Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα συμπολίτες και τούτη την Τετάρτη, δυο μέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στο 1979, στην μακρινή Καρλσρούη της τότε Δυτικής Γερμανίας, όπου τα κορίτσια του Φοιτητικού μας Συλλόγου, οι συμφοιτήτριες, μας περίμεναν έξω από το κεντρικό εστιατόριο του Πολυτεχνείου, την πολυθρύλητη Μένζα (mensa, από τα λατινικά, τραπέζι), για να προσφέρουν σ’ εμάς, τα αγόρια της παρέας, από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Και στις 13 Ιουλίου του ίδιου χρόνου εκδήλωση-συζήτηση του Συλλόγου με αντικείμενο «Το Γυναικείο Ζήτημα». 1979, συμπολίτες, πόσο «μπροστά» τα κορίτσια μας, τι ωραία κοινωνία ονειρευόμασταν όλοι…!
Χθες το βράδυ πήρα ένα ακόμη διαζύγιο. Με έναν φίλο από τότε, από εκείνα τα χρόνια στην ξενιτιά, από τότε που τα κοινά μας όνειρα για την κοινωνία του τότε μέλλοντος ήταν όμορφα, ίσως λίγο ιδανικά και δυσ-πραγματοποίητα, πάντως όμορφα, ενωτικά, αδερφικά, αντίθετα σε κάθε μορφή βίας, ρατσισμού, εξάρτησης, καταναγκασμού. Χαθήκαμε στην πορεία κι όταν ξαναβρεθήκαμε, πριν τρία χρόνια περίπου, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Ένας τελείως διαφορετικός, σε όλα, άνθρωπος, ποτισμένος ως τα κατάβαθα με αυτό το χωρίς ψυχική διέξοδο κυρίαρχο μίγμα μισαλλοδοξίας, υπεροψίας, αγορολαγνείας (και αγοροφοβίας ταυτόχρονα…), ενάντια σε ό,τι η νεανική μας, θα πω, ψυχή λαχταρούσε τότε, ενάντια σε ό,τι μας κράτησε, εν τέλει, ζωντανούς όλα αυτά τα χρόνια…
Πήρα μονομερές διαζύγιο. Δεν άντεξα να του δείχνω το ξύλο που έπεσε τελείως αναίτια Κυριακή απόγευμα στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης κι αυτός να μου λέει ότι οι «πάνθηρες», οι οπαδοί του Πανιωνίου, επιτέθηκαν στους καημένους τους τεθωρακισμένους αστυνόμους. Δεν άντεξα, συμπολίτες, γιατί μπορεί να βρισκόμουν κι εγώ στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα ή στην Πλατεία Ελευθερίας στον Βόλο, εκεί που σακατέψανε στις 14.06.2020 οι «αμυνόμενοι» τον Βασίλειο – κι ακόμη διεξάγουν Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) οι «Εσωτερικές Υποθέσεις», εδώ κι εννιά (9) μήνες. Δεν άντεξα, συμπολίτες. Και με τον καιρό θα στείλω κι άλλους στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, στο οποίο χρονοντούλαπο έχει ανοίξει χαραμάδα και ξεχύνεται μπόχα απίστευτη…
Επί του προκειμένου, λοιπόν, και προκειμένου φερ’ ειπείν να ολοκληρωθεί το παρόν πόνημα, ας ξεκινήσουμε με μερικές σχετικές ερωτήσεις που μας απασχολούν κι απάντηση δεν βρίσκουν:
α) Πόσα λεωφορεία των περιφερειακών Υπεραστικών ΚΤΕΛ εκτελούν δρομολόγια στις αστικές γραμμές της Αθήνας και πόσα λεφτά πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες γι’ αυτά; Πόσα καινούργια αστικά λεωφορεία για την Αθήνα αλλά και για την υπόλοιπη Ελλάδα θα είχαν αγοραστεί με αυτά τα ποσά; Γιατί ο άτιμος ο ιός κολλάει στις Πλατείες και δεν κολλάει μέσα στα παστωμένα λεωφορεία;
β) Πότε σκοπεύουν να έλθουν στην Ελλάδα χρήματα από τα 72 εκατ. € του Ταμείου Ανάκαμψης;
γ) Γιατί ολόκληρες οι ΗΠΑ των 330 εκατ. κατοίκων έχουν έναν (1) επικεφαλής λοιμωξιολόγο, τον κ. Άντονι Φάουτσι, και η Ελλαδίτσα δεν ξέρει τι έχει;
δ) Τι γίνεται με την δικαστική διαμάχη ΔΕΥΑΜΒ-ΕΡΓΗΛ; Τους φάγαμε ή μας έφαγαν;
ε) Ποια είναι η άποψη των τεσσάρων (4) κυβερνητικών βουλευτών σε σχέση με τα εμβολιαστικά κέντρα στη Μαγνησία; Ο κύριος Κοντοζαμάνης να ‘ναι καλά κι εμείς όπως-όπως, αδερφέ.
