γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα επιτέλους με λίγο βροχερό καιρό, προχθές την Κυριακή δεν ήταν 21 Νοεμβρίου, 84 Αυγούστου ήταν. Αλλά ο Νοέμβριος είναι (ήταν;) ο μήνας της βροχής στην Ελλάδα, και η γη και τα ζώα και οι άνθρωποι που την πατούνε (…όλοι μέσα θε να μπούνε…) την χρειάζονται την βροχή, τίποτε δεν ζει χωρίς νερό. Εκτός, ίσως, από την «Ηρώ το Μωρό» της μεθεπόμενης γενιάς, που μάλλον θα ζει μέσα στο ίντερνετ (internet και όχι idernet, λέμε).
Τέσσερα «μονολεκτικά» σχόλια «εισαγωγικά» μόνο, διότι πρόθεσή μας σήμερα είναι να ασχοληθούμε κυρίως και βασικώς με θέματα κυκλοφορίας. Το πρώτο, αυτοί οι στομφοδώς και εξοφθάλμως τηλεοπτικώς διαγγελθέντες υπό του κ. Πρωθυπουργού μας «αχρείαστοι θάνατοι», σε αντιδιαστολή, προφανώς, προς τους άλλους, τους «χρειαζούμενους θανάτους». Το δεύτερο, η πλήρης αποενοχοποίηση πασών των αστυνομικών δυνάμεων από πάσης διασποράς ιού CoViD-19 υπό του αρμοδίου τεχνοκρατικού συμβούλου του κ. Πρωθυπουργού μας. Το τρίτο, η κατάργηση της πανισχύρου και πλήρως ακαταδιώκτου αποφασιστικής Επιτροπής Λοιμοξιωλόγων και η αντικατάστασή της υπό Κύριος οίδε τι σόι συμβουλευτικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων. Το τέταρτο και τελευταίο, η ευθαρσώς δηλωθείσα αδυναμία της του Χριστού Εκκλησίας εν Συνόδω να ελέγξει πιθανήν διασποράν του άτιμου του ιού εις τους πιστώς εισερχομένους εις τους Ναούς της. Αυτά τα ολίγα. Όπου ενώ η Ευρώπη ολόκληρη «κλείνει» η Ελλάδα χαριεντίζεται, κατ’ άλλους χτενίζεται, φορτώνοντας πολύ εύκολα όλη την ευθύνη στους (απαράδεκτους οπωσδήποτε) αρνητές του εμβολίου και αρνούμενη πεισματικά να ενισχύσει αποφασιστικά το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ο Θεός της Ελλάδος βοηθός.
Και γράφοντας «αρνητές», τι φρούτο είναι πάλι τούτο με τους «αρνητές απογραφής»; Ξέρετε, συμπολίτες συν-Έλληνες, ότι από την απογραφή πληθυσμού εξαρτάται ο αριθμός των βουλευτών της Μαγνησίας στις επόμενες εκλογές; Κι αν αυτό «δεν σας ενδιαφέρει» διότι είστε «υπεράνω», ξέρετε ότι από την ίδια απογραφή εξαρτώνται τα κονδύλια που θα πάρει η Μαγνησία από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για έργα υποδομών; Κι αν κι αυτό «δεν σας ενδιαφέρει» διότι είστε «υπεράνω», τότε πώς κόπτεσθε για την Δημοκρατία, για το καλό της πόλης κ.λπ. κ.λπ. φληναφήματα; Ένα κι ένα κάνουν πάντα δύο, συμπολίτες, τα υπόλοιπα είναι τρίχες κατσαρές (φυσικές ή από μασιά). Και φυσικά εκεί στο Δημαρχείο λεφτά υπάρχουν (μαζεύουν μονόευρα και από τους αγώνες της Πύδνας…), με την κυρία Βίσση ασχολούνται (τι φταίει κι αυτή…) με την Απογραφή διόλου δεν ασχολούνται.
Το σκίτσο είναι μία ακόμη υπέροχη δουλειά του Δημήτρη Σκυργιάννη, προσέξτε τις γραμμές, πόσο απλές και πόσο ακριβείς είναι – μέχρι τα κρόσια του χαλιού και τις φούντες της πολυθρόνας, το Trafalgar στο τζάκι και τα καλαμάκια στους φραπέδες! Ο διάλογος βγαλμένος μέσα από την επικαιρότητα και τις λαϊκές δοξασίες…
Ας πάμε λοιπόν στην κυκλοφορία, την οποία επιεικώς θα χαρακτηρίσουμε ως «μπάχαλο». Όσο πάει και χειρότερα, αλλά φαίνεται ότι όλα βαίνουν καλώς διότι ουδείς φαίνεται να ενδιαφέρεται, απεναντίας φαίνεται ότι όλοι είναι ευχαριστημένοι με τους ανθοστόλιστους κυκλικούς κόμβους – πηγαίνετε και στην Λάρισα να δείτε τι γίνεται, κάτι σαν κυκλικοκομβήτιδα έχει πλήξει την Θεσσαλία Kostas Agorastos – και τους δρόμους ήπιας κυκλοφορίας στο κέντρο και δεν ασχολούνται με το τι γίνεται παραπέρα.
