδουπες αποφάσεις «για το καλό μας» παράγεται σε περίπου 130 πυρηνικούς σταθμούς σε 14 χώρες. Πώς σας φαίνεται;
Απορίας άξιον: τι έγινε με εκείνη την πανηγυρικώς από την Περιφέρειά μας Kostas Agorastos αναγγελθείσα, πρωτοποριακή, καινοτομική και ρηξικέλευθη ολφακτομετρία; Μη μου πείτε πως δεν την θυμάστε, εγκόλπιο έπρεπε να την έχετε, ήταν αυτή η μέθοδος που θα έδινε στοιχεία για τις οσμές (χαϊδευτικό του βρώμα και δυσωδία…) που δυναστεύουν το «Μονακό». Τι απέγινε άραγε; Ομοίως Απορίας άξιον είναι τι γίνεται με την απογραφή πληθυσμού; Διαβάζω για μια νέα, «τρίτη φάση», που άρχισε 15 και θα τελειώσει 21 Φεβρουαρίου, στην οποία οι πολίτες κ.λπ., κ.λπ., φοβάμαι ότι κι εδώ μπάχαλο προέκυψε! Αν δεν απατώμαι, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες εξ αρχής έχουν μεταθέσει την απογραφή 2021 για την Άνοιξη 2022, ελπίζοντας σε κάμψη της πανδημίας, που φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται. Sto Ellada γιατί δεν προκρίθηκε αυτή η λύση, παρά επιτρέψανε να ανθίσει το νεοφυές άνθος «αρνητής απογραφής»;
Είναι πράγματι πολύ σοβαρό έργο η κατεδάφιση ενός ρυμοτομούμενου, από το 1956 ή και νωρίτερα, κτηρίου για να ολοκληρωθεί ένας δρόμος. Μέχρι τώρα έχουν γίνει εκατοντάδες τέτοια «εργάκια» στην πόλη μας. Πρώτη φορά είδα Άρχοντα να φωτογραφίζεται μπροστά στα ερείπια. Να είστε καλά, γεια σας.
Στη φωτογραφία, ο τοίχος της Αθήνας μιλάει…