στ) Πού καταλήγουν οι τόνοι των ξύλων από τα δέντρα που καρατομούνται καθημερινά στον Βόλο; Πότε θα φυτευτούν τα καινούρια δέντρα για να εξισορροπηθεί το περιβαλλοντικό ισοζύγιο; Μήπως τα λουλουδάκια θεωρούνται δέντρα σε κάποιες πρόσφατες μελέτες και δεν το ‘χω πάρει χαμπάρι;
ζ) Ποια είναι η άποψη των τεσσάρων (4) κυβερνητικών βουλευτών σε σχέση με το Τρένο του Πηλίου; Ποια είναι η άποψη των τεσσάρων (4) κυβερνητικών βουλευτών σε σχέση με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας εν Βόλω; Διότι απόλυτη αφωνία και ουράνια νιρβάνα επικρατεί στα πέριξ, την ώρα που ο πληρωμένος κοντυλοφόρος του αφεντικού οργιάζει.
η) Πότε σκοπεύει ο Δήμος Βόλου να βγάλει μια λιτή (ή και δεμένη, δεν έχει σημασία…) ανακοίνωση για τον θάνατο του Γιάννη Στάμου, που ήταν επί 16 χρόνια Δημοτικός Σύμβουλος και επί 14 από αυτά Αντιδήμαρχος; Λέω τώρα εγώ, αν έχει μνήμη αυτή η ταλαίπωρη πόλη με τους τραγικούς κατοίκους.
Άφεριμ, που λένε και οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι. Α! και για να μην το ξεχάσω: αν σκοπεύετε να βάλετε σημαία στο μπαλκόνι (που πολύ καλά θα κάνετε) φροντίστε να είναι η σωστή, από το 1978, Ελληνική μας Σημαία, αυτή με τις οριζόντιες ρίγες, 5 μπλε, 4 άσπρες, και τον σταυρό στην αριστερή πάνω γωνία. Αυτή είναι η σύγχρονη, από το 1978, επαναλαμβάνω, σημαία μας. Όσοι χρησιμοποιούν την παλιά, επιδιώκοντας να από- ή επι-δείξουν την δήθεν αυξημένη ελληνοφροσύνη τους, απλώς επιδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο: τον ανθελληνισμό τους, καθώς δεν σέβονται την Ελληνική Σημαία.
Ρε τι τραβάμε κι εμείς οι πολίτες, καλοί μου συν-πολίτες. Υπομονή, θα ανθίσει και η δικιά μας λεμονιά. Και καλά Κούλουμα. Γεια-χαρά.
Ως φόρο τιμής στις γυναίκες όλου του πλανήτη αυτή η φωτογραφία του Steve McCurry, που απεικονίζει μια Αφγανή σε έναν καταυλισμό προσφύγων στο Πακιστάν. Έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό National Geographic τον Ιούνιο 1985 και έκτοτε είναι η δημοφιλέστερη φωτογραφία στην ιστορία του περιοδικού, που υπάρχει από το 1888. Για να την απολαύσετε έγχρωμη, όπως πρέπει, μπείτε στο ιστολόγιό μου http://babisskyrgiannis.blogspot.com