Π.χ. στην οδό Κ. Καρτάλη, τα λέγαμε και την προηγούμενη φορά. Στην οδό Παπαδιαμάντη, στην οδό Αναπαύσεως, στην ίδια την οδό Αναλήψεως, στην οδό Ανθίμου Γαζή και στην οδό Γ. Καρτάλη/Γαλλίας, στην οδό Πολυμέρη, «κλασικά» στην οδό Ιάσονος και στην οδό Δημητριάδος, όλοι αυτοί οι δρόμοι με μία και μοναδική «ελεύθερη» λωρίδα κυκλοφορίας. Και το πρόβλημα εντείνεται από τα πάμπολλα μηχανάκια μικρού κυβισμού, τα περισσότερα με διανομείς φαγητού που βιάζονται μεν, δεν φορούν κράνος δε και κινούνται παντού με σφήνες, αλλά όχι μόνο, διότι και πολλοί ηλικιωμένοι κυκλοφορούν χωρίς κράνος επίσης – και τρέμει η ψυχή μου μη βρεθούν στον δρόμο μου – και μαμάδες με μωρά γαντζωμένα στο πίσω κάθισμα, απ’ όλα έχει ο μπαξές, και η οδήγηση μου γίνεται σιγά-σιγά από ευχαρίστηση που ήταν κάποτε (πρέπει να έχω ξεπεράσει κι εγώ τα 1 εκατομμύριο χιλιόμετρα…) ένα άγχος, ένα σφίξιμο, δεν ξέρω τι και από πού μου ’ρχεται, δεν ξέρω τι να κάνω στις άπειρες διασταυρώσεις, προσπαθώ να κινούμαι σε δρόμους με προτεραιότητα, με να! κάποια ΣΤΟΠ στους κάθετους δρόμους (ο Βόλος έχει μάλλον την καλύτερη οδική σήμανση από όλες τις ελληνικές πόλεις), δεν υπάρχει γωνία που να μην είναι παρκαρισμένη, «μουσούδες» ξεπροβάλουν (λογικά) από παντού, ένα «μπάχαλο». Στο κάδρο και οι πεζοί, που, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν στην ζούγκλα, έχουν αρχίσει να αισθάνονται λίγο σαν Ταρζάν (me Tarzan, you Jane, που έλεγε κι ο Τζώνυ Βαϊσμύλερ, Θοδωρή φίλε μου!) και να αγνοούν επιδεικτικά σήματα, φανάρια, διαβάσεις, διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή.
Η πλήρης αταξία. Κι όταν μέσα σ’ αυτήν την δηλωμένη, επιθυμητή αταξία – διότι δηλωμένα δεν σου άρεσαν οι κορύνες στον άξονα των αρτηριών, που έβαζαν τάξη στην ροή και οι κορύνες στις γωνίες, που αύξαιναν την ορατότητα – πας και «φυτεύεις» μια εντόνως ανθρωποελκτική (!) δραστηριότητα πάνω σε μία από τις δύο όλες κι όλες κάθετες στην θάλασσα οδικές αρτηρίες, εγγράφως ελπίζοντας ότι οι πελάτες θα κουβαλούν τα ψώνια τους στα «παρακείμενα πάρκινγκ», όπου απαρεγκλίτως θα έχουν εκ των προτέρων παρκάρει τα οχήματά τους, τότε κάνεις την αταξία όχι μόνο μεγαλύτερη αλλά και πολύ επικινδυνοδέστερη. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, που λέει κι ο Διονύσης.
Ξέρω καλά πως σε όλα αυτά υπάρχουν αντίλογοι – σε αυτά δεν υπάρχουν «αρνητές», ο καθένας κοιτάζει την βολή του. Το ζήτημα πάντοτε ήταν ποιος, ποιες και με ποιοι κόστος αποφάσεις παίρνει. Αμήν. Και καλή Απογραφή, μεθαύριο τελειώνει η προθεσμία. Και γεια σας.